Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος / gkessopoulos@gmail.comΒρέθηκα σήμερα το απόγευμα χωρίς να το πολυκαταλάβω...
στην παρουσίαση του βιβλίου της Κατερίνας Γιατζόγλου «Ο Μακιαβέλι του έρωτα» στο Public της Τσιμισκή. Είχα δει το όνομα της φίλης μου της Σοφίας Τουντούρη στο πάνελ της παρουσίασης και είπα να πάω. Έξω από το μαγαζί συνάντησα και το Στέφανο Τσιτσόπουλο που παρουσίαζε κι αυτός την Κατερίνα και μόλις εξέδωσε το Ημερολόγιο 2014 Thessa-love-niki από τον Ιανό -με τον οποίο παρεμπιπτόντως οι δρόμοι μας από το 2000 και μετά συναντώνται κάπου κάπου, όπως μου θύμισε συστήνοντάς με στη συγγραφέα.
Την ώρα που η συζήτηση είχε ανάψει περί καταπίεσης στον έρωτα και στις σχέσεις, φτάνοντας στο pic με διαπιστώσεις περί χαμηλής αυτοεκτίμησης ως απαραίτητης προϋπόθεσης για να σε πετύχουν τα βέλη ενός αρσενικού ή θηλυκού Μακιαβέλι, εγώ από τύχη, στην τελευταία σειρά, παρακολουθούσα το πιο «θερμό επεισόδιο» της εκδήλωσης. Μπροστά μου ένα γέρικο χέρι τρεμουλιαστά σ” ένα λευκό χαρτί που είχε κολλημένη πάνω μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, έγραφε τη λεζάντα: «Στην αξιαγάπητη, καταξιωμένη και αξιέπαινη μαθήτριά μου Κατερίνα…». Ήταν ο δάσκαλός της που ήρθε για να την ξαναδεί μετά από «τότε»… Λίγο μετά ζήτησε το λόγο, σηκώθηκε, πήγε στάθηκε μπροστά της και της αποκάλυψε ποιος είναι, χαρίζοντάς του ανάμνηση και συγκίνηση.
Νομίζω ήταν ένα δώρο για εκείνη, δώρο που το ζηλεύεις -να δηλώνει ο δάσκαλός σου περήφανος για σένα και την πορεία σου. Και για εμάς τους θεατές, η χαρά του απροσδόκητου.
Πηγή: thinkfree
