Ο φιλελευθερισμός ως ιδεολογία πρεσβεύει την ελευθερία του λόγου, της σκέψης και της πράξης καθώς έχει ως κέντρο του τον άνθρωπο και την ελευθερία του. Ωστόσο στη χώρα μας η ιδεολογία ...
του φιλελευθερισμού αν και δεν έχει ουδέποτε εδραιωθεί αλλά ούτε κυβερνήσει έχει κατονομαστεί ως πηγή όλων των δεινών. Εύλογα λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι η αντίληψη αυτή έχει κατ’επέκταση φωλιάσει και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και δη στα δημόσια πανεπιστήμια.
Αν και μια πρόχειρη ανάλυση της πολιτικής/συνδικαλιστικής κατάστασης στα πανεπιστήμια θα μας οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η Αριστερά μονοπωλεί ιδεολογικά, μια εκτενέστερη προσέγγιση του ζητήματος θα μας έφερνε αντιμέτωπους και με μία ακόμα πραγματικότητα αυτή της νωθρής και φοβικής Δεξιάς με εκπρόσωπο τη συντηρητική παράταξη της ΔΑΠ ΝΔΦΚ , παράταξη που πρόσκειται ιδεολογικά στη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, η οποία αποτελεί την πρώτη φοιτητική παράταξη.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το Πανεπιστήμιο του 2014 δεν διαφέρει στο ελάχιστο από την κεντρική πολιτική σκηνή καθώς παρουσιάζει τις ίδιες πολιτικές παθογένειες. Δεν έχει παρουσιάσει κανένα φοιτητικό κίνημα ανεξάρτητο από παρατάξεις και κόμματα, ενιαίο για το καλό του φοιτητή, της σχολής και κατ’ επέκταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Σε αυτό το σημείο γεννιούνται πολλά ερωτήματα: Έχει μέλλον το πανεπιστήμιο έξω από κόμματα και παρατάξεις; Είναι δέσμιο απαρχαιωμένων ιδεολογιών και πρακτικών; Ρητορικά μάλλον ερωτήματα εάν κρίνουμε από το πόσα άλλαξαν τα τελευταία 30 χρόνια, καθώς τίποτα δεν άλλαξε. Όμως ποια η θέση του φιλελευθερισμού στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση; Είναι πραγματικά δύσκολο να εξηγηθεί πως μία ιδεολογία που προάγει την ελευθερία του λόγου και της σκέψης άρα την κεντρική ιδέα της εκπαίδευσης να μην εκφράζεται ιδεολογικά εντός του Πανεπιστημίου. Μια ιδεολογία που αναβαθμίζει το διάλογο αναπτύσσει την κριτκή ικανότητα του ατόμου-φοιτητή και οδηγεί ομαλά στη μεταβίβαση του νέου από έφηβο σε ενήλικο επιστήμονα.
Πολλοί σίγουρα θα υποστηρίξουν ότι ο φιλελευθερισμός αποτελεί οικονομικό μοντέλο που ουσιαστικά απενεχοποιεί τον καπιταλισμό. Τουναντίον ο φιλελευθερισμός πρώτα είναι κοινωνικό μοντέλο και έπειτα επαφίεται στο οικονομικό επίπεδο. Και σε οικονομικό επίπεδο εντός των Πανεπιστημίων λογίζονται τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και οι πολυεθνικές εταιρίες εντός αυτών. Αυτό όμως είναι και το λάθος των πολεμίων του, η ίδια η ύπαρξη του φιλελευθερισμού ως εκπαιδευτικό μοντέλο ταυτίζεται με την πρόοδο, την ανάπτυξη και τον ανταγωνισμό.
Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να σταθούμε και να σκεφτούμε κριτικά. Μιλάμε για ανταγωνισμό ο οποίος θα αποτελέσει το όχημα για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της τωρινής κατάστασης, ανταγωνισμό ο οποίος θα αποτελέσει τον λόγο οι νέοι μας να συνεχίσουν τις μεταπτυχιακές σπουδές τους εντός των δικών μας Πανεπιστημίων και όχι στο εξωτερικό ως κατ’ ανάγκη μετανάστες. Ανταγωνισμό ο οποίος θα αποτελέσει πόλο έλξης για τους νέους των υπολοίπων χωρών και θα βελτιστοποίηση την εικόνα μας στο εξωτερικό κάτι το οποίο πλέον είναι ζητούμενο. Ανταγωνισμό ο οποίος θα εκσυγχρονίσει το πρόγραμμα σπουδών σύμφωνα με τις υπάρχουσες ανάγκες και τα σύγχρονα δεδομένα καθώς πλέον η σύνδεση αγοράς και Πανεπιστημίου θα είναι αυτονόητη .
Σίγουρα τα άμεσα θετικά που εντοπίζονται είναι και τα κύρια επιχειρήματα υπέρ του ωστόσο υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Φιλελευθερισμός σημαίνει ότι όλοι ανεξαρτήτως ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μπορούν να εκφράσουν τη γνώμη τους άρα περισσότερη άμεση δημοκρατία μεγαλύτερη συμμετοχή και επιρροή στη λήψη αποφάσεων, καθώς πλέον δε θα είναι ομάδες φοιτητών που θα επιβάλλουν τη κοινή γνώμη αλλά η ίδια η ιδεολογία. Και εάν αναλογιστούμε την έλλειψη δημοκρατίας εντός των Πανεπιστημίων και τη στοχοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών ομάδων η πολυφωνία θα είναι βασικό αγαθό. Το πόνημα αυτό δεν έχει σκοπό να πείσει για τα καλά του φιλελευθερισμού αλλά να προβληματίσει. Και αυτό γιατί στα περισσότερα προβλήματα του φοιτητικού κινήματος ο φιλελευθερισμός είναι η λύση. Αρχικά, καταργεί τις πελατειακές σχέσεις συνδικαλιστών φοιτητών. Επίσης, καταργεί την έννοια της αυθεντίας του καθηγητή και τα κατεστημένα καθ’ ότι εισάγει νέες έννοιες όπως αξιολόγηση , επιχειρηματικότητα και πρόοδο. Ο εκπαιδευτικός φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία που αναζητάνε όλοι οι ανεξάρτητοι φοιτητές που δε μπορούν να εκφραστούν και να εισακουστούν μέσα από το πολιτικό φοιτητικό κατεστημένο.
Σίγουρα η μετάβαση αυτή δε θα είναι εύκολη καθώς συμφέροντα καθηγητάδων και φοιτητοπατεράδων θα πληγούν αλλά για το μέσο φοιτητή που ο σκοπός του είναι η καταξίωση και η αναγνώριση ο δρόμος είναι ανοιχτός. Εν έτει 2014 οφείλουμε να κάνουμε τις επιλογές μας και να αποφασίσουμε εάν θα συνεχίσει το Πανεπιστήμιο να είναι συνυφασμένο με το παρελθόν και τις υπάρχουσες πολιτικές παρατάξεις ή θα κάνει το βήμα στο μέλλον και στο φιλελευθερισμό.
Μεταπτυχιακός φοιτητής
