"....θα πρότεινα άλλο τρόπο φορολόγησης: βάση να αποτελεί η κατανάλωση σε καύσιμο."
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Εξηκοστή τέταρτη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html ), πεντηκοστή έκτη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και πέμπτη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].
Ο τύπος των δικαιοπραξιών διακρίνεται σε προφορικό και γραπτό, ο δε γραπτός σε ιδιωτικό και συμβολαιογραφικό. Ο προφορικός τύπος αποτελεί τον κανόνα. Έτσι, το πλείστον των συμβάσεων καταρτίζεται εγκύρως και προφορικώς. Υπάρχουν, όμως, συμβάσεις, οι οποίες πρέπει να καταρτίζονται εγγράφως, άλλως είναι άκυρες. Ο γραπτός τύπος επιβάλλεται σε δικαιοπραξίες σχετικές με περιουσιακά στοιχεία, τα οποία έχουν ιδιαίτερη αξία για τον άνθρωπο, ώστε ο χρόνος που θα απαιτηθεί για την ολοκλήρωση του γραπτού τύπου να δώσει στον δικαιοπρακτούντα επαρκή χρόνο περίσκεψης, προκειμένου ενδεχομένως να υπαναχωρήσει από την αρχική πρόθεσή του να καταρτίσει μία σύμβαση. Για το πλείστον των γραπτών συμβάσεων αρκεί το ιδιωτικό έγγραφο. Για τις σημαντικότερες εξ αυτών, όμως, ο νομοθέτης απαιτεί να περιβληθούν τον συμβολαιογραφικό τύπο. Κλασικό παράδειγμα η σύμβαση μεταβίβασης ακινήτου, το οποίο θεωρείται το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο του Έλληνα.
Ο συμβολαιογραφικός τύπος, όμως, απαιτείτο στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 και για τη μεταβίβαση αυτοκινήτου. Τούτο υποδηλώνει ότι και το αυτοκίνητο αποτελούσε σημαντικό περιουσιακό στοιχείο για τον Έλληνα. [ΣΗΜ: ίσως ο συμβολαιογραφικός τύπος να επεβλήθη και εξ ευνοίας προς τους συμβολαιογράφους]. Καταργήθηκε από τη χούντα, η οποία απλούστευσε τη διαδικασία μεταβίβασης με τη θέσπιση του βιβλιαρίου κυριότητος, το οποίο στη συνέχεια καταργήθηκε με περαιτέρω απλούστευση της διαδικασίας μεταβίβασης, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Τώρα το αυτοκίνητο έχει χάσει τη σπουδαιότητά του, αφού αποτελεί είδος εν αφθονία. Όμως, δεν παύει να αποτελεί στόχο φοροεπιδρομής, προ πάντων, όταν, όπως σήμερα, είναι σχεδόν αδύνατη η απαλλαγή του κατόχου του από αυτό ελλείψει αγοραστικού ενδιαφέροντος. Έτσι, μετά την αύξηση των τελών κυκλοφορίας, επιβάλλεται τώρα και φόρος πολυτελείας, ο οποίος, όμως, είναι άδικος, όπως άδικοι είναι όλοι οι φόροι κατά παράβαση της επιταγής του Συντάγματος περί φορολογικής επιβάρυνσης των πολιτών αναλόγως των δυνάμεών τους.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση επιβάλλει φόρο πολυτελείας βάσει του κυβισμού, τον οποίον, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, θα αντικαταστήσει με φόρο βάσει της εργοστασιακής αξίας. Το σύστημα φορολόγησης βάσει της αξίας είναι δικαιότερο. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνει τον ίδιο φόρο ο κάτοχος αυτοκινήτου 1400 κ.εκ. αξίας € 10.000 με τον κάτοχο αυτοκινήτου ίδιου κυβισμού, αλλά αξίας € 20.000. Και πάλι, όμως, το σύστημα δεν παύει να είναι άδικο.
Εγώ θα πρότεινα άλλο τρόπο φορολόγησης: βάση να αποτελεί η κατανάλωση σε καύσιμο. Όταν σε αυτοκίνητο που καίει € 10/100 χλμ. επιβάλλεις φόρο € 200, ενώ για αυτοκίνητο που καίει € 1/2 χλμ. επιβάλλεις φόρο € 1000, η ανισότητα είναι προφανής. Ο άνθρωπος που έχει τη δυνατότητα να δαπανά € 1 για μια γκαζιά, θα πρέπει να φορολογείται με το εικοσαπλάσιο τουλάχιστον εκείνου που δαπανά € 1/10 χλμ. Για σκεφτείτε το. Κυκλοφορούν ακόμη και σήμερα κατά τρόπο προκλητικό χιλιάδες θηριώδη αυτοκίνητα των 3000 και 4000 κ.εκ. Οι κάτοχοί τους σίγουρα έχουν και κατέχουν. Ας πληρώσουν και κάποιο φόρο παραπάνω μήπως και εφαρμόσουμε κάποια στιγμή κι’ αυτό το ρημάδι το Σύνταγμα.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
