του Γιάννη Τσιαμήτρου
Επιτέλους άκουσα σήμερα μια φράση στο δρόμο που μου έδωσε και την αφορμή για το εν λόγω κείμενο. Είπε κάποιος στο λεωφορείο πως..
τα πεντάμηνα προγράμματα του ΟΑΕΔ είναι απλά παρηγοριά και δε λύνουν το πραγματικό πρόβλημα ούτε της ανεργίας ούτε της οικονομίας. Ασφαλώς και είναι έτσι. Το πρόβλημα είναι βαθύτατο, έχει να κάνει με τον τρόπο που χτίστηκε η ελληνική οικονομία τις τελευταίες δεκαετίες και τις στρεβλώσεις που αυτή ανέπτυξε. Στρεβλώσεις που είναι ως ένα βαθμό υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση.
Η χώρα μας αντιμετωπίσει ξεκάθαρο οικονομικό και παραγωγικό, κυρίως παραγωγικό πρόβλημα τα τελευταία χρόνια, το οποίο προσπαθούμε σήμερα να λύσουμε, ανεπιτυχώς φυσικά, με περικοπές, μερική απορρόφηση προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, ( ούτε ικανοποιητική απορρόφηση δεν μπορούμε να κάνουμε ), και κάτι ψευτοπρογράμματα του ΟΑΕΔ, χωρίς ουσιαστικά καμία λύση στο πρόβλημα της ανεργίας και καμία κατεύθυνση προς την πολυπόθητη ανάπτυξη. Ας μην κρυβόμαστε βέβαια. Είναι το δυσκολότερο εγχείρημα που καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας μετά τη μεταπολίτευση. Είναι δύσκολο να λύσεις τα προβλήματα μιας οικονομίας που δομήθηκε λάθος για χρόνια με τέτοιες παροδικές λύσεις ακόμα και σε περιόδους ευημερίας, πόσο μάλλον τώρα που η οικονομία μας κατέρρευσε.
Το παραγωγικό μας μοντέλο χρειάζεται άμεση ανασυγκρότηση μιας και τώρα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, με μια αγροτική παραγωγή που φθίνει συνεχώς, μια βιομηχανία που ουσιαστικά δεν υπάρχει, με τα περισσότερα είδη που καταναλώνουμε να είναι εισαγώμενα. Οι περισσότεροι από εμάς τα τελευταία χρόνια απομακρύνθηκαν από τον πρωτογενή τομέα, αναζητώντας εργασία στον τομέα των υπηρεσιών, ωστόσο μάλλον αυτό το μοντέλο ανάπτυξης είναι ανορθόδοξο, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Πρέπει άμεσα το υπιυργείο ανάπτυξης να χαράξει τις νέες δομές. Να υιοθετήσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης το οποίο θα έχει ως πυξίδα την πρωτογενή παραγωγή, θα δώσει αξία στα ελληνικά προιόντα ώστε να μπορέσει επιτέλους η χώρα να εξάγει ικανοποιητικά και να ισοσκελίσει σε βάθος χρόνου το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών. Με βάση τον πρωτογενή τομέα πρέπει να χρηματοδοτούμε τα υπόλοιπα και όχι με επιδοτήσεις ευρωπαικές τον πρωτογενή τομέα, αυτός πρέπει να είναι στη βάση της οικονομικής πυραμίδας και όχι στην κορυφή της. Είναι κατανοητή η απόλυτη τρέλα που επικρατεί αυτήν τη στιγμή. Το ξένο χρήμα επίσης είναι πολύ σημαντικό αυτήν τη στιγμή για την Ελλάδα μιας και το εγχώριο είναι καλά κρυμμένο ή δεν υπάρχει πλέον. Κίνητρα σε νέους επενδυτές προκειμένου να επενδύσουν στην Ελλάδα τα λεφτά τους και να δημιουργήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις. Να δημιουργήσουν νέες παραγωγικές επιχειρήσεις, όχι να ξεπουλάμε τις δικές μας φθηνά, έχει μεγάλη διαφορά, αν και χρειάζονται αποκρατικοποιήσεις αλλά στην πραγματική τους αξία. Κίνητρα επίσης στους νέους για να ασχοληθούν με την αγροτική παραγωγή. Μπορεί να είναι μικρά χρηματικά βοηθήματα στην αρχή, χαμηλότοκα δάνεια, βοήθεια για εύκολη πώληση της παραγωγής αν είναι δυνατόν στο εξωτερικό. Σταθερή και δίκαι φορολογική πολιτική, σταθερό πολιτικό σκηνικό, φιλικό επενδυτικό κλίμα, και να υπάρξει ξανά δανεισμός. Απλά βήματα που δε χρειάζονται πολλά χρήματα, αλλά κυρίως θέληση και σχεδιασμό. Θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου ένα μέρος του πλεονάσματος, ακόμη και μικρό να δοθεί για τέτοιους σκοπούς. Θα έκανε πολύ περισσότερο καλό μακροχρόνια στην ελληνική οικονομία από ότι το 500άρικο πείνας που μοιράζεται προεκλογικά ( όχι πως οι άνθρωποι δεν το έχουν ανάγκη ), αλλά ας θυμηθούμε την παροιμία με ψάρια και το φτωχό.
