Εκεί όπου σταματάει η λογική, αρχίζει η Ελαφόνησος

Γράφει ο Νώντας Παπασπύρου
Μπορεί στην Ελλάδα σπάνια να υπάρχουν πλεονάσματα, κυρίως στον οικονομικό τομέα, ωστόσο,
αυτό που ποτέ δεν μας έλλειψε είναι η υποκρισία. Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες διάφορους να χύνουν κροκοδείλεια δάκρυα, για την πρόθεση πώλησης της παραλίας του Σίμου. Δεν θα αναφερθώ στην ουσία της υπόθεσης, άλλωστε, εξ όσων είδα, το ΤΑΙΠΕΔ διέψευσε τα δημοσιεύματα περί πώλησης.
Αυτό που κυριολεκτικά όμως ξεπερνά τη λογική μου είναι πως τόσοι άνθρωποι κόπτωνται για την τύχη μιας -κατα την ταπεινή μου άποψη- απο τις καλύτερες παραλίες στην Ευρώπη, για να μην γίνω υπερβολική και μιλήσω για μια από τις πιο εξωτικές ακτές του κόσμου.
Για μένα, όπως φαντάζομαι και για πολλούς άλλους, που τυχαίνει να διανύουμε την τέταρτη τετραετία της ζωής μας, και τυχαίνει να έχουμε ερωτευτεί την Ελαφόνησο "όπως παλιά", το μέτρο της υποκρισίας είναι απροσμέτρητο και η λογική παντελώς απούσα. Ειλικρινά αναρωτιέμαι που βρίσκονταν όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν σήμερα τα ιμμάτιά τους για την Ελαφόνησο την τελευταία πενταετία-δεκαετία; Δηλαδή το μόνο μας πρόβλημα είναι να μην πουληθεί η Ελαφόνησος;
Το ότι σήμερα στη διπλή παραλία του Σίμου τίποτα δεν θυμίζει το exotic island της Λακωνίας, που όλοι αγαπήσαμε, δεν απασχολεί κανένα; Ελαφόνησος· τόπος μαγικός και άκρως ερωτικός. Κάποτε.
Σήμερα η Ελαφόνησος αποτελεί ένα πραγματικό όργιο καφρίλας και αποθέωσης του κιτς, μια μικρογραφία της Ελλάδας, που μισούμε να αγαπάμε. Ο καθένας χτίζει το ξενοδοχείο και το σπίτι του όπως γουστάρει, χωρίς κανόνες και χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση και φιλοσοφία. Και μέχρι εδώ, καλά. Αν και δεν το συγχωρείς, το αποδίδεις στην κακογουστιά στην έλλειψη καλαισθησίας.
Εδώ και τουλάχιστον μια πενταετία, η κατάσταση στην Ελαφόνησο, έχει φτάσει στο απροχώρητο: δασικές εκτάσεις αποχαρακτηρίζονται και εν συνεχεία οικοδομούνται. Όρια συγκεχυμένα και ασαφή, ο έλεγχος και η ταυτοποίησή τους από τις αρμόδιες Υπηρεσίες αδύνατα. Ιδιώτες εμφανίζονται να κατέχουν τίτλους ιδιοκτησίας στις επίμαχες περιοχές, τους οποίους όταν καλούνται να υπερασπιστούν νομικά δεν προσέρχονται καν.
Και όμως εμάς το άγχος μας είναι να μην πουληθεί η Ελαφόνησος. Δυστυχώς την Ελαφόνησο φροντίσαμε -ή έστω συνεργήσαμε- ώστε να ξεπουληθεί, κυριολεκτικά και αισθητικά, πριν καν κάποιοι σκεφτούν να την αξιοποιήσουν.
Τελικά όντως "η υποκρισία είναι τόσο παλιά όσο και το δέντρο της Εδέμ. Στην Ελλάδα μπορεί και ακόμη παλαιότερη.