Προ πολλών ετών είχα παρακολουθήσει μία ταινία, της οποίας δεν ενθυμούμαι τον τίτλο, που περιέγραφε με πολύ παραστατικό τρόπο τα συναισθήματα ενός δολοφόνου που οδηγείτο στην αγχόνη. Είχα συγκλονισθεί και.....
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Εκατοστή τεσσαρακοστή δεύτερη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html), εκατοστή τριακοστή τέταρτη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και ογδοηκοστή τρίτη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].
Προ πολλών ετών είχα παρακολουθήσει μία ταινία, της οποίας δεν ενθυμούμαι τον τίτλο, που περιέγραφε με πολύ παραστατικό τρόπο τα συναισθήματα ενός δολοφόνου που οδηγείτο στην αγχόνη. Είχα συγκλονισθεί και αναλογίσθηκα πόσο τραγικό είναι να αφαιρείται μια ζωή με τόσο στυγνό τρόπο. Έτεινα, λοιπόν, να συμφωνήσω με τους πολέμιους της θανατικής ποινής. Έκτοτε ήταν αμέτρητα τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράχθηκαν στον τόπο μας, σε σημείο που να νοσταλγεί κανείς την θανατική ποινή ως την πρέπουσα στις περιπτώσεις αυτές κύρωση.
Στη χώρα μας έχει καταργηθεί η θανατική ποινή για όλα τα αδικήματα εκτός από εκείνο της εσχάτης προδοσίας. Σκέφτομαι, όμως, μήπως θα πρέπει να την επαναφέρουμε σε κάθε περίπτωση διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Τα σκάνδαλα σκάνε το ένα μετά το άλλο και δείχνουν ότι η διάβρωση του πολιτικού συστήματος με τη μορφή της αφαίμαξης του Δημόσιου Ταμείου είναι πλέον φαινόμενο ενδημικό.
Όσο σκέφτομαι ότι πολλοί συμπατριώτες μου ψάχνουν για φαΐ στους κάδους απορριμμάτων, άλλοι έχουν αυτοκτονήσει, χιλιάδες οικογένειες ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, οι αποταμιεύσεις των πολιτών μεταφράζονται σε φόρους, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία και βλέπω ότι αποκαλύπτεται κάθε λίγο και λιγάκι μία κατάχρηση πολλών εκατομμυρίων, δεν μπορώ να ησυχάσω. Όλα αυτά τα δεινά οφείλονται στις αφαιμάξεις δεκάδων δισεκατομμυρίων από χιλιάδες μακρυχέρηδων δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων, δημοτικών αρχόντων, βουλευτών και υπουργών.
Ο αυστηρός αναγκαστικός νόμος 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου προέβλεπε ως ποινή την θανατική, η οποία καταργήθηκε το 1987. Και τώρα το σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα προβλέπει τα εξής ωραία, όπως είχε καταγγείλει πρώτος ο βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος. Ιδού:
Άρθρο 292
«3. Αν η υπεξαίρεση στρέφεται άμεσα κατά του ελληνικού Δημοσίου, των νομικών προσώπων Δημοσίου Δικαίου ή των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και το αντικείμενό της είναι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας επιβάλλεται φυλάκιση από πέντε ως δεκαπέντε έτη και χρηματική ποινή τουλάχιστον 200 μονάδες».
[ΣΗΜ: μία μονάδα = ένα μέχρι 5.000 ευρώ την ημέρα]
Δηλαδή χάδι πλέον, αν το σχέδιο γίνει νόμος του κράτους. Ενθυλακώνει ένας αλήτης, τον οποίον μισθοδοτεί ο ελληνικός λαός, € 10 εκ. από τον μόχθο του ελληνικού λαού, φυλακίζεται για 10 χρόνια, εξέρχεται των φυλακών σε 6 χρόνια και απολαμβάνει τα κλεμμένα. Εξέρχεται σωφρονισμένος, υποτίθεται. Για να προσφέρει στην κοινωνία τί;
Βέβαια, όλα τα λαμόγια, όπως ο Ρόντος και η παρέα τού Γιωργάκη, του Αντωνάκη, του Κωστάκη κ.λπ. την έχουν γλυτώσει για όσα έχουν διαπράξει μέχρι σήμερα. Από τη στιγμή που θα επανέλθει, όμως, η θανατική ποινή, θα ξέρει το κάθε λαμόγιο ότι έστω και ένα ευρώ να αρπάξει, θα καταλήξει στο απόσπασμα.
Βρισκόμαστε σε πόλεμο πλέον και ο μόχθος του ελληνικού λαού είναι ιερός. Η αλλαγή της νομοθεσίας είναι επιβεβλημένη, ώστε κάθε ένας που έρχεται σε επαφή με δημόσιο χρήμα, να μη διανοείται καν ότι μπορεί να απλώσει το ξερό του. Και, βεβαίως, να μην αναγνωρίζεται στον δράστη κανένα ελαφρυντικό.
Όσο για τις διεθνείς συμβάσεις που έχουμε υπογράψει για την κατάργηση της θανατικής ποινής, ας τις καταγγείλουμε. Η ζωή ενός Έλληνα που χάνεται από ανέχεια εξ αιτίας των καταχραστών του μόχθου του είναι υπέρτερης αξίας από οποιαδήποτε διεθνή σύμβαση. Ακόμη και το χαμόγελο που σβήνει από το πρόσωπο ενός Ελληνόπουλου, επειδή δεν έχει κολατσιό να φάει, είναι πολλαπλάσιας αξίας από οποιαδήποτε διεθνή κωλοσύμβαση.
Του παληάνθρωπου και του απάνθρωπου δεν του πρέπει ανθρωπισμός.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
