Να μη ζούμε σαν να μη γεννήθηκε ο Χριστός

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Το «μέγα και παράδοξον θαύμα» της Θείας Γέννησης ανέτειλε στον κόσμο «το φως το της γνώσεως». Και φωτίζει έκτοτε «τους εν σκότει και σκιά θανάτου», δηλ. την Οικουμένην άπασαν. Πρέπει όμως..

να θέλει αυτή να φωτισθεί . Επειδή ο Θεός ελευθέρoυς εποίησε τους ανθρώπους. Η απάνθρωπη κατάχρηση της ελευθερίας από εκείνους που σφετερίζονται εξουσία και χρήμα- όψεις του ιδίου νομίσματος- συσσώρευσε στις κοινωνίες αυτήν την απερίγραπτη συμφορά που βιώνουμε και σήμερα.

Κάποτε μιλούσαμε , από απόσταση ασφαλείας, για τους πεινασμένους και απόκληρους του γ΄κόσμου. Αλλά πως τα φέρνει η ζωή , ο γείτονας της διπλανής πόρτας έφθασε σήμερα να ζει σε τριτοκοσμικές συνθήκες.

Οι Έλληνες υφίστανται ένα ατελείωτο μαρτύριο βάναυσων περικοπών των μέσων της ζωής τους: Οι καταγεγραμμένοι άνεργοι ( η άδηλη ανεργία είναι άλλο κεφάλαιο) τον Σεπτέμβριο μετρήθηκαν στους 1.376.463. Οι συνταξιούχοι είναι 2.7000.000.Οι εργαζόμενοι μόνο 3.600.000. Οι τελευταίοι με τον ιδρώτα τους πρέπει να εξασφαλίσουν τον επιούσιον των προηγουμένων και επί πλέον άλλων περίπου 4.000.000 ( παιδιά, ασθενείς και κοινωνικά ευάλωτες ομάδες) .

Απολογισμός μνημονίου: Το 60% του εργασιακά ενεργού πληθυσμού δεν βρίσκει δουλειά. Οι παραγωγικές δομές μας καταστράφηκαν. Νέοι φόροι 1,69 δις ευρώ μας περιμένουν. Την ίδια ώρα το ενεργητικό των τραπεζών της Ε.Ε- και οι δικές μας- είναι 3 ½ φορές μεγαλύτερο από το άθροισμα του ΑΕΠ των χωρών τους. Το τίμημα αυτής και άλλων δυσπλασιών πληρώνεται με το εν εξελίξει κοινωνικό ολοκαύτωμα .

Ωστόσο υπάρχει ελπίδα, ευαγγελίζεται ο Αλβανίας Αναστάσιος (Θεός εφανερώθη εν σαρκί , σ. 83 επ.) «αρκεί να μη ζούμε σαν να μη γεννήθηκε ο Χριστός». Υπάρχει ελπίδα στην τελική νίκη της αλήθειας και της αγάπής και τη συντριπτική ήττα της υποκρισίας, της κερδοσκοπίας, της απληστίας , της αδικίας, της εκμετάλλευσης και του φόβου.

Αυτός που γεννήθηκε στην Φάτνη με την άκρα ταπείνωση σώζει τον κόσμο. Τον καταστρέφουν εκείνοι που γεννήθηκαν στα παλάτια. Η κοινή πίστη ενώνει τους ανθρώπους ως πρόσωπα.

Η αποδόμηση ως κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα στην πατρίδα μας και σε ολόκληρη την Ευρώπη επέβαλε πρακτικές αποδυνάμωσης και περιθωριοποίησης της παρουσίας της Εκκλησίας . Δεν θέλουν κοινωνία προσώπων αλλά κοινωνία-πολτό. Χωρίς εθνική και πνευματική οντότητα, άβουλη και απρόθυμη να αντισταθεί στο κακό.

Οι εκκοσμικευμένες ευρωπαϊκές ελίτ ντρέπονται για την χριστιανική τους καταγωγή και αν κατά συνθήκην χρησιμοποιούν χριστιανικούς τίτλους, όπως π.χ. το C.D.U.( Χριστιανική Δημοκρατική Ένωση) της Μέρκελ , ούτε τα κόμματα ούτε και οι ηγεσίες τους έχουν την ελάχιστη λειτουργική σχέση με την πνευματική ζωή και τα βιώματα της πίστης.

Τα έκγονα των πατέρων της Ευρώπης μάχονται το έθνος – κράτος . Στο όνομα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοκρατίας εξοβελίζουν την πίστη από τον κώδικα αξιών ζωής, διαβρώνουν εκ των ένδον την οικογένεια, τελευταία έπαλξη αντίστασης στην πολτοποίηση. Την αντικαθιστούν με το άτομο,τα άτομα.

Ο γάμος επί αιώνες « ανδρός και γυναικός συνάφεια» , αφού μόνο με αυτήν γεννιέται άνθρωπος, « και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία» με βούλα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου εκπίπτει σε διαλυτό ανά πάσαν στιγμήν σύμφωνο συμβίωσης. Και ασχέτως φύλου . Ο Πούτιν κατηγορείται από τους « ευαίσθητους» Ευρωπαίους ηγέτες για την άρνησή του στο όνομα της Ορθόδοξης Παράδοσης να υιοθετήσει τους γάμους ομοφυλοφίλων ότι παραβιάζει δήθεν τα ανθρώπινα δικαιώματα. O tempora , o mores!

Οι δανειστές μας είναι τοκογλύφοι αισχίστου είδους . Και οι υποτιθέμενοι διασώστες μας φανατικοί υπηρέτες των αφεντικών τους. Οι προϋποθέσεις δανειοδότησης σήμερα είναι τέτοιες που όπως καταγγέλλει ο Ούγγρος Πρωθυπουργός Β. Ούρμπαν «θέτουν σε κίνδυνο την εθνική κυριαρχία και πιέζουν τις κυβερνήσεις να πάρουν τα χρήματα από τους ίδιους τους ανθρώπους στους οποίους θα έπρεπε να τα χορηγούν».

Η μνημονιακή Ελλάδα βασανίζεται από τους διεθνείς δημίους της με την απλόχερη συνέργεια εθελόδουλων επιχωρίων που αντι να αντιστέκονται συνεπικουρούν.

Επιβάλλεται το ξεκαθάρισμα που έκανε άλλοτε ο Ελύτης: « Υπάρχουν δύο Ελλάδες αυτή που εξαναγκάζεται και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί και σ΄ένα διεθνή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το όνομα της Ευρώπης ( διάβαζε Αμερικάνας). Και υπάρχει η άλλη που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη».

Και καταλήγει : «Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα. Η δεύτερη ακόμα και αν μείνη χωρίς υπόσταση, ποτέ. Τουλάχιστον εγώ γι΄αυτήν υπάρχω» (Ελύτης, Συν τοις άλλοις, σ. 253)

Και εμείς Ποιητή μας γι΄αυτήν υπάρχουμε…