Μία τέτοια πτυχή αποτελεί και η μουσική...
Κάποιοι όρισαν ότι η λαϊκή μας μουσική πρέπει να έχει τον διαχωρισμό...
ρεμπέτικο και λαϊκό.
Μάλιστα κάποιοι είχαν την ιδέα να δώσουν στην πρώτη κατηγορία, αυτή του ρεμπέτικου, την διάσταση του περιθωρίου που τελικά καταφέρνει να επιβληθεί κλπ κλπ
Δηλαδή ότι το ρεμπέτικο που είναι η κητίδα του περιθωριακού μουσικού πολιτισμού που εκδικείται το κεφάλαιο και τα σχετικά. Φανταστείτε ότι μέχρι ειδική ομάδα επιστημόνων και καλά έχει ανακαλυφθεί, οι γνωστοί ρεμπετολόγοι!
Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, ποτέ δεν λέγανε την μουσική τους ρεμπέτικη, τους εαυτούς του και τους φίλους τους δεν τους ονομάζανε ρεμπέτες.
Η μουσική τους ήταν απλά ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ και οι ίδιοι λαϊκοί μουσικοί. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο.
Θα μου πεις, αυτό σε ένοιαξε ρε μεγάλε. Η αλήθεια είναι πως όχι. Στο μυαλό μου το ρεμπέτικο έχει την ίδια έννοια που θα είχε ο τίτλος παλαιολαϊκός και έτσι θα το έχω πάντα. Δεν με ενοχλούν οι διαχωρισμοί αυτοί καθαυτοί. Δηλαδή, το να χωρίσεις με βάση το χρόνο την μουσική είναι θεμιτό (π.χ. Παλαιολαϊκά, μεσολαϊκά, νεολαϊκά κλπ) ή με βάση το ύφος (ελαφρολαϊκό, πίστας, ερωτικά, χασικλίδικα κλπ κλπ) Με ενοχλεί πάραυτα το ότι κάποιοι εκ των υστέρων προσπαθούν να δώσουν ιδεολογικό περιεχόμενο σε ένα είδος μουσικής.
Για να σας προβληματίσω λίγο παραπάνω θέλω να σκεφτείτε/δείτε τα ακόλουθα.
Πρώτα είτε στο video την απάντηση που είχε δώσει σχετικά ένας από τους παλαιότερους μουσικούς του είδους ο Γενίτσαρης
Και μετά ακούστε τον Μάρκο Βαμβακάρη να τραγουδά ένα τραγούδι...
Νομίζω ότι είναι προφανές ότι οι άνθρωποι αυτοί, ήταν σπουδαίοι, με τις όποιες αδυναμίες τους ή τα πάθη τους αλλά ποτέ δεν δίχασαν την λαϊκή μουσική, αγάπησαν αυτό που λέμε Ελλάδα και ζήσαν φυσιολογικά όπως όλοι οι Έλληνες τις εποχής, με την φτώχεια τους, την αξιοπρέπειά τους και τις απόψεις τους...
Αυτά τα λίγα, θα επανέλθω σύντομα για τα... έντεχνα...
