Ο Βενιζέλος, μετά τις νέες δημοσκοπήσεις με το ΠΑΣΟΚ στο 3%, συνεχίζει να ονειρεύεται ρόλο που πλέον διατηρεί μόνο συγκυριακά. Ταμείο στις επόμενες εκλογές, τις οποίες φοβάται όσο τίποτε.
Γράφει ο Θάνος Τάκης
Προχθές διεξήχθη σε μάλλον «ηλεκτρισμένη» ατμόσφαιρα, η συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Κάποια στελέχη επέκριναν τον Ευάγγελο Βενιζέλο για τις πολιτικές επιλογές του τασσόμενα υπέρ της σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και με τίμημα τη διάλυση της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ, και άλλα υποστήριξαν τη στάση του προέδρου του κόμματος έναντι της Κουμουνδούρου επικροτώντας την προσέγγιση με την "Κίνηση των 58".
Αναφερόμενος στην προσωπική του ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, ο κ. Βενιζέλος σχολίασε ότι «η προσωπική παραταξιακή μου ευθύνη συνίσταται για μένα σε μια αναμέτρηση με την ιστορία». Διαμήνυσε επίσης και το μέγεθος της ψυχικής αντοχής του λέγοντας, «Σήκωσα ένα τεράστιο φορτίο ευθύνης που δεν μου αναλογεί προσωπικά, ωστόσο έχω ανεξάντλητα αποθέματα ψυχικής και πολιτικής αντοχής. Το κίνητρό μου είναι αποκλειστικά και βαθιά ιστορικό» τόνισε ο κ. Βενιζέλος. Οι πράσινοι σύντροφοι συνεχίζουν, με σθένος, λοιπόν, να πιστεύουν ότι μπορούν να γράψουν ιστορία, ξανά, ή καλύτερα, ότι η ιστορία γράφεται από τους ίδιους.
Στην δευτερολογία του βεβαίωσε τους παρευρισκομένους ότι χωρίς το (μικροσκοπικό δημοσκοπικά, πλέον) ΠΑΣΟΚ, ο ήλιος θα σβήσει, η γη θα χαθεί, η Ευρώπη θα καταρρεύσει και το Έθνος θα σκορπίσει.
«Χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει δημοκρατική προοδευτική παράταξη στο σύνολό της. Χωρίς τη δική μας θεσμική συμμετοχή δεν διασφαλίζεται η εθνική ενότητα. Χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση».
Με τη συνδρομή της τελευταίας αμετροεπούς αναφοράς, ανέσυρα από τα βάθη της παιδικής μου μνήμης την εξαιρετικά εντυπωσιακή ταινία «Ο άνθρωπος που μίκραινε». Σε αυτή την πρωτοποριακή παραγωγή του 1957, ένας περίεργο (ραδιενεργό, τελικά) νέφος καλύπτει έναν άνθρωπο, ο οποίος σταδιακά και μέρα με τη μέρα, μικραίνει. Στην αρχή νομίζει ότι είναι κάτι φυσιολογικό, σχετιζόμενο με την φυσιολογική φθορά του χρόνου. Είναι μια ωραιότατη μελέτη της συμπεριφοράς απέναντι σε ένα φαινόμενο που αφορά σε πολλούς (πυρηνικός κίνδυνος), όπως το βιώνει ο ένας. Στην αφίσα της ταινίας, αναφέρεται: «Κάθε ώρα γίνεται μικρότερος... μικρότερος... μικρότερος και στιγμή με την στιγμή ο τρόμος επικρατεί!».
Αναπαράγω μια ενδιαφέρουσα σκηνή: Ο πρωταγωνιστής ζητά από τη γυναίκα του, που τόσο αγαπά, να σκεφτεί πια σοβαρά για το μέλλον τους, αντιλαμβανόμενος ότι το μέγεθος παίζει ρόλο στην σκέψη και δράση.
«Αγαπάς τον Σκοτ Κάρεϋ», της λέει, «που έχει κάποιο σχήμα, μέγεθος και τρόπο σκέψης... όλα αυτά αλλάζουν τώρα!»
Η αντίδραση της γυναίκας του είναι άμεση:
«Όσο φοράς τη βέρα μου, θα έχεις εμένα», του λέει γεμάτη τρυφερότητα.
Είναι η στιγμή ακριβώς που ακούγεται ένας μεταλλικός ήχος και η κάμερα καδράρει σε κοντινό πλάνο τη βέρα που είχε μόλις γλιστρήσει από το (όλο και μικρότερο) δάχτυλο του Σκοτ, κυλώντας στο πάτωμα.
Και στο ΠΑΣΟΚ υπήρξε μια βέρα, που κάποτε ήταν τόσο επιθυμητή. Δεν νομίζω να ισχύει αυτό πλέον. Όπως εκείνη της ταινίας, θα έπρεπε να είχε γλιστρήσει από το χέρι του πρωταγωνιστή. Υποθέτω ότι ο υποψιασμένος πολιτικός πρωταγωνιστής την κρατά πολύ σφιχτά.
Η ταινία είναι γεμάτη δυνητικούς παραλληλισμούς με την πορεία του πάλαι ποτέ κραταιού πολιτικού σχηματισμού. Ο παθών αναγκάζεται να αναζητήσει καταφύγιο σε ένα σπίτι κούκλας και, κατόπιν, επειδή μικραίνει συνεχώς, καταλήγει να ζει σε ένα κουτί από σπίρτα. Ο κορυφαίος εχθρός του είναι η γάτα του σπιτιού (που την άφηνε νηστική και εκείνη τον εκδικείται τώρα) και κατόπιν μια αράχνη, με την οποία δίνει συγκλονιστική μάχη οπλισμένος με μια βελόνα. Κάθε δική του ενέργεια, αστεία για το ‘φυσιολογικό’ μέγεθος των πραγμάτων, απαιτεί εξαιρετική προσπάθεια και ανείπωτο κόπο. Κάθε απλή, καθημερινή εργασία, ακόμη και η τροφή, αν και πλέον μιλάμε για πραγματικά ψίχουλα, είναι μια περιπέτεια.
Συγκλονιστικότερο όλων, ο επίλογος, ο οποίος ακούγεται όταν πια ο πρωταγωνιστής έχει γίνει τόσο μικρός που χάνεται από την ορατό κόσμο των θεατών.
«...Το απίστευτα μεγάλο και το απίστευτα μικρό κάπου συναντιώνται, στο κλείσιμο ενός γιγαντιαίου κύκλου. Κοίταζα ψηλά σαν να μπορούσα να αδράξω τους ουρανούς. Το σύμπαν... Αναρίθμητοι κόσμοι...
Kαι τότε έμαθα την απάντηση στο αίνιγμα του απείρου. Μέχρι τότε νόμιζα ότι η ύπαρξη αρχίζει και τελειώνει στην αντίληψη του ανθρώπου, όχι της Φύσης. Κι ένιωσα το σώμα μου να χάνεται, να γίνεται ένα τίποτα...
Μαζί μ' αυτά χαθήκανε και οι φόβοι μου, και στη θέση τους ήρθε η αποδοχή. Όλο αυτό το αχανές μεγαλείο της δημιουργίας είχε κάποιο νόημα... Μικρότερος απ' το πιο μικρό, είχα κάποιο νόημα κι εγώ. Για τον θεό δεν υπάρχει μηδέν. Υπάρχω ακόμα!»
Υπό το πρίσμα του συγκλονιστικού τέλος της κινηματογραφικής ιστορίας, κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει το τέλος του άλλοτε ισχυρού πολιτικού σχηματισμού. Το ιστορικό «σύστημα ΠΑΣΟΚ», παρότι μικραίνει συνεχώς, και τείνει να εξαφανιστεί, «μικρότερο κι απ’το μικρό», συνεχίζει να έχει «κάποιο νόημα». Γαντζωμένο από τις φιλόξενες καρέκλες της εξουσίας, προσπαθεί να ελιχθεί ανάμεσα στους κινδύνους, ορμώμενο από την ανάγκη για προσωπική επιβίωση κάποιων στελεχών του. Συνεχίζει να πιστεύει ή έστω να διατείνεται, ότι είναι σημαντικό. Μπορεί και να έχει δίκιο, για λίγον καιρό ακόμη.
Τελευταία παραπομπή: μόλις είχε φθάσει πια να έχει μόλις το ύψος ενός νάνου, ο πρωταγωνιστής της ταινίας θα γνωριστεί με μια κοπέλα-νάνο, μέλος σε περιοδεύον τσίρκο. Στη σύντομη γνωριμία τους, η κοπέλα θα προσπαθήσει να δώσει κουράγιο στον Σκοτ.
«Πώς έμαθες να ζεις έτσι, μις Μπρους;» τη ρωτά κάποια στιγμή ο Σκοτ.
«Έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα», του απαντά εκείνη, «Ξέρω τι σου συνέβη εσένα, Σκοτ. Είναι διαφορετικό...».
«Διαφορετικό... Είναι μια άλλη λέξη για να πεις μόνος», θα σχολιάσει πικρόχολα o Σκοτ...
Αν δεν είδατε την ταινία, αξίζει να το κάνετε, κ. Βενιζέλε.
Ίσως βρείτε παρηγοριά, στις τόσες ομοιότητες.
Θυμηθείτε,
«Μικρότερος απ' το πιο μικρό, είχα κάποιο νόημα κι εγώ».
.jpg)
