Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ο Κων/νος Καραμανλής στο όραμα του για το συνταγματικό μοντέλο του κράτους που επανιδρυόταν, αναβάθμισε σε μια θέση ευθύνης τον θεσμό του πρόεδρου της Δημοκρατίας. Στόχος, ήταν να αποτελεί τον θεματοφύλακα του πολιτεύματος, ν' αποτρέπει τα..
πολιτικά αδιέξοδα σε κομματικές διενέξεις (όπως αυτές του 1965-1967 που οδήγησαν στο πραξικόπημα) και να αποτελεί το κοινό σημείο αναφοράς όλων των Ελλήνων όσον αφορά την διεθνή τους εκπροσώπηση.Συμφώνα με το πρώτο μεταπολιτευτικό Σύνταγμα είχε επίσης ενισχυμένες νομοθετικές αρμοδιότητες.
Με την αναθεώρηση του 1986 από το ΠΑΣΟΚ ο θεσμός πρακτικά γίνεται "διακοσμητικός" και απλός διεκπεραιωτής των αποφάσεων της εκτελεστικής εξουσίας. Παρόλα αυτά μέχρι και το 2005, με εξαίρεση ίσως την προεδρία Σαρτζετάκη, ο θεσμός χαίρει της εκτίμησης των πολιτών χάριν της προσωπικότητας των εκάστοτε πρoέδρων (Κ. Καραμανλής, Κ. Στεφανόπουλος).
Το πρώτο σοβαρό πλήγμα στο γόητρο της θέσης έρχεται από το ΠΑΣΟΚ με την υποψηφιότητα και εκλογή Σαρτζετάκη. Για πρώτη φορά ο θεσμός από απολίτικος που είχε σχεδιαστεί αποκτά έντονα κομματικά χαρακτηριστικά και η επιλογή υποψηφίου έντονα ιδεολογικά κριτήρια.
Η απόλυτη όμως καταστροφή για το κύρος της θέσης θα επέλθει με την ανάληψη της Προεδρίας από τον Κ. Παπούλια. Αρχικά το 2009, όταν ο Γ. Παπανδρέου ουσιαστικά τον μετατρέπει σε απλό εργαλείο και απειλεί πως θα τον καταψηφίσει αν η τότε κυβέρνηση της ΝΔ δεν προκήρυττε εθνικές εκλογές. De facto το ΠΑΣΟΚ εκείνη την εποχή αγνοεί την πρώτη θητεία Παπούλια και τα αποτελέσματα της, απαξιώνει πλήρως τον θεσμό και την προσωπικότητα του κατόχου της θέσης, τέλος χρησιμοποιεί την εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας σαν ένα σκαλοπάτι για την ανέλιξη του στην εξουσία. Ο ίδιος σε όλον αυτόν τον εξευτελισμό του θεσμού και του ίδιου, κατά το κοινώς λεγόμενο πέρα βρέχει. Το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές και τον προτείνει για υποψήφιο. Αυτόν δηλαδή που λίγους μήνες πριν σε όλους τους τόνους δήλωνε πως θα καταψηφίσει.
Στο μεγάλο τσουνάμι που σκάει στην χωρά με την εισαγωγή της Ελλάδας στο μνημόνιο, η αντίδραση του είναι πανομοιότυπη. Παρ'όλες τις συνταγματικές αλχημείες που έγιναν για να εφαρμοστεί το οικονομικό σχέδιο δεν υψώνει στο ελάχιστο την φωνή του ώστε να διαμαρτυρηθεί για τα δεινά που έρχονταν. Σύρεται πίσω από τις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας και σωστότερα αποτελεί τον βαστάζο της. Αρμοδιότητες μπορεί να υποστηριχτεί πως δεν είχε, όμως η δύναμη που απέπνεε το κύρος της θέσης, του επέτρεπε άνετα να αντιδράσει ή ακόμα και με μια ενδεχόμενη παραίτηση του να ανατρέψει κάποια δεδομένα.
Έπειτα από όλα αυτά ο θεσμός έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Μια σκέψη που έχει διατυπωθεί ώστε να περισωθεί είναι η εκλογή Προέδρου απευθείας από τον λαό. Η τριβή όμως σε κομματικές διαμάχες και η εκλογική κόπωση που εμφανίζει το εκλογικό σώμα με τα μεγάλα ποσοστά αποχής, προϊδεάζουν μια βέβαιη αποτυχία. Αφής στιγμής η θέση απέκτησε κομματική χροιά, η προεδρική εκλογή στερείται οποιουδήποτε νοήματος και αξίας. Τα κόμματα αναμετρώνται έτσι και αλλιώς στις βουλευτικές εκλογές δεν χρειάζονται ένα επιπλέον πεδίο διαμάχης. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως στην επομένη συνταγματική αναθεώρηση η Βουλή που θα την αναλάβει θα μας απαλλάξει από τον "Πρώτο (ά-χρηστο)Πολίτη της χώρας".
