Γράφει ο Γιάννης Τσιαμήτρος
Το έναυσμα για αυτό το άρθρο μου το έδωσε ένα προεκλογικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ. Το είδα προχθές στην τηλεόραση. Η αρισερά λέει δεν κυβέρνησε ποτέ την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Μου έκανε..
εντύπωση. Στην πραγματικότητα, πιστεύω πως την Ελλάδα της μεταπολίτευσης την κυβερνούσε πάντα η αριστερά, ακόμα και όταν κυβέρνηση ήταν η Νέα Δημοκρατία. Δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη δεξιά πολιτική στην Ελλάδα από το ’74 και μετά. Αυτό το άρθρο, έχει να κάνει και με τα χρόνια που τυπικά κυβερνούσε η δεξιά στην Ελλάδα. Τυπικά φυσικά.
Η Νέα Δημοκρατία χαρακτηρίζεται δεξιο-κεντροδεξιό κόμμμα, ανέλαβε την εξουσία για αρκετά χρόνια στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, λιγότερα βεβαίως από το ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου. Όσο είδατε εσείς δεξιά πολιτική άλλο τόσο είδα και εγώ. Λίγα χρόνια μετά, το 1981, το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει την εξουσία και αλλάζει τα πάντα, μέχρι και «Τσοβόλα δώστα όλα» ακούσαμε. Όποιος Έλληνας περπατούσε, προσλαμβάνεται στο δημόσιο με κομματικά κριτήρια, δημιουργείται ένα τεράστιο και αναποτελεσματικό κράτος ανίκανο να λειτουργήσει, και η Ελλάδα γίνεται μέσα σε κάποια χρόνια μια κρατικοδίαιτη χώρα όπου όλα γυρνάν γύρω από το δημόσιο τομέα, το μεγαλύτερο και πιο σίγουρο χρηματοδότη, και όλοι πασχίζουν για μια θέση σε αυτόν. Η οικονομία λειτουργεί με στρεβλώσεις, η αγροτική παραγωγή αρχίζει και στηρίζεται σε επιδοτήσεις, όλα μακριά από υγιή ανταγωνισμό και οι συνδικαλιστικές συντεχνίες κάνουν πάρτυ, και κόβουν στα μέτρα τους κάθε οικονομική πολιτική που εφραμόζεται. Μια χώρα συντεχνιών, κλειστών επαγγελμάτων, και κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών. Τι σχέση έχουν αυτά με δεξιά πολιτική;
Τη διακυβέρνηση ανέλαβε και η Νέα Δημοκρατία, ένα δεξιό κατά τα άλλα κόμμα. Κατά την περίοδο 2004-2009 ο δημόσιος τομέας μεγάλωνε και άλλο, μάλιστα προσέλαβαν δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους στους οποίους υποσχέθηκαν και μονιμοποίηση, τελειώνοντας με τον καλύτερο τρόπο το κρατκοαριστερό έργο του ΠΑΣΟΚ. Η οικονομία συνέχισε να έχει στρεβλώσεις, στην πραγματικότητα δεν άνοιξε ποτέ, αλλά ήταν γεμάτη καρτέλ, κλειστά επαγγέλματα και γαλάζιους συνδικαλιστές τώρα να κάνουν το δικό τους πάρτυ και να καθορίζουν από προνόμια και επιδοτήσεις μέχρι μοίρασμα του κρατικού χρήματος σε ένα κράτος πελατειακό, δυσλειτουργικό ελεγχόμενο από κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη αριστερότατης κοπής. Τι σχέση έχουν και αυτά με δεξιά πολιτική;
Δεξιά πολιτική σημαίνει λοιπόν φιλελέυθερη οικονομία, ανοιχτή οικονομία, με υγιή ανταγωνισμό μακριά από τη συντεχνιακή αρχηγία. Πότε είχε η Ελλάδα τέτοια οικονομία; Πότε η ελληνική οικονομία ήταν ανοιχτή και πρόσφερε ίσες ευκαιρίες σε επιχειρηματίες; Δεξιά πολιτική σημαίνει μικρό και λειτουργικό κράτος, διεκπαιρεωτής και μόνο ανάμεσα στα οικονομικά υποκείμενα που αναλαμβάνουν την παραγωγική διαδικασία, και όχι ο μεγάλος εργοδότης που ταίζει τον κάθε κομματικά προσκείμενο. Πότε ίσχυσε αυτό στην Ελλάδα; Το κράτος όλο και μεγάλωνε, όλο και θέριευε. Δεξιά πολιτική σημαίνει αξιοκρατία, ίσες ευκαιρίες, όχι κομματικοί διορισμοί πέραν κάθε φαντασίας. Πότε είχε αξιοκρατία και διαφάνεια η Ελλάδα;
Πραγματική δεξιά πολιτική δεν εφαρμόστηκε ποτέ λοιπόν στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Το μεν ΠΑΣΟΚ φυσικά δε μπορούσε εξ ονόματος να την εφαρμόσει, καθιέρωσε το δικό του μοναδικό χάος, και η Νέα Δημοκρατία μάλλον χάθηκε στα γρανάζια ενός πελατειακού και κρατικά ισχυρότατου κοινωνικού μηχανισμού και δεν επιβεβαίωσε καμία δεξιά ιδεολογία από αυτές που εκπέμπει το κόμμα προς τα έξω. Ποτέ η Ελλάδα δεν είχε πραγματικά δεξιά, φιλελεύθερη οικονομική πνοή σαν χώρα. Μοναδικές προσπάθειες που απέτυχαν ήταν η προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό από την κυβέρνηση Σημίτη που έπεσε πάνω σε ανώτερες αρχές που κυβερνούσαν το ΠΑΣΟΚ, και η πολιτική που ακολουθείται τώρα επί μνημονίου, με πυξίδα αποκρατικοποιήσεις, επενδύσεις και μικρότερο κράτος. Κατά τα άλλα η Ελλάδα δεξιά πολιτική δεν είχε ποτέ. Τη μόνη πολιτική που είχε ήταν του κρατισμού, του μεγάλου και αντιπαραγωγικού κράτους, των συνδικαλιστικών προνομίων. Η αριστερά μάλλον έκανε ότι ήθελε, ακόμα και με δεξιές κυβερνήσεις.
