Κάθε φορά που πέφτω πάνω στον όρο «επιχειρηματίας» φαντάζομαι έναν άνθρωπο που έχει πολλά χρήματα, τα οποία επενδύει, όπου οσμίζεται ότι υπάρχει προοπτική μεγάλης απόδοσης. Υπάρχουν π.χ. γιατροί, οι οποίοι έχουν μία κλινική ή ένα διαγνωστικό κέντρο, αλλά....
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Εκατοστή όγδοη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html), εκατοστή από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και τεσσαρακοστή ένατη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].
Κάθε φορά που πέφτω πάνω στον όρο «επιχειρηματίας» φαντάζομαι έναν άνθρωπο που έχει πολλά χρήματα, τα οποία επενδύει, όπου οσμίζεται ότι υπάρχει προοπτική μεγάλης απόδοσης. Υπάρχουν π.χ. γιατροί, οι οποίοι έχουν μία κλινική ή ένα διαγνωστικό κέντρο, αλλά δηλώνουν ως επάγγελμα «ιατρός». Υπάρχουν, όμως, και μπετατζήδες που έχουν διαγνωστικό κέντρο, αλλά δηλώνουν «επιχειρηματίες». Υπάρχουν μηχανικοί που έχουν τεχνικές εταιρείες, αλλά δηλώνουν επάγγελμα «μηχανικός». Υπάρχουν απόφοιτοι Δημοτικού ή Γυμνασίου ή Λυκείου που έχουν, ομοίως, τεχνικές εταιρείες, αλλά δηλώνουν «κατασκευαστές» ή σκέτο «επιχειρηματίες», επειδή αυτό είναι πιο γκλαμουράτο. Υπάρχουν εν γένει πολλοί επαγγελματίες διαφόρων ειδικοτήτων που έχουν επιχειρήσεις, αλλά ως επάγγελμα δηλώνουν εκείνο της ειδικότητάς τους. Στην αντίπερα όχθη είναι οι ανειδίκευτοι που δηλώνουν «επιχειρηματίες».
Σήμερα που η ελληνική επιχειρηματικότητα εξαντλείται στα μπαρ, στα ταχυφαγεία και στα ενεχυροδανειστήρια, φαντάζομαι ότι και οι ιδιοκτήτες των σχετικών επιχειρήσεων θα δηλώνουν «επιχειρηματίες».
Από την άλλη μεριά η εμπειρία μου από την ελληνική επιχειρηματικότητα είναι ότι όλοι οι επιχειρηματίες θέλουν να αποσβέσουν το κεφάλαιό τους σε ένα χρόνο και στη συνέχεια να κερδίζουν ετησίως 100%, αφού θα έχουν κάνει και τη σχετική φοροδιαφυγή ή φοροαποφυγή τους.
Ακούμε, λοιπόν, για τον επιχειρηματία Μπόμπολα, Κόκκαλη, Κοντομηνά, Μελισσανίδη, Μυτιληναίο, Συγγελίδη, Θεοχαράκη κ.λπ. Τί να έχουν σπουδάσει άραγε όλοι αυτοί; Μάλλον τίποτε. Απλώς έτυχε να βρεθούν στον κατάλληλο τόπο την κατάλληλη στιγμή με τα κατάλληλα πρόσωπα και άρχισαν το επιχειρείν, στο οποίο επιδίδονται επιτυχώς με τις πλάτες του κράτους κατά 95% βάσει χρυσοφόρων κρατικών συμβολαίων, αλλά και με δάνεια που χορηγούν αφειδώς οι τράπεζες, κυρίως οι προερχόμενες από τον κρατικό τομέα, το πάνω χέρι στις οποίες εξακολουθεί να έχει η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, εξ ου και διορίζει τη διοίκησή τους. Για να μην ξαναγράψω ότι αυτοί οι επιχειρηματίες μπορούν ενίοτε να απαλλάσσονται της υποχρέωσης προσκόμισης φορολογικής ενημερότητας για να εισπράξουν τεράστια ποσά από το Δημόσιο. Ούτε να ξαναγράψω ότι τυγχάνουν ιδιαιτέρως ευνοϊκής μεταχείρισης ως προς τα «χαράτσια» για τα χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων ακίνητά τους.
Ας θυμηθούμε και την κόντρα Γιωργάκη-Ψυχάρη, επειδή ο Γιωργάκης είπε στην ΕΤΕ να μη δώσει δάνειο στον ΔΟΛ. Ο πρωθυπουργός σε ρόλο ανώτατου εγκριτικού κλιμακίου! Αλήθεια, γιατί δεν είχε ζητήσει ο Ψυχάρης δάνειο από τον Σάλλα; Η τράπεζά του δεν επώασε όλα τα φυντάνια που το παίζουν σήμερα τεχνοκράτες και καθορίζουν την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική; Ακόμη και η κ. Σακελλαρίου του ΤΧΣ που διώκεται για την υπόθεση του ΤΤ από εκεί πέρασε. Και ο κ. Πανταλάκης. Και ο κ. Προβόπουλος.
Με τα χρήματα τα δικά μας, λοιπόν, έχουν ανδρωθεί όλοι αυτοί που μας πουλάνε μούρη χειραγωγώντας εμάς τους ίδιους με τα δικά μας λεφτά που σκορπάνε απλόχερα στους Μπάμπηδες, στους Κώνστες και, φυσικά, στους Τρεμοπρετεντέρηδες, ώστε να έχουν ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης οι δανειοδοτήσασες τράπεζες.
Είναι ωραίο το επιχειρείν με τα λεφτά του ελληνικού λαού. Βάρδα μη ζητήσει ένας περιπτεράς δάνειο € 10.000. Θα τον πάρει και θα τον σηκώσει.
Απορία: όποτε χρειάσθηκε να πάρω δάνειο από τράπεζα μού επέβαλλαν να καταρτίσω και ασφάλιση ζωής, ώστε μόλις ψοφήσω να εισπράξουν το λαβείν τους. Στους μεγάλους επιχειρηματίες ζητούν το ίδιο; Π.χ. ασφάλιση για € 200 εκ., αν τόση είναι η δανειοδότηση; Ή αρκεί ότι ο επιχειρηματίας έχει «πρόσωπο», απλώς και μόνον επειδή συνδέεται π.χ. με την οικογένεια Παπανδρέου, όπως εμμέσως πλην σαφώς εδήλωσε ο κ. Άγγελος Φιλιππίδης; Είχε, δηλαδή, υπόψη του ο εν λόγω κύριος ότι αν ψοφήσει ο δανειολήπτης ή πτωχεύσει η εταιρεία του, θα αποπληρώσει τα δάνεια η οικογένεια Παπανδρέου; Διερωτώμαι, επειδή ορθώς η εισαγγελεύς κ. Παπανδρέου αναφέρει στο πόρισμά της για το ΤΤ ότι σύμφωνα με την Πράξη του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος 2588/2007 τα κυριότερα καλύμματα και εξασφαλίσεις για τα τραπεζικά δάνεια είναι: «ενέχυρα επί καταθέσεων, εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου, εγγυήσεις ΤΕΜΠΜΕ, εγγυητικές επιστολές τραπεζών, ενέχυρα επί μεριδίων μετοχικών ή μεικτών Α/Κ, μετοχών, ομολόγων ή εντόκων γραμματίων, ενέχυρα επί επιταγών, προσημειώσεις/υποθήκες ακινήτων, υποθήκες πλοίων, απαιτήσεις έναντι τρίτων». «Γνωριμίες με πολιτικούς και δη ιστορικές οικογένειες που καταδυναστεύουν αυτόν τον τόπο» ως κάλυμμα ή εξασφάλιση δεν γράφει πουθενά ρε γαμώ το!
Σωτήριος Καλαμίτσης – δανειολήπτης υπερπροσημειωμένος και πολυασφαλισμένος έναντι κινδύνων Ζωής
Φίλος του γιατρού Γωγούση
.jpg)
.jpg)
