Από το Μυστήριο
Είμαι βέβαιος ότι όσα συνέβησαν, αλλά και όσα παραλείφθησαν εκουσίως να συμβούν, πριν την βίαιη υπαγωγή της Ελλάδος στο...
Μνημόνιο, θα αποτελέσουν αντικείμενο έρευνας όχι μόνο των ιστορικών του μέλλοντος, αλλά και ενός Ειδικού Δικαστηρίου, σε χρόνο που σήμερα δεν μπορεί ακόμη να προβλεφθεί.
Άπασα η πολιτική ηγεσία του τόπου γνώριζε πολύ καλά από τις αρχές τουλάχιστον του 2009 – επισήμως – ότι η Ελλάδα οδηγείται στα βράχια, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλου. Ο κ. Σημίτης μάλιστα το Δεκέμβριο του 2008 είχε προαναγγείλει την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ με τον τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας, κ. Αλογοσκούφη (από τους βασικούς υπευθύνους για τον οικονομικό εκτροχιασμό μετά το 2007), να διαρρηγνύει ανερυθρίαστα τα ιμάτιά του ότι ο τέως πρωθυπουργός ψεύδεται. Το σκηνικό είχε πια στηθεί, αλλά ουδείς τολμούσε να πει στον ελληνικό λαό την αλήθεια…
Οι ευθύνες του Κώστα Καραμανλή για την κατάρρευση είναι πολύ μεγάλες, αλλά τουλάχιστον κάποια στιγμή (Μάρτιο του 2009) αποφασίζει να προϊδεάσει για την καταστροφή που έρχεται. Ζητά τότε από τον κ. Παπανδρέου, αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη συνδρομή του για την άμεση λήψη σκληρών μέτρων. Όταν ο τελευταίος αρνείται, ο Καραμανλής παραιτείται επί της ουσίας από την διακυβέρνηση της Ελλάδος και η χώρα κατρακυλά προς την άβυσσο.
Άμα τη ανάληψη της εξουσίας από τον κ. Παπανδρέου, μετά το αλησμόνητο «λεφτά υπάρχουν», ο τότε πρωθυπουργός ουχί μόνο δεν έπραξε τίποτε για να αποτρέψει την καταστροφή, αλλά προέβη σε εκστρατεία δυσφήμισης της χώρας δηλώνοντας στα διάφορα fora ότι «Είμαι πρωθυπουργός μια διεφθαρμένης χώρας». Η πολύμηνη απραξία του όμως είναι στην καλύτερη περίεργη και ύποπτη. Τα επιτόκια δανεισμού είχαν αρχίσει να γίνονται απαγορευτικά, μέχρι που οι αγορές έκλεισαν ερμητικά και δεν μπορούσαμε να δανειστούμε για να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας.
Φρονώ ότι δολίως ο κ. Παπανδρέου ώθησε τα πράγματα στα άκρα, προκειμένου να πετύχει το σκοπό που είχε θέσει, ή που είχε συμφωνήσει. Είχε προαποφασίσει την προσφυγή της Ελλάδος στο ΔΝΤ, τουλάχιστον από τα τέλη του 2009, παρά τα όσα ηρωικά και ανόητα εκστόμιζε περί «πιστολιού στο τραπέζι» και άλλα φαιδρά. Οι αποκαλύψεις του Στρος Καν ότι είχαν συζητήσει μεταξύ τους το ενδεχόμενο αυτό από τότε, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Όταν όλη η Ευρώπη και ο κόσμος κρατούσαν την αναπνοή τους, καθώς πιθανή ελληνική χρεοκοπία θα προκαλούσε μια άνευ προηγουμένου ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας, ο κ. Παπανδρέου περιέργως αρνήθηκε επί της ουσίας να διαπραγματευτεί τους όρους δανεισμού, καίτοι ακόμη η χώρα δεν είχε καταρρεύσει και θεωρητικά ήταν σε θέση να επιβάλει κάποιους όρους.
Σήμερα αποκαλύπτεται, έστω και δολίως καθυστερημένα, ότι το ΔΝΤ και προσωπικά ο Στρος Καν είχαν πιέσει τον Παπανδρέου να προβεί σε κούρεμα των ελληνικών ομολόγων το Μάιο του 2010, πριν την υπογραφή δηλαδή του Μνημονίου. Τότε τα ελληνικά ομόλογα βρίσκονταν σε πολύ μεγάλο ποσοστό στην κατοχή των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες μάλιστα είχαν υπολογίσει και την πιθανή ζημιά τους από το ελληνικό κούρεμα. Ο κ. Παπανδρέου όμως αποδείχθηκε ολίγιστος και δείλιασε ενώπιον των πιέσεων κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, των οποίων οι τράπεζες θα είχαν τη μεγαλύτερη χασούρα. Έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες και στις ασφαλιστικές εταιρείες τον χρόνο που χρειάζονταν, για να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα και να ελαχιστοποιήσουν την όποια έκθεσή τους.
Όπως μάλιστα παραδέχθηκε και ο Όλι Ρεν, η Ελλάδα τότε θυσιάστηκε για να διασωθεί η ευρωζώνη. Όταν τελικά αποφασίστηκε κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, οι μόνοι που υπέστησαν τεράστια οικονομική ζημία ήταν οι Έλληνες μικρο-ομολογιούχοι, τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ελληνικές τράπεζες. Δηλαδή επί της ουσίας «κουρεύτηκε» το χρέος που ήταν στα χέρια Ελλήνων, όταν δεν υπήρχε κίνδυνος πια για τους υπόλοιπους.
Αποτελεί εθνική ανάγκη να διερευνηθεί δικαστικώς ο ρόλος του κ. Παπανδρέου στο ελληνικό δράμα. Τόσο για τις αποφάσεις του, όσο και για τις παραλήψεις του, οι οποίες οδήγησαν στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας για απροσδιόριστο σήμερα χρονικό διάστημα. Ο κ. Παπανδρέου εκουσίως οδήγησε την χώρα στην «αγκαλιά» πιστωτών.
Είχε βέβαια φροντίσει να τοποθετήσει αντ’ αυτού έναν υπουργό οικονομικών, παντελώς άγνωστο μέχρι τότε, ως μαθητευόμενο μάγο, προκειμένου να χρεωθεί εκείνος την όποια αποτυχία.
Δεν τόλμησε και αδιαφόρησε να διαπραγματευτεί τους όρους του Μνημονίου, ωθώντας την Ελλάδα να μην έχει άλλη επιλογή το Μάιο του 2010 παρά να προσφύγει σε ένα μηχανισμό στήριξης, αφού οι αγορές ήταν ερμητικά κλειστές και δεν μπορούσε να δανειστεί για να καλύψει τις υποχρεώσεις της. Η επιλογή να δανειστούμε ήταν μεν μονόδρομος, το κρίσιμο όμως ζήτημα είναι ότι η χώρα οδηγήθηκε με προσωπική ευθύνη του τότε Πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου, ως πρόβατο σε σφαγή.
Και ναι μεν η χώρα ήταν εκ των πραγμάτων αναγκασμένη πια να προσφύγει σε τρίτους για το δανεισμό της, το μείζον ήταν να επιλεχθεί ο πλέον πρόσφορος τρόπος ούτως ώστε το όποιο πρόγραμμα να είναι περισσότερο εφαρμόσιμο. Ουδείς διαπραγματεύτηκε τους όρους του Μνημονίου.
Ο κ. Παπανδρέου με τις πράξεις και παραλείψεις του τέλεσε εις βάρος της Ελλάδος, του Ελληνικού Δημοσίου, των Ελλήνων και της περιουσίας τους, το αδίκημα της απιστίας.
Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να καθίσει στο σκαμνί του κατηγορουμένου ενός Ειδικού Δικαστηρίου για την περίοδο της διακυβερνήσεώς του πριν την υπογραφή του Μνημονίου.
Καθώς το πολιτικό γίγνεσθαι είναι πια τόσο ασταθές και ρευστό, ενδεχομένως να καταστεί δυνατή στο μέλλον η δίκη του τέως πρωθυπουργού για αδικήματα που τέλεσε εις βάρος της Ελλάδος. Άλλωστε προ 10 ετών ποιος πίστευε ότι ο Άκης, ο παραλίγο πρωθυπουργός, θα εξέτιε σήμερα ισόβια κάθειρξη για μίζες;
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
.png)
