Και αυτό έγινε... μια νίκη πάνω στο θάνατο. Ένα μήνυμα σημασίας και αισιοδοξίας για το μέλλον του θρησκευόμενου ανθρώπου που πιστεύει, και όταν κινδυνεύει ταυτίζεται με το ωραίο κάλλος της ψυχής. Με την απόλυτη αγάπη πρός το συνάνθρωπο που ζει -αν ζει- τον φόβο της ..
επίγειας κολάσεως. Σωτηριακό και για την αξιοπιστία, την τόσο χρήσιμη στις σημερινές γενιές της Απιστίας και της υλικής δουλώσεως φτάνει να δει με καθαρό μάτι το Θείο Φως, το ανέσπειρο της Αθανασίας. Ιδιάζουν το έργο του Χριστού, ανώτερο των άλλων ανθρώπινων έργων, της μεταστροφής του κοσμικού ανθρώπου προς το πνευματικό, -να μάθει πως για να ‘πολιτεύεται’ με τον Ουρανό θα πρέπει να βγει το εισητήριο από εδώ κάτω στη γη.
«Υιοί φωτός γίνεσθαι» κήρυξε ο Ίδιος. Και αλλού: «Ουκ ήλθον να κρίνω τον κόσμο, αλλά να σώσω τον κόσμο». Έτσι, όταν κάποτε ένας ιερέας το βράδυ της Αναστάσεως έψαλλε το «Χριστός Ανέστη», και μετά διάβαζε το «Αναστήτω ο Θεός, και Διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες Αυτόν», βλέπωντας ότι ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί από το ναό για το σπίτι του, σταμάτησε απότομα και φώναξε παρακλητικά:
- Μη φεύγετε παιδιά μου. Δεν λέει να διασκορπιστείτε εσείς! Για τους εχθρούς το λέει. Κανείς δεν ακούει; Μείνετε ως το τέλος της Θείας Λειτουργίας να κοινωνήσετε κιόλας.
Τώρα κατάλαβα ότι η διήγηση του παππού κάθε Πάσχα σήμαινε το βασικό νόημα της γιορτής, και όχι της κοιλιάς, της μάχης των πηρουνιών, της μαγειρίτσας, των αυγών, των βεγγαλικών και των πυροτεχνημάτων. Βλέπεις όμως, ο λαός παθιάζεται για τέτοιου είδους θεάματα αταξίας. Ίσως επειδή δεν είναι προσηλωμένος στον Εσταυρωμένο και ακόμα ακόμα στο ΤΕΤΕΛΕΣΘΑΙ. Έστω αν βλέπει πως σταυρώνεται καθημερινά, ξέρει καλά ότι το ‘τετέλεσθαι’ δεν ειπώθηκε για κανέναν. Σωστό αυτό, αρκεί να μην στραβώνεται, να μάθει να βλέπει δίχως ματογυάλια. Και να ακούει καθαρά τον Κύριο του: «Εγώ έδωσα όλο το αίμα μου για σένα. Εσύ παιδί μου πόσο έδωσες για μένα;»
Νένα Κ.
