«εγκαταστάσεις υδροθεραπείας, δεξαμενές για ομαδικά λουτρά και άλλες σχετικές υποδομές» κι έσπευσαν αμέσως να τον ειρωνευτούν οι δικοί του (η εφημερίδα των συντακτών, πρώτη και καλύτερη).
πιό σοβαρά το πήρε το θέμα ο Κώστας Γιαννακίδης, που έγραψε:
Το να εγκαλείς τον ΣΥΡΙΖΑ για την έλλειψη προγράμματος και αχαλίνωτο λαϊκισμό είναι μεν σωστό, αλλά συνάμα και άδικο. Διότι αφού το πεις, πρέπει να κρατήσεις το στόμα ανοιχτό για να μασήσεις όλες τις ομιλίες που εκφωνήθηκαν από το βήμα της ΔΕΘ τις τελευταίες δεκαετίες-και μιλάμε για πολλές σελίδες, δεν είναι εύκολο να τις φας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει από εκεί που πήγαν και οι άλλοι, ακολουθώντας τη γνωστή οδό, πατώντας πάνω στα χνάρια των προηγουμένων. Μάλιστα δικαιούται να ζητήσει και την κατανόησή μας. Όλοι όσοι έχουν κάνει την εύκολη δουλειά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όφειλαν, απλώς, να παριστάνουν τους συνεπείς με την πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φανεί συνεπής και με ιδεολογικές αρχές που, ούτως ή άλλως, θεωρούνται διαχρονικές επειδή, ως ανέφικτες, δεν εξαντλούνται. Κάπως έτσι, θυμίζει επιθετικό που ενώ είναι έτοιμος για το γκολ, γυρίζει πίσω για να ντριπλάρει την άμυνα. Είναι θεαματικό, αλλά μόνο για παιχνίδι αλάνας.
Χθες ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, από ένα βήμα που χρησιμοποίησε λίγες ώρες αργότερα και ο Σαμαράς. Και επανέλαβε το ίδιο λάθος που κάνει εδώ και καιρό:
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας αρθρώνουν έναν αντιπολιτευτικό λόγο στη βάση του άσπρου αντί του μαύρου, του καλού απέναντι στο κακό. Στην καλύτερη περίπτωση δεν τους πιστεύεις, στη χειρότερη τους παίρνεις στην πλάκα, όπως έγινε με την εξαγγελία για τη χρηματοδότηση χαμάμ.
Δεν είναι σφάλμα πολιτικής. Είναι σφάλμα λογικής:
Αν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση αντιπροσωπεύει ένα σύστημα αναξιόπιστο, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να πουλήσει στο ακροατήριο αξιοπιστία. Δεν το κάνει. Δείχνει την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Στο τέλος εμφανίζεται ως είδωλο του συστήματος στο καθρέφτη. Τα πάντα φαίνονται αντίστροφα, αλλά δεν είναι διαφορετικά.
