Έψαχνα…έψαχνα καιρό…αναζητούσα ανθρώπους μαζί τους να αγωνιστώ σε έναν αγώνα πάνω από όλα ιδεολογικό…με κοινή συνείδηση και ψυχή απέναντι στο προσωπικό συμφέρον και στον ατομισμό…Με πνεύμα έναντι στην ύλη…Με αίμα ενάντια στο χρήμα…Με το εμείς να κυριαρχεί του ..
εγώ…
Απογοητευόμουν…ένιωθα να ονειροπολώ και άδικα να προσμονώ…γύρω μου άνθρωποι σαν χαμένα όντα να περιπλανιούνται στο καθημερινό κενό…μονάδες άψυχες χαμένες σε πάθη και επαναλαμβανόμενα λάθη, ενάντια ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό…οντότητες ξέχωρες από τον αιώνιο λόγο, την αρετή, την ανδρεία και το φυσικό ιδανικό…να πορεύονται ανούσια σύμφωνα με το νεοταξικό ορχηστρικό…Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά ασύνδετες και χωρίς τον κρίκο να της ενώνει τον κοινό…
Και όμως επέμενα και συνέχιζα το δικό μου αυτόνομο οδοιπορικό, απομονωμένος, μαχόμουν ακόμα μερικές φορές και με τον ίδιο μου τον εαυτό, που με παρακινούσε να αλλάξω ρότα και να χαθώ και εγώ στον κοινό παρά φύση συρμό…γιατί η μοναξιά είναι κάτι το οδυνηρό, σαν να νιώθεις ξένο σώμα σε έναν κόσμο εχθρικό…αλλά έχει και ένα μοναδικό θετικό…να μπορέσεις να παλέψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό…να ανασκαλίσεις όλο σου το είναι και οτιδήποτε υπαρξιακό…να αφουγκραστείς το μέσα σου και να ακολουθήσεις μόνο το συνειδησιακό…και όταν βγεις νικητής με την πάλη με τον ίδιο σου τον εαυτό…ας νιώθεις μόνος…έχεις φτιάξει τον δικό σου κόσμο τον πνευματικό που δεν τον καταβάλλει και δεν τον υποσκελίζει τίποτε υλικό… Και έτσι είσαι έτοιμος για να παλέψεις και να δώσεις και ζωή για κάθε ιδανικό…και να γίνεις παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο για τον απόγονο, αλλά και φύσημα ζωής για τον πρόγονο αυτόν…που σου δίδαξε πόσο πρόσκαιρο είναι το πέρασμα από τον κόσμο αυτόν…αλλά και πόσο αιώνιο είναι το παράδειγμα της θυσίας για τον πάτριο αγώνα τον εθνικό…
Ώσπου μία στιγμή λες και ήταν πρόσταγμα από το ίδιο το πεπρωμένο αυτό…η μοναξιά έσπασε σαν γυαλί μόλις ακούστηκε το κάλεσμα το εθνικά αυθεντικό…και σαν έτοιμος πλέον από καιρό επιτέλους άρχισε η αφύπνιση και η συσπείρωση για αγώνα κοινό…δεν τρομάζουμε πλέον από το θηρίο που κατάγεται από το όρος Σιών…γιατί η Αυγή που χαράζει είναι Χρυσή και το φως της θα τυφλώσει όποιον σταθεί εμπόδιο ημών…
Δημήτρης Σταθάκης
Γεωπόνος, Κρήτη
