Κρατικοποιείται, λοιπόν, το Μέγαρον. Άλλως, αποϊδιωτικοποιείται. Άλλως εθνικοποιείται. Ούτε ο Τσάβες νάσουνα
ρε Βαγγέλη Σαμαρέλο. Γιατί, όμως, οι οικονομικοί αναλυτές και θιασώτες των αποκρατικοποιήσεων δεν διαμαρτύρονται αναρριχώμενοι εις τα κιγκλιδώματα;
ρε Βαγγέλη Σαμαρέλο. Γιατί, όμως, οι οικονομικοί αναλυτές και θιασώτες των αποκρατικοποιήσεων δεν διαμαρτύρονται αναρριχώμενοι εις τα κιγκλιδώματα;
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Εκατοστή τεσσαρακοστή πρώτη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html), εκατοστή τριακοστή τρίτη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και ογδοηκοστή δεύτερη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].
Ως γνωστόν, ο πρώτος που υπέγραψε για την εγγύηση από το Δημόσιο των [θαλασσο]δανείων του Μεγάρου λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές του Μαρτίου του 2004 είναι ο νυν αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος. Υπό την τότε ιδιότητά του τού Υπουργού Πολιτισμού, υπό την οποίαν είχε διαπράξει πολλά και θαυμαστά ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων. Όπου λαμογιά, η Βαγγέλω μέσα. Και συνεχίζει. Δέσμευσε έκτοτε το Δημόσιο, το οποίο θεωρεί φέουδό του ανέκαθεν. Και τί να έκαμνε τώρα ο ΔΟΛιος ο πρωθυπουργός που δεν μπορεί χωρίς τον Ευάγγελο να κυβερνήσει τούτο τον δυσκυβέρνητο λαό, μέχρις ότου αυτός αποδεχθεί τα Μνημόνια και τα κάνει ιδιοκτησία του, όπως ακριβώς τα έκανε ο πρωθυπουργός του ευθύς ως ορκίσθηκε πρωθυπουργός; Ήταν δυνατόν να πει «δεν πλερώνω τίποτις, ας κάνουν οι φιλόμουσοι έρανο να εξοφλήσουν τα δάνεια και να πάρουν το Μέγαρο;». Μεγάλη προσβολή στη μνήμη του ιδρυτή τού Μεγάρου, αλλά και του ιδρυτή τής ΝΔ, θα ήταν κάτι τέτοιο. Έγκλημα καθοσιώσεως. Και φέρνει εκών άκων νόμο ο πρωθυπουργός για να αναλάβει το Δημόσιο επισήμως τα χρέη του Μεγάρου ως αυτοφειλέτης και όχι απλώς ως εγγυητής. Εις αντίδωρον λαμβάνει, λέει, το Δημόσιο το ένα κτήριο του Μεγάρου, το οποίον, προφανώς, θα μεταβιβάσει στο ΤΑΙΠΕΔ. Ή μήπως όχι, ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος να περιέλθει αυτό εις άμουσον επενδυτήν-επιχειρηματίαν;
Μήπως φοβήθηκαν κάτι οι κινούντες τα νήματα των ανδρεικέλων και σπεύδουν να απαλλαγούν από τα χρέη; Να φοβούνται τί άραγε; Ότι π.χ. είναι ενδεχόμενο μετά τον Μάιο να είναι πολύ αργά για τέτοιες διευθετήσεις ελλείψει άβουλων υποτακτικών; Ή ότι μπορεί κάποιος μη διεφθαρμένος εισαγγελέας να χώσει τη μούρη του στους φακέλους των δανείων και να γίνει το σώσε; Πολύ ΤΤ σέρνεται τελευταίως και δεν είναι ώρες για ρίσκα.
Τον νόμο θα ψηφίσουν όλοι οι αντάρτες του πρωκτού που το παίζουν ανεξάρτητοι, ακομμάτιστοι και τάσσονται νυχθημερόν στο πλευρό του λαού. Όλοι οι μη λαϊκίζοντες βουλευτές που αναγνωρίζουν τις θυσίες αυτού του λαού και επιμένουν ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο, εξ ου και τον φορτώνουν με πρόσθετες θυσίες που θα πιάσουν περισσότερο τόπο.
Κρατικοποιείται, λοιπόν, το Μέγαρον. Άλλως, αποϊδιωτικοποιείται. Άλλως εθνικοποιείται. Ούτε ο Τσάβες νάσουνα ρε Βαγγέλη Σαμαρέλο. Γιατί, όμως, οι οικονομικοί αναλυτές και θιασώτες των αποκρατικοποιήσεων δεν διαμαρτύρονται αναρριχώμενοι εις τα κιγκλιδώματα; Ο κ. Χρήστος; Ο κ. Μπάμπης; Είναι δυνατόν να αποϊδιωτικοποιούμε στην εποχή των ιδιωτικοποιήσεων και της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας;
Όλοι γνωρίζομεν το λαϊκόν άσμα «Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο», αοιδού τινος, ήστινος το όνομα μου διαφεύγει. Κάτι σαν το «Αν με ζητήσει η κόμισα, πες της πω μετακόμισα» που ανέσυρεν από την αφάνεια ο «μεγάλος τραγουδιστής» Πάγκαλος.
Η δική μου διασκευή είναι: «Εγώ γουστάρω Μέγαρο, χεσμένο έχω τον παίδαρο». Παίδαρος είναι ο λαός και Μέγαρο όλο το λαμογιστάν.
Με τις υγείες μας.
Και να σκεφτεί κανείς ότι το Δημόσιο φορτώνεται € 226 για το Μέγαρο και € 230 για τα χρωστούμενα των κομμάτων, ήτοι € 456 εκ. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα χρέη, μήπως το πλεόνασμα θα ήταν € 4,35 δισ.; Και μετά χλευάζουμε τον Γιωργάκη που είπε ότι «λεφτά υπάρχουν». Τον αδικούμε, όμως, όπως δήλωσε και ο τεράστιος Δραγασάκης. Ασφαλώς και υπάρχουν λεφτά, αλλά αυτό που μας κρατάνε όλοι κρυφό είναι το «για ποιόν». Πάντως όχι για τους σεισμόπληκτους Κεφαλλονίτες για να δώσω ένα ελάχιστο λαϊκίστικο παράδειγμα.
Σωτήριος Καλαμίτσης – αθεράπευτος λαϊκιστής
Φίλος του γιατρού Γωγούση
