του Βλάση ΓωγούσηΣας το ξανάπα :
Με 10 το άριστα κάτω από τη βάση παίρνω :
1ον) στην ποίηση και
2ον) στην τέχνη !!
Κι` αρχίζω από το δεύτερο :
Ποτέ μου δεν κατάλαβα την περιβόητη «αφηρημένη τέχνη».
Κάτι μουντές , κάτι λοξοδρομούσες πινελιές, κάτι πουλιά με ράμφος …μισό μέτρο και με κοιλιά που σέρνεται στο χώμα, ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτά που λέει ο….καλλιτέχνης ( τα λέει στους επισκέπτες την βραδιά – πρεμιέρα της εκθέσεως) :
« το ράμφος το μακρύ σημαίνει …γεννετήσια απόλαυση και η σερνάμενη κοιλιά σημαίνει….ευδαιμονία »!!
Ακούν σαν ,…χάχες οι παρευρισκόμενοι και λένε εν χορώ :
« ΩΩΩ !, ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ! » , χειροκροτούν , επευφημούν και…επαυξάνουν κάπου- κάπου !
Και….χάσκει ο Γωγούσης σαν χαζός και καταριέται τους γονείς που δεν τούδωσνε γονίδια της….αφηρημένης τέχνης !
Το άλλο πάλι:
« Από της λήθης την ανέχεια
στον ουρανό της…απογείωσης
( το γράφει ο ποιητής .) !
Ξέρω, εσείς το καταλάβατε, εγώ ακόμα….τυρρανιέμαι !
Αυτά , αγαπητοί συνέλληνες σαν μιά ( μακροσκελή) εισαγωγή στο άρθρο που θ` ακολουθήσει .
Μιλάμε για ένα γράμμα που έγραψα στον φίλο και συνάδελφο ΦΩΤΙΑΔΗ ΝΙΚΟ .
Σπουδαίος ορθοπεδικός , στητός, ωραίος στην εμφάνιση, όμως αυτό το ύφος το βαρύ κι` ασήκωτο ποτέ μου δεν περίμενα να γίνει ….ποίημα !
Μούστειλε λίγες μέρες πριν ένα λεπτό, ένα κομψό , ένα ωραίο βιβλιαράκι.
Απ` έξω έγραφε :
« ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ»
Εγώ περίμενα να γράφει για το «ταξείδι» πούκαναν κάποιοι ……πελάτες του μετά τις αρθροπλαστικές και τα κατάγματα και κείνο είχε μέσα….ποιήματα!
Σας παραθέτω το γράμμα που του έστειλα διαβάζοντας αυτό το αριστούργημα :.
« Αγαπητέ μου φίλε και συνάδελφε ΝΙΚΟ ΦΩΤΙΑΔΗ,
Πενήντα όλες κι` όλες , πενήντα σελίδες – πλουτισμένες με όμορφα σχεδιάκια –πρώτη φορά που μ`άρεσαν αυτά που διάβαζα , αραδιασμένα σε μικρές σειρούλες η μια κάτω απ` την άλλη .
Παλιότερα διάβαζα ποιήματα και απορούσα ! :
«τι θέλει άραγε να πει ο ποιητής» , ρωτούσα κι` απάντηση δεν έπαιρνα !
Τώρα διάβαζα και… ριγούσα !
«Μην τους πιστέψεις που θα πουν
να σε μυρίσουν ήρθαν »
γράφεις και νόμιζα πως ευωδίαζε ο τόπος !.
Στο άλλο, στο επόμενο στο «ΧΡΕΟΣ» : μια φράση ,ένας Θεός:
«Σ` αυτούς που αδίκησες στη γη
παράδεισος ανήκει »
Μ` έκανε κι`έκλαψα ο Νίκος ,ο Φωτιάδης , ο αγαπητός μου.
Άγγιξε την ψυχή μου γράφοντας στους «ΑΔΙΚΟΣΚΟΤΩΜΕΝΟΥΣ»:
«Γιατί με σκότωσες Δημήτρη
γιατί με σκότωσες Μανώλη;»
Ένα βουβό κλάμα , μια τραγική κραυγή δυό σκοτωμένων αδελφών σε κείνον τον απάνθρωπο ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ . .
Από μπροστά μου πέρασες Νικόλα , μια αιματοβαμένη τριετία , δοσμένη συγκλονιστικά μονάχα με δυό λέξεις !
Και κείνος ο εκπληκτικός ο διάλογος ανάμεσα σε καπετάνιο και κουφαριασμένο πλοίο:
«μαζί θα φύγουμε για το στερνό ταξίδι .
βίρα τις άγκυρες, όπως παλιά θα πω »,
Μ` αυτά και άλλα πανέμορφά σου ποιήματα, μ`έκανες και κατάλαβα , Νικόλα, πως ένας σπουδαίος ποιητής (σαν και σένα, γιατί έτσι θα σε προσφωνώ από δω και πέρα παρά τις αντιρρήσεις σου, το ξέρω ) , μπορεί με λίγες λέξεις να γράψει μια ολόκληρη ιστορία.
Θέλω - τελειώνοντας - να σου θυμίσω την θεωρία μου για τη φιλία :
« ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΙ ΜΕΤΡΙΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΧΕΙΡΟΣ»,έλεγα πάντα !
Κι`εσύ, Νικόλα, πό σήμερα , είσαι ένα από τα ….δάχτυλά μου .
Νάχετε την αγάπη μου και συ και η αγαπημένη σου συμβία ,η Φανή»
Βλάσης Γωγούσης.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Θυμάστε αγαπητοί μου αναγνώστες που σας τόλεγα :
« είναι ευρέος φάσματος ο Γωγούσης.» ;
΄Αλλοτε σκληρός, ανηλεής και αδυσώπητος, κι` άλλοτε σαν μικρό παιδί να χαίρεται, να κλαίει και να γελάει.
Αυτός είναι κι` ο λόγος που το …ασθενές φύλλο τρελαίνεται για μένα ( να με διαβάζει, όχι να με…..βλέπει !).
