Ρατσιστικός αντιρατσισμός ή αντιρατσιστικός ρατσισμός;

Ένα δεκατριάχρονο κοριτσάκι έχασε τη ζωή του από αναθυμιάσεις μαγγαλιού. Ζούσε με τη μητέρα της τρεις μήνες χωρίς ρεύμα σε μια καμαρούλα δύο επί δύο. Απλώς επιβίωναν με αξιοπρέπεια και διακριτικότητα, όπως ελέχθη. Δεν ζητιάνευαν. Η μητέρα διώκεται,

ορθώς, για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Αρμόδιοι είναι μόνον οι δικαστές να αποφανθούν περί της ενοχής ή μη. Είναι Σέρβα που διαβιοί στη χώρα μας παρανόμως, εξ ου και θα απελαθεί. Το κοριτσάκι φοιτούσε στο ελληνικό σχολείο και ήταν άριστη μαθήτρια. Μέσα στην τραγικότητα της κατάστασης διερωτήθηκα πώς μπορεί να εγγράφεται σε ελληνικό σχολείο ένα παιδί, το οποίο διαμένει στη χώρα παρανόμως. Αλλά πολύ μικρή σημασία έχει πλέον αυτό. Σημασία έχουν οι μεταρρυθμίσεις, οι διαρθρωτικές αλλαγές και τα πλεονάσματα.

Κυρίως, όμως, και όλως περιέργως δεν άκουσα κάποια διαμαρτυρία από όλες αυτές τις πονόψυχες οργανώσεις που ξεσηκώνονται μόλις το κράτος πειράξει κάποιον λαθρομετανάστη. Αλλά και από τα αριστερά ή ultra αριστερά κόμματα. Δεν τις είδα να σπεύδουν να εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στη «ρατσιστική» τακτική του κράτους που θα απελάσει τη χαροκαμένη μητέρα. Να συμπαρασταθούν στη Σέρβα μητέρα όπως συμπαραστάθηκαν στους 237 της Νομικής. Γιατί;

Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω εγώ είναι ότι η Σέρβα μητέρα δεν έχει δέρμα μελαψό, ώστε να συγκινήσει τους ψυχοπονιάρηδες. Έχει και το άλλο κουσούρι αυτή η μητέρα. Είναι χριστιανή ορθόδοξη και όχι μουσουλμάνα. Δεν εθεάθη να αυτομαστιγώνεται ομαδικώς σε κοινή θέα προς αποτροπιασμό των γηγενών νουνεχών και τέρψη των αριστεροθολοκουλτουριάρηδων με τον καμμένο εγκέφαλο.

Σωτήριος Καλαμίτσης

Φίλος του γιατρού Γωγούση