Σήμερον εγεννήθη ο Σωτήρ του Κόσμου, ο βασιλιάς των βασιλέων. Από μια Άσπιλη σύλληψη γεννιέται το Θείο βρέφος ως απλός και ταπεινός άνθρωπος στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ ανάμεσα σε ζώα, σε Πάθη και σε Μίση περνώντας έτσι την πρώτη μύηση έως το...
τέλος της Σταύρωσης. Αυτόν το Σταυρό του Πόνου, της Αγωνίας που σηκώνουμε λίγο πολύ εγώ, εσύ, σχεδόν όλοι στην καθημερινότητά μας.
Όμως θυμήθηκα: Άστρον Λαμπρόν είδαν στον ουρανό. Το πιο λαμπρό του Νοητού Ηλίου της Δικαιοσύνης. Όλα τα άλλα τ’ αστέρια χάθηκαν -λένε οι τότε μελετητές των προβλέψεων. Έτσι το πιό χαρμόσυνο μήνυμα πέρασε, και ήταν της Εσωτερικής Αναγεννήσεως. Αυτά είναι τα κανονικά Χριστούγεννα! «Γεγωνυία τή φωνή» ως τα πέρατα της οικουμένης, του κόσμου που πραγματικά ‘καίγεται’ να ακουσθεί και το βαθύτερο νόημα των προβληματισμών μας. Μακάρι το μήνυμα να φτάσει και στους τρεις μέγιστους φωστήρες της τρισηλίου, τους ‘στυλοβάτες’ της κοινωνικής ταπεινώσεως και δουλείας, μα και στα δικά μας τα αυτιά. Ασφαλώς πολλά έχουν να μας πούν τα μηνύματα. Και μας λένε. Χρειάζονται όμως και ένα ‘ληπτικό’ όργανο για να τα πιάνει, τις ‘κεραίες’ της ψυχής για να τα συλλαμβάνουν. Αν αυτές δεν λειτουργούν, τότε και τα πιό δυνατά μηνύματα περνούν απαρατήρητα. Τότε και η Σωτηρία της Πατρίδος γίνεται πιό δύσκολη υπόθεση: πιό δύσκολη από τη σωτηρία της ψυχής.
Χτυπάτε τις Καμπάνες της Ορθοδοξίας! Αλλά αυτές δεν ηχούν Χαρμόσυνα σαν τον παλιό καιρό. Συγκινήθηκα, και μου ήρθε να κλάψω. Σίγουρα και ο Κύριος δεν θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος από τις αξιοπρόσεχτες ‘ευφυΐες’ του μικρού πλανήτη μας -όταν βλέπει από εκεί ψηλά την ψαλίδα του πλούτου να ανοίγει τις πύλες της ενώ η πείνα να πλήττει όλες τις φτωχές χώρες. Άν ήταν στη Γη, σίγουρα θα πάθαινε κράμπες στο στομάχι.
Ας προσευχηθούμε λοιπόν θερμά να δεχθεί τις προσευχές μας. Και ο Πατήρ ημών εν τοις ουρανοίς να ‘χουμε επί γης ειρήνη και ευδοκία -γιατί χωρίς ελευθερία τίποτα δεν έχουμε: ούτε ειρήνη ούτε ευδοκία. “Ὁ ἔχων ῶτα ἀκούειν ἀκουέτω!”...
Νένα Κ.
