του Γιώργου Κωνσταντινίδη
Στα χρόνια της παιδικής μας αθωότητας δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε την καραμέλα σαν κάτι αρνητικό. Ποιος από εσάς δεν μάζευε δίφραγκα και πεντάδραχμα από το χαρτζιλίκι του για να...
αγοράσει τις καραμέλες φρούτων που ήταν σε πολύχρωμα γυαλιστερά περιτυλίγματα; Ή τις καραμέλες γάλακτος, με την απίστευτη επίγευση, που τις αποκαλούσαμε μεταξύ μας στην παρέα «σαπουνάκια»; Ή επίσης τις λεγόμενες «τσάρλεστον», που ήταν μαλακές χορταστικές καραμέλες, οι οποίες διαλύονταν στο στόμα; Τι να πρωτοθυμηθώ, τις στριφτές που ήταν άσπρες και είχαν υπέροχη γεύση μαστίχας; Ίσως να θυμάμαι καλύτερα βέβαια τις καραμέλες βουτύρου, γιατί ήταν οι μόνες που μας έφερναν οι γιαγιάδες μας, αφού όπως μας έλεγαν «οι άλλες είναι όλο ζάχαρη και χαλάνε τα δόντια». Μάλλον όχι ξέχασα. Όταν είχαμε γρίπη, έτρεχαν στο μπακάλη και μας αγόραζαν τις καραμέλες ευκαλύπτου σε πακετάκια των 10 τεμαχίων, πως να μην τις θυμάμαι κι αυτές;
Περνώντας τα χρόνια, οι περισσότεροι μάλλον, μεταξύ των οποίων και εγώ, σταμάτησαν να τρώνε καραμέλες. Και όχι μόνον αυτό, αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να συνδέουμε την καραμέλα και με αρνητικές σκέψεις! Ποιες είναι αυτές; Σίγουρα δύο τουλάχιστον. Πρώτον αναζητούμε πλέον καραμέλες μόνον όταν έχουμε πονόλαιμο ή βήχα και δεύτερον τη χρησιμοποιούμε στη φράση «πιπιλάς την καραμέλα», όταν μεμφόμαστε κάποιον που αναμασά κάτι για να δικαιολογήσει τα… αδικαιολόγητα. Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό προχθές. Είχα συμπληρώσει σχεδόν δύο ολόκληρες ημέρες μέσα στο σπίτι λόγω μίας γρίπης που με ταλαιπωρούσε. Έτσι βρήκα το χρόνο να κάνω ταξινόμηση των αρχείων του υπολογιστή μου, κάτι που είναι απαραίτητο αλλά πάντα το βαριέμαι. Διαπίστωσα λοιπόν ότι μεγάλο μέρος του σκληρού μου δίσκου καταλαμβάνουν τα σχετικά με το Δήμο Θεσσαλονίκης αρχεία. Βάζω στο στόμα μου μια καραμέλα για να περιορίσω το βήχα, αρχίζω να ανοίγω όσα αρχεία δεν θυμόμουν και στη συνέχεια να τα ταξινομώ.
Τότε λοιπόν ήρθε στο μυαλό μου και η δεύτερη μετά το βήχα αρνητική σκέψη για την καραμέλα…και αναρωτήθηκα για πόσο ακόμη ο Γ. Μπουτάρης και οι συνεργάτες του θα «πιπιλούν την καραμέλα» της αναδιοργάνωσης του δήμου. Σε προηγούμενο άρθρο μου, αν θυμάστε, είχα αναφέρει ότι η αναδιοργάνωση του δήμου αποτελούσε υποχρέωση, που ουσιαστικά απέρρεε από το Νόμο «Καλλικράτη» για να καταστεί δυνατή και η ένταξη των νέων αρμοδιοτήτων βάσει του Νόμου. Για το τυπικό της υπόθεσης απαιτούσε την ψήφιση σχετικού νέου Οργανισμού των δημοτικών υπηρεσιών, πράγμα που έγινε. Για το ουσιαστικό όμως απαιτεί τη γνώση, αλλά κυρίως τη βούληση της δημοτικής αρχής να εφαρμόσει το όποιο σχέδιο αναδιοργάνωσης για τη βελτίωση των υπηρεσιών του δήμου. Σημειωτέον πάντως ότι ακόμη και αυτό το σχέδιο αναδιοργάνωσης είχε εκπονηθεί από εταιρεία (!) στην οποία ο κ. Μπουτάρης το ανέθεσε.
Εάν τα παραπάνω σας φαίνονται θεωρητικά, πάμε να δούμε ενδεικτικά μερικές περιπτώσεις, τις οποία και εγώ θυμήθηκα ταξινομώντας τα αρχεία μου. Καταρχήν λοιπόν, αρκεί κάποιος να κοιτάξει προσεκτικά το περιεχόμενο των θεμάτων της ημερήσιας διάταξης που εισάγονταν στο Δημοτικό Συμβούλιο. Τα περισσότερα από αυτά αφορούσαν ειλημμένες αποφάσεις της Διοίκησης, που είχαν αρχίζει ήδη να εφαρμόζονται. Αναφέρω το παράδειγμα των θεμάτων πολιτισμού, όπου 7 στα 10 θέματα περίπου αφορούσαν εκδηλώσεις που είχαν ήδη πραγματοποιηθεί! Καλούνταν επομένως το Δ.Σ. να αποφασίσει εάν θα γίνει κάτι που όμως ήδη έγινε! Για τους πλέον δύσπιστους, αρκεί μια αναζήτηση με σύνθετα κριτήρια στο Πρόγραμμα «Διαύγεια» για το Δήμο μας. Ακόμη όμως πιο περίεργο είναι το γεγονός πως από τις αποφάσεις αυτές, πολλές περιλάμβαναν και την πραγματοποίηση της σχετικής δαπάνης. Απορώ λοιπόν εάν η Υπηρεσία του Ελεγκτικού Συνεδρίου είχε θεωρήσει τα εντάλματα αυτά από τη στιγμή που η έγκριση της δαπάνης ήταν εκ των υστέρων! Δεν έχουν άλλωστε αυστηροποιηθεί οι σχετικές διατάξεις για το χρόνο ανάληψης υποχρέωσης με το Π.Δ.113/2010;
Εάν δεν έχετε το χρόνο να ανατρέξετε στο «Διαύγεια», να αναφέρω κάτι ακόμη πιο συγκεκριμένο, έστω και προσωπικό. Τον προηγούμενο Απρίλιο υπέβαλλα αίτηση στο Δήμο για τη μεταφορά οστών του πατρός μου στον επί 160 περίπου χρόνια οικογενειακό μας τάφο. Το αντικείμενο του θέματος προβλέπονταν ξεκάθαρα στον Κανονισμό Λειτουργίας Δημοτικών Κοιμητηρίων και απαιτούσε μόνον την έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου, επειδή αφορούσε το κοιμητήριο της Ευαγγελίστριας. Επαναλαμβάνω, η αίτηση υπεβλήθη τον Απρίλιο. Ξέρετε πότε δόθηκε η έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου; Τον Δεκέμβριο, δηλαδή οκτώ μήνες μετά! Και το καλύτερο ή μάλλον το χειρότερο είναι ότι στους ενδιάμεσους μήνες η Δημοτική Αρχή είχε παραπέμψει το θέμα για εξέταση σε τρεις διαφορετικές υπηρεσίες του Δήμου. Στις οποίες μάλιστα το πηγαινόφερνε εκ νέου όταν κάποια εκ των τριών κατέληγε στο εύλογο συμπέρασμα της έγκρισης του αιτήματός μου. Βέβαια, πηγαινόφερνε και εμένα στο Δήμο όλον αυτόν τον καιρό για να δίνω επιπρόσθετες διευκρινίσεις! Να μου πουν εμένα μετά για αναδιοργάνωση; Δεν τηρήθηκαν καν οι προθεσμίες που ο Κώδικας Διοικητικής Διαδικασίας (άρθρο 4 του Ν.2690/1999) ορίζει, δηλαδή 50 ημέρες που μπορεί να παραταθούν κατά επιπλέον 10 εφόσον ο Δήμος επικαλούνταν και αποδείκνυε την αρμοδιότητα για το θέμα περισσότερων υπηρεσιών του.
Ολοκληρώνοντας την ταξινόμηση στον υπολογιστή μου, έπεσα πάνω στο φάκελο με τις αποφάσεις που αφορούν τη σύσταση του Ν.Π.Δ.Δ. «Δημοτικό Κέντρο Μουσικής & Χορού», του μέχρι πρότινος Δημοτικού Ωδείου δηλαδή. Μέτρησα περίπου 10 αποφάσεις για το παραπάνω ζήτημα με περιεχόμενο την ορθή επανάληψη, τροποποίηση, ανάκληση, κ.λπ. ουσιαστικά του ιδίου ακριβώς θέματος! Τελειώνοντας ό,τι έκανα, αποθήκευσα στον υπολογιστή και το αρχείο της ημερήσιας διάταξης της τελευταίας συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, που ήταν μάλιστα έκτακτη. Ο λόγος της συνεδρίασης; Η λόγω λάθους ανάκληση, τροποποίηση και επαναψήφιση προηγούμενων αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου για τη χρηματοδότηση της ΔΕΠΘΕ και της ΚΕΔΗΘ! Με μία λέξη… μπάχαλο!
Κλείνοντας τον υπολογιστή, πρόσεξα πιο προσεκτικά το κουτάκι με τις καραμέλες για το βήχα που είχα δίπλα μου. Έγραφε «με ευκάλυπτο». Αυτομάτως ήρθε και πάλι ένας θετικός συνειρμός για μένα. Θυμήθηκα πάλι τις καραμέλες που μας έφερνε η γιαγιά από τον μπακάλη, ωραία γεύση και βέβαια ωραία ανάμνηση. Η καραμέλα όμως της αναδιοργάνωσης του Δήμου, τί γεύση έχει Δήμαρχε;
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Πιανίστας – Δικηγόρος
Συντονιστής Πολιτισμού «Ομάδας Δημιουργίας»
