Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Εβδομηκοστή δεύτερη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ
(βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html ), εξηκοστή τέταρτη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και δέκα τη τρίτη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].
Ο Σαμαράς λέει προαλείφεται για τη θέση του Μπαρόζο. Όπως προ έτους ο Γιωργάκης προοριζόταν για τη θέση του ΓΓ του ΟΗΕ. Αν είναι δυνατόν να χάνονται από το προσκήνιο τέτοια μυαλά, τέτοιοι φωτεινοί ηγέτες.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο κ. Μπαρόζο ήταν μπλεγμένος ως πολιτικός στην Πορτογαλία με κάτι προμήθειες υποβρυχίων. Και διερωτώμαι, γιατί δεν βάζει πλάτη να ορισθεί ως διάδοχός του ο Βενιζέλος που κατέχει το αντικείμενο!
Είχα γράψει και παλαιότερα ότι όταν έρχεται εδώ ο Όλι Ρεν είναι σαν να πηγαίνει π.χ. στο Βέλγιο ή στη Δανία σε ανάλογη αποστολή η Δαμανάκη ή ο Παπουτσής ή ο Δακρυοχοΐδης ή ο Σπηλιωτόπουλος. Θα τους έπαιρναν ποτέ στα σοβαρά οι Βέλγοι και οι Δανοί; Όχι βέβαια. Γιατί, λοιπόν, εμείς παίρνουμε όλους αυτούς τόσο σοβαρά; Είναι κάτι σαν τους τέσσερις πολιτικούς που προανέφερα.
Και αφού ο Γιωργάκης είχε ανακηρυχθεί το 2010 από περιοδικό στον 79ο στοχαστή της υφηλίου, βλέπω τώρα ένα άλλο περιοδικό να καταλέγει στους 100 διανοητές της υφηλίου τον Τσίπρα. Σας διαβεβαιώ ότι μόλις διάβασα την είδηση, ο εγκέφαλός μου κατέγραψε «δονητής» και όχι «διανοητής». Κι’ αμέσως πήγε το μυαλό μου στο ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι που συνεγείρουν τα πλήθη, τα οποία δονούνται από ενθουσιασμό. Θυμηθείτε το βράδυ της 04.10.2009 πώς πανηγύριζαν οι ΠΑστΟΚΟΙ για τη λαίλαπα που επερχόταν. Και πιστεύουν ακόμη ότι ο Γιωργάκης είναι Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Κάτι σαν τον Γκορμπατσώφ που είναι Πρόεδρος της ΕΣΣΔ. Ναι αυτόν που διαφήμιζε πίτσα, την οποία πούλαγε ο Αντώνης από την πιτσαρία που διέθετε στις πΗΠΑ.
Δηλαδή ο Σαμαράς δεν είναι παγκόσμιος διανοητής; Ο Στουρνάρας; Σε τί διαφέρουν από τον Τσίπρα; Λέτε μήπως επειδή ο Τσίπρας έχει στο κόμμα του έναν πραγματικό διανοητή, ο οποίος έγραφε την 26.03.2013 τα εξής διαφωτιστικά:
«Δεν χωράει αμφιβολία ότι φέτος η 25η Μαρτίου δίνει πολλές αφορμές για εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Σε αντίθεση με τον κυρίαρχο εθνικιστικό μύθο, που θέλει γενικώς τους "Έλληνες" να ξεσηκώνονται κατά των «Τούρκων» συλλήβδην, και που δυστυχώς διαιωνίζεται στα σχολεία αναπαράγοντας μια δηλητηριώδη κουλτούρα για τη συνύπαρξη των δύο λαών, χρέος κάθε ανθρώπου που επιθυμεί τη χειραφέτηση και την ελευθερία είναι να ερμηνεύει ορθά τα γεγονότα, δηλαδή ενταγμένα μέσα στο σωστό ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Έτσι, αν αποτινάξουμε από το μυαλό μας τη σκουριά της εθνικιστικής ανάγνωσης της Ιστορίας, που μάλιστα φτάνει μέχρι το σημείο να αποκρύπτει ακόμη και σήμερα το όνειδος ενός επονείδιστου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν οι ορδές του Κολοκοτρώνη, δηλ. τη «σφαγή της Τριπολιτσάς», θα διαπιστώσουμε ότι οι εξεγερμένοι βαλκανικοί λαοί αναζητούσαν την πραγμάτωση ενός οράματος πολιτικής αυτοδιάθεσης, που τότε ταυτιζόταν με την «πολιτειακή συγκρότηση» και εθεωρείτο προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση ενός λαού.
Δεν επιζητούσαν, δηλαδή, τη διαφυγή από μια απροσδιόριστη «σκλαβιά» στην οποία ήταν δήθεν υποδουλωμένη η καθημερινότητα τους, αφού ως γνωστόν στην πολυεθνική οθωμανική αυτοκρατορία υπήρχε πλήρης ελευθερία διδασκαλίας και ανάπτυξης θρησκευτικής και ευρύτερης πολιτισμικής συνείδησης, περιχαρακωμένης βεβαίως στα πλαίσια του «μιλιέτ», και έχοντας ως υποκείμενο της τις κοινότητες και όχι τα άτομα καθαυτά.
Συνεπώς ο ανικανοποίητος πόθος όλων των υπηκόων για εξέγερση και ριζική αλλαγή του ημιφεουδαρχικού συστήματος δεν στόχευε στην αντικατάσταση της ηγεσίας μιας χώρας από μια άλλη που θα προέρχεται από άτομα της «εθνικής ομάδας» των εξεγερμένων.
Κάτι τέτοιο δεν θα είχε κανένα νόημα, δεδομένου ότι αρκετοί Ρωμιοί Φαναριώτες συμμετείχαν ενεργά στη διαχείριση της εξουσίας στο πλευρό του σουλτάνου την ίδια στιγμή που εκατομμύρια Τούρκοι υφίσταντο την ίδια πολιτική περιθωριοποίηση με τους Ρωμιούς, μη έχοντας ούτε πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας ούτε φυσικά δικαίωμα ψήφου.
Ο πολυεθνικός ξεσηκωμός αποσκοπούσε κυρίως στην επίτευξη ενός περιζήτητου (και «εθνικά ουδέτερου») αγαθού που τα μεταγενέστερα δυτικά συντάγματα αποκάλεσαν εύστοχα «λαϊκή κυριαρχία» («Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή»).
Το αίτημα του '21 ήταν η πολιτική ελευθερία ως δυνατότητα αυτοδιακυβέρνησης δίχως ετεροκαθορισμό από τη σουλτανική εξουσία, και όχι η εν στενή εννοία «εθνική απελευθέρωση», αφού η οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν δομημένη πάνω σε ένα σύστημα διακρίσεων λόγω εθνικότητας.
Οι εξαιρέσεις σε αυτό τον κανόνα αφορούσαν μάλλον ζήλο, διαφθορά ή αυταρχισμό συγκεκριμένων εκπροσώπων της εξουσίας παρά το δομικό προφίλ του ίδιου του μοντέλου διακυβέρνησης.
Επιπλέον, οι Ρωμιοί άρχισαν να σφυρηλατούν συνείδηση αυτοπροσδιορισμού τους ως οντότητας που επιθυμεί τη δική της «πολιτειακή συγκρότηση» (με βάση τις νέες αξίες της ανερχόμενης αστικής τάξης) μόνο κατά τη διάρκεια των χρόνων του αγώνα, καθώς πρωτύτερα υπήρχαν απλώς διαφορές λόγω θρησκεύματος και γλώσσας, πράγμα σύνηθες και αδιάφορο μέσα στις αχανείς εκτάσεις της εποχής.
Άλλωστε, επί φεουδαρχίας το «έθνος» θεωρούνταν ως στοιχείο που «ενώνει» τους «από κάτω» συμβάλλοντας στην ανατροπή παρωχημένων θεσμών. Έπρεπε να κυλήσουν μερικές δεκαετίες για να γίνει αντιληπτό το δηλητηριώδες περιεχόμενο που φωλιάζει μέσα σε έναν τέτοιο φαντασιακό όρο.
Επομένως, το αίτημα για πολιτική ελευθερία, αποσυνδεδεμένο πλήρως από γελοίες ερμηνείες περί «εθνεγερσίας» (λες και ήταν στο ψυγείο ένα «έθνος» και κάποιος άνοιξε την πόρτα), είναι το μοναδικό στοιχείο που πρέπει να συγκρατήσει η αριστερά, προκειμένου να αντιπαρατεθεί στις σύγχρονες απόπειρες κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας μέσω επιβολής δημοσιονομικής δικτατορίας από ανεξέλεγκτα θεσμικά κέντρα, που απειλούν κοινωνικές κατακτήσεις χωρίς οι λαοί να έχουν δυνατότητα να πάρουν πολιτικές αποφάσεις για θέματα που τους αφορούν.
Όμως τα κέντρα αυτά είναι επικίνδυνα και αυταρχικά όχι επειδή είναι «αλλογενή» και «ξένα», αλλά επειδή είναι καπιταλιστικά.»
Κάθε κόμμα δικαιούται να έχει τη Δραγώνα του. Άλλωστε, η δι-α-νόηση δεν απέχει πολύ από την α-νοησία. Ας θυμηθούμε τί είχε πει ο Πρόεδρος Αιζενχάουερ: «Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που χρειάζεται περισσότερες από τις αναγκαίες λέξεις για να πει περισσότερα απ’ όσα ξέρει». Και το λέω αυτό επειδή ο Πάγκαλος είχε συνοψίσει, άθελά του, το άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη σε δυο κουβέντες: «Οι αγωνιστές του ΄21 ήταν κατσαπλιάδες». Και γνωρίζουμε ότι ο Πάγκαλος δεν είναι ούτε στοχαστής ούτε διανοητής.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
