Το… αμάρτημά της: τόλμησε να επιτελέσει συνειδητά το έργο της Ελληνίδας δασκάλας! Την περασμένη εβδομάδα έκλεισε άλλη μία υπόθεση στην σειρά των επιθέσεων που έχει δεχθεί.
Ο δήμαρχος Σουφλίου Έβρου Ευάγγελος Πουλιλιός καταδικάστηκε από δικαστήριο της Ορεστιάδας σε φυλάκιση έξι μηνών για συκοφαντική δυσφήμιση της δασκάλας Χαράς Νικοπούλου που υπηρετούσε στο Μεγάλο Δέρειο. Όπως είναι γνωστό η δασκάλα δεχόταν επιθέσεις από οργανωμένους κύκλους κατευθυνόμενων κατά βάση από του τουρκικό προξενείο μειονοτικών.
Το κατηγορητήριο αναφερόταν σε τηλεφωνική παρέμβαση του δημάρχου στην εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» στο ΑΛΤΕΡ το 2010, όπου ο γνωστός δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας πρόβαλε το εθνικό έργο της Χαράς Νικοπούλου. Ο δήμαρχος Ορφέα τότε και νυν Σουφλίου κ. Πουλιλιός παρενέβη για να υποστηρίξει ότι η κ. Νικοπούλου ζει σε βίλα που της παραχώρησε ο Δήμος και επίσης ότι έχει στραφεί με αγωγές διεκδίκησης αρκετών χιλιάδων ευρώ από τους μαθητές της!
Και οι δύο απόψεις αποδείχθηκαν παντελώς ψευδείς. Η κ. Νικοπούλου παρουσίασε φωτογραφικό υλικό ντοκουμέντο το μικρό σπιτάκι του δασκάλου που είχε κατασκευάσει χρόνια πριν το δασαρχείο όπου διέμενε όπως ήταν όταν της το παρέδωσε στην άθλια κι ελεεινή εικόνα που είχε και πως μεταμορφώθηκε χάρις στο προσωπικό της ενδιαφέρον. Επίσης, αποκρούστηκαν στο δικαστήριο τα ψεύδη περί αγωγών προς τους μαθητές της, αφού ήταν μια δασκάλα που τιμούσε το λειτούργημά της και δεν θα στρεφόταν ποτέ κατά των παιδιών που δίδασκε.
Προκειμένου να δημιουργηθούν εντυπώσεις στο τηλεοπτικό κοινό ο κ. Πουλιλιός διόγκωσε τα πράγματα με αποτέλεσμα να παραποιήσει την αλήθεια κάτι που τελικά αποδείχθηκε με άνεση στο δικαστήριο της Ορεστιάδας χθες που τον καταδίκασε σε φυλάκιση 6 μηνών. Μάλιστα στην απολογία του έκανε το ατόπημα να πει: ««Πρώτη φορά κ. πρόεδρε βρίσκομαι σε δικαστήρια δεν έχω σχέση με αυτά δεν γνώριζα ουδέποτε πάτησα το πόδι μου σε δικαστήρια», για να τον κατακεραυνώσει ο πρόεδρος της έδρας κ. Ταμακίδης: «Μα τι λέτε κύριε, εγώ ο ίδιος σας έχω δικάσει τρεις φορές!»…
Στην εκπομπή είχε μιλήσει νωρίτερα ο τότε σύζυγος της Χαράς Νικοπούλου, που δήλωσε ότι αν και ξεκίνησαν με πολλά όνειρα να μείνουν για πάντα στο Μεγάλο Δέρειο, αναγκάστηκαν με τα όσα έγιναν εκεί να συμφωνήσουν να φύγουν. Μίλησε για το ένα καθεστώς πρωτόγνωρης τρομοκρατίας που βίωναν μαζί με τους μετρημένους στα δάκτυλα χριστιανούς που ζούσαν στο πομακοχώρι, αλλά και για την συμπαράσταση κι αγάπη που δεχόταν από πολλές μουσουλμανικές οικογένειες. Μίλησε επίσης για τα γνωστά «μαύρα κονδύλια» που φθάνουν και μοιράζονται στην περιοχή φωτογραφίζοντας την κατάσταση που επικρατεί, χωρίς κανείς να κάνει το παραμικρό για να αλλάξει αλλά και για την σκληρή διείσδυση του τουρκικού προξενείου που επιδιώκει να εκτουρκίσει τους ορεσίβιους Πομάκους.
Το κατηγορητήριο πάντως αποδείχθηκε από το ίδιο το βίντεο της εκπομπής όπου ο τότε δήμαρχος Ορφέα και νυν δήμαρχος Σουφλίου κ. Πουλιλιός έκανε έξωση στη Χαρά Νικοπούλου από τη μικρή ξύλινη μονοκατοικία, που της παραχωρήθηκε ως «σπίτι του δασκάλου», καθώς επίσης και βίντεο στο οποίο ο πρώην σύζυγος Ηλίας κ. Ελευθεριάδης έδειχνε ιδιόχειρο σημείωμα του δημάρχου με το οποίο ζητούσε να μεσολαβήσει για μια «χάρη» από τη Χαρά Νικοπούλου, ο πατέρας της οποίας ήταν πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου.
Έτσι, σύμφωνα με την μαρτυρία του, η μη προώθηση της «χάρης» έφερε (πιθανόν) το μένος του κ. Πουλιλιού που εκδηλωνόταν με διάφορους τρόπους. Η δασκάλα αντέδρασε ψύχραιμα, διάψευσε κατηγορηματικά τον δήμαρχο διευκρινίζοντας ότι οι μόνες αγωγές που έκανε ήταν εις βάρος του μουσουλμάνου που της έσπασε το χέρι και εναντίον τουρκόφωνων μειονοτικών εφημερίδων της Ξάνθης και Κομοτηνής που την συκοφαντούσαν σύσσωμες επιχειρώντας να διαμορφώσουν ένα κλίμα εναντίον της.
Πρότυπο Ελληνίδας δασκάλας
Τον Απρίλιο του 2008, δημοσιεύσαμε ολοσέλιδο αφιέρωμα, στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας "Ο κόσμο γύρω μας" όπου γράφαμε τα εξής:
Η ηρωική δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, που δεν υπέκυψε επί μήνες στις πιέσεις του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, μέχρι που υπέστη επίθεση και ξυλοδαρμό από μουσουλμάνο παρακρατικό, αποτελεί το πρόσωπο που επιλέξαμε να προβάλουμε στο τεύχος αυτό. Ποιο ήταν το έγκλημά της ώστε να αποτελέσει στόχο; Τόλμησε να επιτελέσει συνειδητά το έργο της Ελληνίδας δασκάλας!
Η Χαρά Νικολοπούλου είναι δασκάλα στο Μέγα Δέρειο, ένα μειονοτικό χωριό του Έβρου κοντά στα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα. Μόλις διορίστηκε, το 2004, επέλεξε να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε έναν τόπο που πραγματικά τη χρειαζόταν. Εγκαταστάθηκε εκεί με τον σύζυγό της και μάλιστα έγινε δημότης του Δήμου Ορφέα, όπου ανήκει το χωριό, το οποίο αριθμεί 1.200 κατοίκους μουσουλμάνους. Κάποιοι από αυτούς ενοχλήθηκαν όταν τα παιδιά τους άρχισαν να κάνουν παρέλαση στις εθνικές γιορτές με παρότρυνση της δασκάλας. Μάλιστα μερίδα μειονοτικών θέλησαν να τη διώξουν από το σχολείο, υποστηριζόμενοι και από τους δύο μειονοτικούς βουλευτές της Ξάνθης και της Ροδόπης, ύστερα από παρότρυνση του ιμάμη της περιοχής. Υπέρ της απομάκρυνσής της τάχθηκε και ο μειονοτικός διευθυντής του σχολείου, καθώς και γονείς που υπέγραψαν σχετικό υπόμνημα. Είναι προφανές ότι η Χαρά γινόταν εμπόδιο στα σχέδια του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής. Όλα αυτά ήταν γνωστά από μήνες, όπως φαίνεται και από παλαιότερο άρθρο που αναδημοσιεύουμε σε ειδικό πλαίσιο.
Αυτή η δασκάλα, με την ανιδιοτελή προσφορά, ξεκίνησε με όραμα να δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να υπηρετήσει το λειτούργημά της. Εκτός των καθημερινών μαθημάτων του σχολείου, παρέδιδε δωρεάν μαθήματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσχέρεια στη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Οργάνωσε χορωδία με την οποία τα παιδιά ήρθαν σε καλύτερη επαφή με τη γλώσσα και τον πλούτο της ελληνικής παράδοσης. Με αυτή τη χορωδία η δασκάλα και οι μαθητές της, βραβεύτηκαν από το Υπουργείο με ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη όπου φιλοξενήθηκαν σε ξενοδοχείο της πόλης δίνοντας μια μουσική παράσταση. Επίσης το σχολείο της προσκαλέστηκε για τις 29 Φεβρουαρίου από εκπαιδευτικό μορφωτικό σύλλογο αποφοίτων Αρσακείου, για να τιμηθεί για τη χορωδία και για το έργο που γίνεται. Η δασκάλα προετοίμασε τα παιδιά, μοίρασε τραγούδια και ξεκίνησε την προετοιμασία της χορωδίας. Όπως είπε η Χαρά σε συνέντευξή της «δυστυχώς μου ερχόντουσαν μηνύματα να μην γίνει αυτή η εκδρομή, δεν θα στείλουμε τα παιδιά… (…) «Αυτά τα παιδιά δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ, όχι μόνο την πρωτεύουσα, αλλά ούτε και τις γειτονικές πόλεις. Είναι τακτική των γονέων να πηγαίνουν εκδρομές και διακοπές σε πόλεις της γείτονος χώρας και όχι σε δικές μας πόλεις. Καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο είναι ενδεικτικό της όλης στάσης μέσα στο χωριό. Τα παιδιά των ανθρώπων που υπέγραψαν για να φύγω από το σχολείο, δεν τα στέλνουν στην εκδρομή, ενώ οι γονείς των άλλων παιδιών, τα στέλνουνε.»
Την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008 ήρθε το αποκορύφωμα. Η δασκάλα έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από κάτοικο του χωριού, με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στο χέρι. Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν νιώθει ότι τα γεγονότα αυτά μπορεί να της κάμψουν το φρόνημα και την αποφασιστικότητά της, απαντά: «Σαφέστατα όχι. Και θα σας πω ότι με αυτήν την παιδεία και με αυτήν την κουλτούρα είμαι μεγαλωμένη, έχω τον Ελληνισμό μέσα μου. Και δεν τίθεται θέμα ηρωισμού, αλλά αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό είναι το πιστεύω μου. Είμαι Ελληνίδα δασκάλα και δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Και θα σας πω και κάτι ακόμη. Πιστεύω πως αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην μειονότητα, πρέπει να εξυγιανθεί από την ρίζα και όχι από τις άκρες των κλαδιών.»
Μετά την ταλαιπωρία της και την αποκατάσταση του σπασμένου χεριού της, η Χαρά Νικολοπούλου επανήλθε στα καθήκοντά της και μάλιστα στις 25 Μαρτίου οργάνωσε παρέλαση των μαθητών και γιορτή μπροστά στο ηρώο του χωριού, όπου εκφώνησε λόγο ενώ οι μαθητές της απήγγειλαν ποιήματα και τραγούδησαν για την Επανάσταση του ’21. Βλέποντας το σχετικό βίντεο κάναμε τη σκέψη ότι πολύ λίγοι μαθητές στην Ελλάδα είχαν την τύχη να γιορτάσουν τόσο ουσιαστικά την εθνική επέτειο.
Τιμούμε τη δασκάλα Χαρά Νικολοπούλου και την προβάλουμε ως πρότυπο Ελληνίδας εκπαιδευτικού. Τα ερωτήματα όμως παραμένουν: εκεί στη Θράκη ποιος ασκεί κρατική κυριαρχία; Το Ελληνικό Κράτος ή το Τουρκικό Προξενείο;
"Η δασκάλα οι πρακτορίσκοι και το ελληνικό κράτος"
Η επίθεση εναντίον της Χαράς Νικοπούλου δεν αποτέλεσε έκπληξη για όσους γνώριζαν την κατάσταση. Το Νοέμβριο 2007, δυόμισι μήνες δηλαδή πριν, είχε δημοσιευθεί άρθρο του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη, εκδότη του περιοδικού «Ενδοχώρα» και συνεργάτη του TV ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, με τίτλο «Η δασκάλα, οι πρακτορίσκοι και το ελληνικό κράτος» στο οποίο επισημαίνονταν τα εξής:
Η κόρη του Προέδρου του Αρείου Πάγου, η Χαρά Νικοπούλου, είναι δασκάλα. Δεν χρησιμοποίησε το αξίωμα του πατέρα της για να επιτύχει έναν «καλό» διορισμό. Διορίστηκε στο Μεγάλο Δέρειο του νομού Έβρου, σε ένα Πομακοχώρι απομονωμένο, που κατοικείται μόνο από μουσουλμάνους Πομάκους. Επέλεξε να μείνει με τον σύζυγό της στο χωριό που διδάσκει, κοντά στους μαθητές και τις μαθήτριές της, κοντά στους ανθρώπους που εκτιμούν το έργο και την προσφορά της. Το νεαρό ζευγάρι μετέφερε ακόμη και τα πολιτικά του δικαιώματα στο χωριό και διαμένει εκεί, όχι μόνο τους μήνες του σχολικού έτους, αλλά ολόκληρο το χρόνο.
Αυτή ακριβώς η αγάπη προς τον τόπο και τους ανθρώπους του, αυτή η ανιδιοτελής διάθεση για προσφορά, έγινε αιτία για την στοχοποίησή τους από τους πράκτορες του τουρκικού προξενείου. Χρησιμοποιώντας διάφορα ψεύδη, εκβιάζοντας και πιέζοντας τους κατά τα άλλα φιλήσυχους Πομάκους, οι εγκάθετοι του τουρκικού προξενείου συλλέγουν υπογραφές για να διώξουν από το χωριό τη φιλότιμη δασκάλα και το σύζυγό της. «Αυτό το χωριό αγαπά μόνο τους Τούρκους που για αιώνες μένουν σ’ αυτό», γράφουν οι πρακτορίσκοι, ενώ οι απειλές και οι εκφοβισμοί σε βάρος των δύο «ξένων» είναι πλέον σε ημερησία διάταξη!
Και ενώ οι προσπάθειές τους ακόμη δεν αποδίδουν, αφού ελάχιστοι είναι οι γονείς που υποχώρησαν στις πιέσεις, κι ενώ έφτασαν ακόμη και στο σημείο να καταθέσει στη Βουλή σχετική αναφορά ο βουλευτής Χατζηοσμάν του ΠΑΣΟΚ, η Χαρά έχει να αντιπαλέψει και με τον ακαταμάχητο γραικυλισμό των «λειτουργών» του ελληνικού κράτους, από το οποίο δεν είχε μέχρι σήμερα την παραμικρή στήριξη! Προς τιμήν της, η ηρωική Χαρά Νικοπούλου, δεν υποκύπτει στις πιέσεις και δηλώνει ότι θα παραμείνει στη θέση της μέχρι να ολοκληρώσει το έργο της. Κι όλα αυτά, παρά το λαϊκό δικαστήριο που επεχείρησαν να στήσουν πριν λίγες ημέρες οι πρακτορίσκοι του προξενείου! Αναρωτιέμαι: Πόσους ανθρώπους έχουμε στην Ελλάδα σαν την δασκάλα Χαρά Νικοπούλου; Πέντε; Δέκα; Ίσως λέω και πολλούς! Τι κάνει το ελληνικό κράτος γι’ αυτούς;
http://www.freepen.gr/2013/12/blog-post_9382.html
