Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Εκατοστή τέταρτη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ ...
(βλ. και http://taxalia.blogspot.Από ετών οι νομικοί ερίζουμε περί το αν ο έλεγχος της συνταγματικότητος των νόμων θα πρέπει να είναι διάχυτος ή ανατεθειμένος σε ειδικό δικαστήριο προς τούτο συνεστημένο. Ανέκαθεν το Σύνταγμα ορίζει ότι κάθε δικαστής, ακόμη και στο πιο απόμακρο σημείο της επικράτειας, οφείλει να μην εφαρμόζει νόμο που κρίνει ότι έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα. Αυτός είναι ο διάχυτος έλεγχος, δηλαδή ο έλεγχος από την κατώτατη μέχρι την ανώτατη βαθμίδα δικαιοδοτικής κρίσης. Αντιθέτως, σε πολλές χώρες υπάρχει το λεγόμενο Συνταγματικό Δικαστήριο, στο οποίο μπορεί να προσφύγει οιοσδήποτε για να κριθεί, αν μία διάταξη είναι συνταγματική. Το πρώτο σύστημα είναι πιο δημοκρατικό, αλλά έχει το μειονέκτημα ότι περνάει πολύς χρόνος μέχρι να φθάσει η υπόθεση στον Άρειο Πάγο, ο οποίος θα κρίνει με την αυθεντία που τον διακρίνει, αν τα κατώτερα δικαστήρια έκριναν ορθώς περί της συνταγματικότητος ή μη του νόμου, ακολούθως δε τα κατώτερα δικαστήρια να συμμορφώνονται προς την αρεοπαγιτική κρίση, αφού γνωρίζουν ότι αν εκφέρουν αντίθετη προς αυτήν κρίση, αυτή θα καταπέσει ενώπιον του Αρείου Πάγου. Ο χρόνος που συνήθως απαιτείται για να φθάσει μία υπόθεση στον Άρειο Πάγο είναι 5-7 χρόνια. Τόσος χρόνος χρειάζεται, λοιπόν, για να πληροφορηθούμε, αν ένας νόμος είναι συνταγματικός ή όχι. Το ίδιο συμβαίνει και με τα διοικητικά δικαστήρια, όπου τη θέση του Αρείου Πάγου καταλαμβάνει το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ας θυμηθούμε τί είχε πει το συνταγματολόγο Μπένι στην αντιπολίτευση, όταν αυτή επέμενε ότι ένα νομοσχέδιο που είχε έλθει προς ψήφιση στη Βουλή ήταν αντισυνταγματικό. «Όποιος θέλει, να πάει στα δικαστήρια και σε 10 χρόνια θα έχει απόφαση για τη συνταγματικότητα του νομοσχεδίου». Έτσι ακριβώς.
Δεν έχουμε, λοιπόν, Συνταγματικό Δικαστήριο για να κρίνει ταχύτατα περί της συνταγματικότητος ενός νόμου, εξ ου και μας εμπαίζει το Μπένι. Προσωπικώς είμαι υπέρ του σημερινού συστήματος, έστω και αν το εκμεταλλεύεται το Μπένι και όλα τα άλλα κοράκια της πολιτικής για να ψηφίζουν αντισυνταγματικούς νόμους και να μας ταλαιπωρούν. Άλλωστε, ακόμη και αν είχαμε Συνταγματικό Δικαστήριο, η αλληλεξάρτηση δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας δεν θα μας εγγυάτο ευθυκρισία.
Συνταγματικό Δικαστήριο δεν έχουμε, αλλά έχουμε ένα οιονεί Συνταγματικό Δικαστήριο. Είναι το περίφημο Μισθοδικείο, το οποίο αποφαίνεται περί του ύψους των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών. Αντλεί τη δικαιοδοσία του από το άρθρο 88 του Συντάγματος. Για να δελεάσει η εκτελεστική εξουσία τη δικαστική, της παρεχώρησε [με την αναθεώρηση του 2001] το δικαίωμα να κρίνει η ίδια περί του ύψους των αποδοχών της, ώστε αυτές να είναι ανάλογες του υψηλού λειτουργήματος που επιτελούν οι δικαστικοί λειτουργοί. Έτσι, το Μισθοδικείο απεφάνθη προ ημερών ότι οι μνημονιακές περικοπές των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών είναι ανεφάρμοστες ως αντισυνταγματικές. Δεν περιμένω να διαβάσω το σκεπτικό της απόφασης, διότι το φαντάζομαι. Όταν γνωρίζω ότι η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου συγκινήθηκε για τις μνημονιακές περικοπές μόνον όταν αυτές άγγιξαν τους δικαστικούς λειτουργούς, τί διαφορετικό να περιμένω!
Εμένα μου αρκεί το εμπεριστατωμένο άρθρο του κ. Κωνσταντίνου Φώτου, τέως Προέδρου Εφετών Διοικητικής Δικαιοσύνης, το οποίο δημοσιεύθηκε στο νομικό περιοδικό «Δελτίο Φορολογικής Νομοθεσίας» τον Δεκέμβριο του 2102 [τεύχος 1502, σελ. 1630 επ.] εξ αφορμής της τότε «αποχής» των δικαστικών λειτουργών. Διαβάστε το! Ίσως είναι λίγο κουραστικό για μη νομικούς, αλλά αξίζει τον κόπο! Διαβάστε πώς υφαίνεται σιγά-σιγά ένα πλέγμα που αποκαλείται «κεκτημένο» από ένα μέρος της πνευματικής ηγεσίας του τόπου. Αφού το διαβάσετε ως νουβέλα, συγκρίνετε τα περιγραφόμενα σε αυτό πεπραγμένα των δικαστικών λειτουργών με το άρθρο της Εφέτου κ. Μαρίας Χαρσιτζόγλουhttp://www.protagon.gr/?i=
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
Υ.Γ. Το «Μισθοδικείο» συνεστήθη το πρώτον με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001, ήτοι με την αναθεώρηση που εισήγαγε το νέο άρθρο 86 που αφήνει στο απυρόβλητο τους υπουργούς. Αν τώρα εγώ ισχυρισθώ ότι οι δύο αυτές διατάξεις είναι αλληλοσυμπληρούμενες, θα χαρακτηρισθώ συνωμοσιολόγος;
