του Γιώργου Κωνσταντινίδη
Η σκοπιμότητα και οι λανθασμένες επιλογές του τέως Υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γ. Ραγκούση όσον αφορά στην τότε ξαφνική εισαγωγή του Ν.3852/2010, του επονομαζόμενου και «Νόμου Καλλικράτη», στους Δήμους της χώρας μας έχει..
προ πολλού αναλυθεί και νομίζω πως είναι άκαιρο να επανερχόμαστε σήμερα σε αυτό. Καλώς ή κακώς λοιπόν, με αυτόν το Νόμο έπρεπε να πορευθούν όλες οι Δημοτικές Αρχές. Και βεβαίως, τέσσερα χρονιά μετά δεν δικαιολογούνται όταν επικαλούνται για τα προβλήματα των πόλεων τους αυτήν ακριβώς την απότομη μεταβολή της νομοθεσίας. Επομένως, ορθά πρέπει να κριθούν επί τη βάσει της σωστής ή μη εφαρμογής της. Πάμε λοιπόν να δούμε κάποια αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα για την εφαρμογή του Ν.3852/2010 στη Θεσσαλονίκη, όσο γίνεται πιο «συμπυκνωμένα» για να μη γίνω κουραστικός και απλά για να γίνω κατανοητός:
προ πολλού αναλυθεί και νομίζω πως είναι άκαιρο να επανερχόμαστε σήμερα σε αυτό. Καλώς ή κακώς λοιπόν, με αυτόν το Νόμο έπρεπε να πορευθούν όλες οι Δημοτικές Αρχές. Και βεβαίως, τέσσερα χρονιά μετά δεν δικαιολογούνται όταν επικαλούνται για τα προβλήματα των πόλεων τους αυτήν ακριβώς την απότομη μεταβολή της νομοθεσίας. Επομένως, ορθά πρέπει να κριθούν επί τη βάσει της σωστής ή μη εφαρμογής της. Πάμε λοιπόν να δούμε κάποια αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα για την εφαρμογή του Ν.3852/2010 στη Θεσσαλονίκη, όσο γίνεται πιο «συμπυκνωμένα» για να μη γίνω κουραστικός και απλά για να γίνω κατανοητός:
Η Διοίκηση Μπουτάρη προβάλλει ως μεγαλύτερη καινοτομία της την υποτιθέμενη αναδιοργάνωση των υπηρεσιών του Δήμου. Σκοπίμως, όμως δεν αναφέρει ότι η όποια αναδιοργάνωση δεν ήταν αποτέλεσμα δικής της πρωτοβουλίας αλλά αναγκαία υποχρέωση, που απορρέει έμμεσα από τον ίδιο το Νόμο. Η επιλογή της Δημοτικής Αρχής για το θέμα ήταν απλώς και μόνον η εναλλαγή προσώπων σε θέσεις ευθύνης και δυσμενείς τοποθετήσεις, στιγματίζοντας έτσι σε πολλές περιπτώσεις τους ίδιους τους υπαλλήλους. Αλλά ακόμη και όταν πραγματοποίησε τις τοποθετήσεις αυτές η Δημοτική Αρχή, αντί να εμπιστευτεί τη δομή που δημιούργησε, ώστε να είναι συνεπής και στις νέες αρμοδιότητες των Δήμων βάσει του Νόμου, φρόντιζε να αναθέτει δουλειές του δήμου (π.χ. λογιστικές και δικηγορικές υπηρεσίες) παρατύπως σε άλλους.
Ο Νόμος προέβλεπε τη συγκρότηση κάποιων Επιτροπών, για τις οποίες η έκδοση αποφάσεων έχει ουσιαστικά υποχρεωτικό χαρακτήρα. Αυτές είναι η Οικονομική Επιτροπή, η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής, η Εκτελεστική Επιτροπή και η Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης. Αυτές πράγματι συνεδριάζουν γιατί εάν δεν εκδώσουν αποφάσεις (έστω θελήματα της Δημοτικής Αρχής) υπάρχει κίνδυνος ακυρότητας άλλων πράξεων του Δήμου. Από εκεί και πέρα όμως ο Νόμος προβλέπει τη συγκρότηση και άλλων Επιτροπών, που εάν συνεδρίαζαν θα μπορούσαν να προσφέρουν σημαντικό έργο. Αυτές οι Επιτροπές (άμισθες για να μην παρεξηγηθώ) συγκροτήθηκαν, αλλά έχουν κυριολεκτικά διακοσμητικό χαρακτήρα. Αναφέρω απλά και μόνο ένα παράδειγμα, αυτό της Επιτροπής Πολιτισμού & Διαπολιτισμικών Σχέσεων. Είμαι μέλος της Επιτροπής για δεύτερη χρονιά και σε όλη αυτή την περίοδο δεν έχει συνεδριάσει ούτε μία φορά! Όταν μάλιστα ζητούσα να μου εξηγήσουν το λόγο, η απάντηση πάντα ήταν ότι δεν υπάρχουν σημαντικά θέματα προς εξέταση. Λες και όλα τα θέματα πολιτισμού είναι τόσο απλά ή ότι δεν είναι σημαντικά ζητήματα π.χ. ο ετήσιος προγραμματισμός των πολιτιστικών δράσεων, το Φεστιβάλ Δημητρίων ή και παλαιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης.
Η λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου αποτελούσε στις περισσότερες των περιπτώσεων ουσιαστικά μια παρωδία, με απόλυτη ευθύνη της νυν Διοίκησης. Σε αντίθεση με ό,τι ο Νόμος ορίζει (άρθρα 67 & 69), παρακολουθούσαμε μακροσκελείς μονολόγους του Μπουτάρη για άσχετα θέματα, πλημμυρισμένους με προσχεδιασμένες ατάκες της καθομιλουμένης, τις οποίες στη συνέχεια αναπαρήγαγαν εκθειάζοντας τον, συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης. Ακολουθούσαν ολιγόλεπτες και κυρίως γενικόλογες αναφορές των Αντιδημάρχων του και έπειτα ελάχιστος χρόνος για τους Δημοτικούς Συμβούλους. Στη συνέχεια, αργά τη νύχτα, ο Πρόεδρος του Δ.Σ. αναφωνούσε μόνον τον αριθμό του κάθε θέματος (!) από την ημερήσια διάταξη και καλούσε τους παριστάμενους συμβούλους να ψηφίσουν μονολεκτικά ναι, όχι ή λευκό!
Ο Γ. Μπουτάρης αξιοποίησε τον Νόμο και προσέλαβε όσους προσωπικούς έμμισθους συμβούλους του έδινε τη δυνατότητα αυτός. Θεμιτό αφού αποτελεί, καλή ή κακή, πρόβλεψη του Νόμου. Όμως δεν έδειξε την ίδια ζέση για την αξιοποίηση του θεσμού του «Συμπαραστάτη του Δημότη και της επιχείρησης» που πάλι ο Νόμος, ως σημαντική και πολύ σωστή καινοτομία μάλιστα, προέβλεπε. Από την άλλη, η θέλησή του να επιλεγεί για τον θεσμό αυτό ένα μέχρι πρότινος σημαντικό κομματικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ απέδειξε πρώτα από όλα την αδιαφορία του και έπειτα την απαξίωσή του για τον θεσμό ή ενδεχομένως και τη φοβία του για την ενδεχόμενη παρουσία ενός ενοχλητικού ατόμου «μέσα στα πόδια του».
Για όλα τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, η συνηθέστερη δικαιολογία του Μπουτάρη επί Γ. Παπανδρέου ήταν ότι φταίει η Περιφέρεια και επί Σαμαρά ότι φταίει η Κυβέρνηση. Επειδή λοιπόν τώρα είμαστε στην περίοδο Σαμαρά, ας κάνει κάποιος από τους έμμισθους συμβούλους του μια υπόθεση εργασίας λέγοντας του ότι έχει δίκιο. Από την άλλη όμως, να του δώσει να καταλάβει ότι εάν διαπιστώνουμε λάθη σε ένα Νόμο πιέζουμε την Κυβέρνηση και κάνουμε προτάσεις για την αλλαγή του. Δεν τον κάνουμε πρώτα ένα κουβάρι και μετά λέμε ότι φταίνε οι άλλοι που δεν μπορούν να ξετυλίξουν το μαλλί του!
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Πιανίστας – Δικηγόρος
Συντονιστής Πολιτισμού «Ομάδας Δημιουργίας»
