Γράφει ο Δημήτρης Ν. Νικολής
Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Αν και ξενύχτης σηκώθηκα νωρίς και κατέβηκα στο Μακεδονία Παλλάς ...
όπου βρέθηκα με το Γιώργο, το Σάκη και τη Σοφία και τον εξάχρονο γιο τους το Χρηστάρα με τη σημαία του, τα καλά του τα ρούχα και το ζελέ στο μαλλί. Πήραμε τα καφεδάκια μας, ανάψαμε τα τσιγαράκια μας και τα λέγαμε περιμένοντας να ξεκινήσει το πανηγύρι. Ο κόσμος πολύς και όλο και αυξάνονταν. Συμφωνήσαμε ότι ήταν περισσότερος από πέρσι.
Κοιτώντας το συγκεντρωμένο πλήθος σκεφτόμουν πόσο διαφορετικό είναι από τις υπόλοιπες συγκεντρώσεις που έχουμε συνηθίσει. Γιαγιάδες και παππούδες, νέοι και παιδιά, φορώντας τα καλά τους, κρατώντας σημαίες, φωτογραφικές μηχανές και με καλή διάθεση που εκπέμπονταν από παντού. Χωρίς εντάσεις, χωρίς μιζέρια, χωρίς κραυγές και χυδαία συνθήματα. Χωρίς πανό και σημαίες κομμάτων, παρατάξεων, συνδικάτων και ομάδων. Μόνον ελληνικές σημαίες παντού!
Η σχέση μου με τις εθνικές επετείους και τις παρελάσεις ήταν από αδιάφορη εως ανύπαρκτη μέχρι πριν μερικά χρόνια. Τα θεωρούσα λίγο γραφικά όλα αυτά, λίγο ξεπερασμένα. Παρασυρόμενος από το ρεύμα της εποχής που τείνει να απαξιώσει και να μηδενίσει όποια σταθερά και αξία μας έχει οδηγήσει ως ελληνική κοινωνία και ως ‘Εθνος, ξεχνούσα... Ξεχνούσα πόσο όμορφα αισθανόμουν όταν ντυμένος τσολιαδάκι έκανα παρέλαση κρατώντας το χέρι του φίλου μου, τον κόσμο που μας χειροκροτούσε ενω ο μπαμπάς μου έτρεχε στο πλάι για να πετύχει την καλή φωτογραφία. Τα στραγάλια και τα λουκούμια που εκσφενδονίζονταν ενώ αγχωνόμουν μη χάσω το βηματισμό μου και ξεφύγω από τη σειρά μου. Την περηφάνια που ένιωθα, όταν φορώντας τον πράσινο μπερέ χτυπούσα την αρβύλα και σήκωνα το χέρι ψηλά στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης 14 χρόνια πριν.
Τί είναι λοιπόν αυτό που κάνει τόσο ξεχωριστές αυτές τις ημέρες? Είναι ο «τζερτζελές»? Το θέαμα? Οι γεμάτοι δρόμοι? Ο καφές και τα τσίπουρα μετά? Σίγουρα είναι και αυτά αλλά περισσότερο είναι η ΕΝΟΤΗΤΑ και η ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, έννοιες ξεχασμένες στην καθημερινή μας ρουτίνα που ξεπετιούνται σε μια μέρα και μας μετατρέπουν από πλήθος ετερόκλητων ατόμων σε ένα ομογενές και συμπαγές σύνολο. Που μας υπενθυμίζουν ότι ανήκουμε στο ίδιο εξέχων Έθνος, κάνοντας μας να αισθανόμαστε ενωμένοι, περήφανοι και δυνατοί!
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης έχει γίνει τεράστια προσπάθεια αποδόμησης του ελληνισμού με σκοπό την υποταγή του. Αξίες και ιδανικά που μας οδηγούσαν ως φυλή επί αιώνες, τίθενται υπό αμφισβήτηση με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να συμφωνήσουμε για αυτά που θεωρούνταν αυτονόητα στις προηγούμενες γενιές. Η ελληνική κοινωνία διαβρώθηκε, έχασε τη συνοχή της και την περηφάνια της. Ξέχασε το ένδοξο παρελθόν της κι έχασε την ελπίδα ότι μπορεί για ακόμη μια φορά να τα καταφέρει μόνη της ενάντια σε όλους όπως τόσες και τόσες φορές έπραξε στην μακραίωνη, ένδοξη ιστορία της.
Το «διαίρει και βασίλευε» γνώρισε την αποθέωση στη χώρα μας και διελυσε αυτή τη θαυματουργή ενότητα. Ξένες δυνάμεις ελέγχουν χρόνια τώρα ένα κράτος που προδίδει συστηματικά το λαό του, ένα κράτος που με κάθε τρόπο ευνοεί τη διαίρεση. Διαίρεση που ξεκινά από το ίδιο το πολίτευμα μας που προβλέπει εξαρχής τη διαίρεση της εθνικής μας ολότητας σε κόμματα, δηλαδή κομμάτια ή αλλιώς συντρίμμια της Ελλάδος όπως φέρεται να τα αποκάλεσε ο μεγάλος Θ. Κολοκοτρώνης.
Διαίρεση σε Αριστερά και Δεξιά των ξενόφερτων ιδεολογιών του κομμουνισμού και του ναζισμού που φερόμενα ως αντίθετα άκρα λειτουργούν για τον ίδιο σκοπό. Ο Ηράκλειτος όμως είπε «ΤΑΝΑΝΤΙΑ ΤΑΥΤΑ», δηλαδή τα αντίθετα είναι ίδια αλλά ο Ηράκλειτος δυστυχώς δε διδάσκεται στα σχολεία μας. Αν διδάσκονταν, πιθανώς θα αποκαλύπτονταν μεγάλες σκευωρίες που στηρίζονται στο διπολισμό όπως η συμπαιγνία των δύο άκρων, ναζισμού και κομμουνισμού τα οποία προέρχονται από την κοινή φιλοσοφική μήτρα του εβραίου Καρλ Μαρξ, η μεν ως εθνικός σοσιαλισμός ή ναζισμός και η δε ως διεθνής σοσιαλισμός ή κομμουνισμός. Πιθανώς τότε θα αντιλαμβανόμαστε ότι και τα δύο αποτελούν φασιστικά ιδεολογήματα με σκοπό μια απώτερη υπερεθνική δικτατορία που αιώνες τώρα μια κάστα ανθρωποειδών και όχι ανθρώπων παλεύουν να επιβάλλουν.
Και σαν να μην έφτανε η διαίρεση και ο αλληλοσπαραγμός, βαλθήκανε να μας διαφθείρουν, να μας κάνουν αχρείους και στο βαθμό που το πέτυχαν να μας πάρουν την υπερηφάνεια μας. Κόλλησαν στον Έλληνα τη ρετσινιά του «λαμόγιου», του «τεμπέλη», του «παρτάκια» και μας έκαναν να πιστεύουμε ότι είμαστε η χειρότερη ράτσα της υφηλίου! Μας εξαπάτησαν φτιάχνοντας ένα σύστημα όπου κάποιοι ελάχιστοι «άρχοντες» κλέβανε το βόδι και μας πετούσαν από κανένα κοκκαλάκι ίσα-ίσα για να μπορούν να πουν μετά ότι «μαζί τα φάγαμε».
Η φράση του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» δεν ήταν ούτε αυθόρμητη, ούτε τυχαία. Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη πολιτική αλητεία που έχει διαπραχθεί σε λεκτικό επίπεδο καθώς έθεσε συνένοχο επί ίσοις όροις τον ελληνικό λαό στη μεταπολιτευτική σαπίλα που δημιούργησαν οι συμμορίες που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Ένα κράτος που ενίσχυε με κάθε τρόπο τη διαφθορά, δημιουργώντας ένα κλίμα ευρείας συνενοχής ώστε οποιαδήποτε θεραπεία να δείχνει αδύνατη εκτός του συνολικού θανάτου ή της ολικής κατάρρευσης. Φρόντισαν να μας φυτέψουν τη ντροπή και να μας ταπεινώσουν για να σκύψουμε το κεφάλι και να πούμε ότι «εμείς φταίμε για όλα». Και με τον τρόπο αυτό κατάφεραν να μετατρέψουν την επιθετικότητα ενός περήφανου λαού απέναντι στους δυνάστες του σε επιθετικότητα ταπεινωμένων ατόμων απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς τους αναμασώντας την καραμέλα «δε σου φταίει κανένας άλλος, φταις εσύ για ότι σου συμβαίνει».
Εφόσον λοιπόν φταίμε εμείς για ότι μας συμβαίνει θα πρέπει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ταυτόχρονα να κοιτάξουμε πως μπορούμε να διορθωθούμε και να διορθώσουμε την κατάσταση. Θα πρέπει να αναζητήσουμε σταθερές που θα είναι οι «οδηγοί»μας. Και οι σταθερές υπάρχουν στην ιστορία και στους εθνικούς μας ήρωες, υπάρχουν στη φύση και στο DNA μας. Η φύση μας διδάσκει την αναγκαιότητα της λειτουργίας του καθενός μας ξεχωριστά ως κύτταρο μιας ενοποιημένης ολότητας. Παράδειγμα είναι το ίδιο μας το σώμα που αποτελείται από όργανα τα οποία λειτουργούν με σκοπό την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού μας. Τα λευκοκύτταρα είναι έτοιμα να πολεμήσουν ανα πάσα στιγμή όποιονδήποτε εισβολέα επιβουλευθεί το σώμα και είναι έτοιμα να θυσιαστούν γι’αυτό. Το ίδιο φροντίζουμε να κάνουμε οι ίδιοι ως μέλη (κύτταρα) της οικογένειας μας (σώμα) απέναντι σε όποιον προσπαθήσει να τη βλάψει. ‘Ετσι ακριβώς θα έπρεπε να λειτουργούμε και σε εθνικό επίπεδο. Ο Έλληνας θα πρέπει να αντιληφθεί ότι μπορεί να επιβιωσει μόνο ως ολότητα κι όχι ως μονάδα. Θα πρέπει υπηρετήσει το συλλογικό-εθνικό συμφέρον και να το υπερασπίσει με κάθε τρόπο, ακόμα και με την ίδια του τη ζωή.
Αυτό είναι και το νόημα των εθνικών μας εορτών μεσω των οποίων προβάλλεται η τόλμη και η αρετή αυτών που έβαλαν το κοινό καλό πάνω κι απ’τη ζωή τους. Αυτών που πολέμησαν μέχρις εσχάτων χωρίς να λογαριάσουν το μέγεθος του αντιπάλου και τις πιθανότητες να τον νικήσουν. Διότι εμείς οι Έλληνες ποτέ δε μετρήσαμε τον εχθρό στη μάχη. Διότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ο ωραιότερος και ηρωικότερος λαός στον κόσμο που όταν λειτουργούμε ενωμένοι καταφέρνουμε το θεωρητικά αδύνατο! Αυτό το έγραψε η ιστορία. Ας φροντίσουμε λοιπόν να το ξαναγράψει.
Δημήτρης Ν. Νικολής
nikolisd@hotmail.com
