Στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών, οι πολίτες της Θεσσαλονίκης βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να έχουν να επιλέξουν μεταξύ δύο υποψηφίων, οι οποίοι στα ζητήματα που θα κρίνουν...
το μέλλον της πόλης υποστηρίζουν την ίδια πολιτική.
Γι’ αυτό εξ άλλου κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, στα ντιμπέιτ, και στον επικοινωνιακό χαρτοπόλεμο δεν διαφώνησαν διόλου για το εάν κουμάντο στους Δήμους θα κάνει ο Φούχτελ, για την εκποίηση της πόλης στο μεγάλο (τουριστικό, κυρίως) κεφάλαιο, για την φυγή των νέων, την συντριπτική ανεργία, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, την κατάρρευση των μισθών και την αποψίλωση των εργασιακών δικαιωμάτων, για την λεηλασία των δημόσιων χώρων από την βιομηχανία της διασκέδασης, για τα παιχνίδια που παίζει το τουρκικό κράτος και οι επιχειρηματίες στο πλαίσιο της στρατηγικής τους να μεταβάλουν την Θεσσαλονίκη σε κέντρο μιας έμμεσης, πολιτικής και οικονομικής παμβαλκανικής νέο-οθωμανικής ηγεμονίας.
Αντίθετα, μάλωσαν για το ποιος είναι καλύτερος μάνατζερ, για το ποιος θα βάλει τους καλύτερους μάνατζερ στον Δήμο, για το ποιος τοποθετεί καλύτερα τις πλάκες στο πεζοδρόμιο, για το ποιος είναι ο πιο λάιφ στάιλ Δήμαρχος. Και κυρίως, βέβαια, για το ποιος μπορεί να υλοποιήσει καλύτερα το ‘σχέδιο’ της Νέας Ελλάδας που ετοιμάζονται να επιβάλουν από κοινού στην χώρα ολόκληρη, αλλά και σε αυτήν την πόλη η Γερμανική Ευρώπη και οι ελληνικές άρχουσες τάξεις.
Σε όλα αυτά, ο Γιάννης Μπουτάρης φαίνεται να έχει το προβάδισμα, γιατί όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε «αγαπημένος» και προνομιακός συνομιλητής των μνημονιακών κυβερνήσεων, και του Φούχτελ. Έχει καταλάβει πολύ καλά πως λειτουργεί το μοντέλο του Δήμου-Επιχειρηματία που προσπαθούν να εξάγουν οι Γερμανοί στη χώρα και ήδη το έχει εφαρμόσει στις ειδικές γεωπολιτικές και επιχειρηματικές συνθήκες που επηρεάζουν την πόλη μας.
Βέβαια και ο Σταύρος Καλαφάτης δεν πάει πίσω: Λειτούργησε ως «λαγός» της πρωτοβουλίας Μιχελάκη να μπλοκάρει τις διαδικασίες του δημοψηφίσματος για το νερό στο παρά 5΄, ώστε να αποφύγει η κυβέρνηση μια συντριπτική καταδίκη της πολιτικής της πάνω στο ζήτημα. Δεν τα κατάφεραν, και έτσι αρκετοί ψηφοφόροι της ΝΔ, ψήφισαν ΟΧΙ –θέση που υποστήριξαν όλοι οι κοινωνικοί φορείς της πόλης από συνδικάτα μέχρι την Εκκλησία. Κατά τα άλλα, σκίζει τα ρούχα του για την «ανεξαρτησία» της τοπικής αυτοδιοίκησης…
Είναι προφανές, ότι σε τέτοιες συνθήκες το δίλημμα που προσπαθούν να επιβάλουν οι δύο υποψήφιοι για το δεύτερο γύρο εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία. Την οποία εξάλλου φρόντισε να υποδείξει το ΤΑΙΠΕΔ με τις κινήσεις του ανακοινώνοντας μόλις προχθές την πώληση «φιλέτων» της Θεσσαλονίκης (Σαλαμίνα, Μοδιάνο κ.ά.) –σαν να μας λέει πως ό,τι και να ψηφίσουν οι πολίτες της Θεσσαλονίκης της ερχόμενης Κυριακής, αυτό που θα επικρατήσει είναι… η πολιτική της εκποίησης.
Προτείνουμε στον κόσμο της Θεσσαλονίκης, όχι να ταχθεί με τον έναν ή με τον άλλο υποψήφιο αλλά να σταθεί απέναντι στην πολιτική που εκφράζουν. Όχι μόνον αυτήν την Κυριακή, αλλά τα επόμενα 5 χρόνια της διακυβέρνησης του ενός ή του άλλου.
Για να μην γονατίσει η Θεσσαλονίκη σε μια νέα Άλωση –αυτήν την φορά υπό τα πολυεθνικά δρεπανηφόρα άρματα της «αποικίας χρέους». Για να μην καταδικάζει τα παιδιά της, στη φυγή και το «νέο ξεριζωμό». Στην πόλη που έχει ως κατ εξοχήν σύμβολό της τον Λευκό Πύργο, ας θυμηθούμε τα λόγια του ποιητή:
«Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ἢ θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους».
(Μιχάλης Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων)
Υστερόγραφο: Από την Κομμούνα των Ζηλωτών μέχρι τον Γρηγόρη Λαμπράκη, που τιμούμε σήμερα την επέτειο της τραγικής δολοφονίας του, αυτή η πόλη διαθέτει μια βαθύτατη αντίληψη δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Που είναι διαποτισμένη με μια τρομερή κοινωνική ευαισθησία και συνείδηση, όχι μόνο γιατί η πόλη μας υπήρξε κατά τον 20ο μια πόλη του μόχθου και της εργατιάς, αλλά γιατί επίσης κατά τους αιώνες της Οθωμανοκρατίας η πλειοψηφία των κατοίκων της ζούσε εξαθλιωμένη υπό την προσταγή μιας άκρως ασύδοτης και εκμεταλλευτικής εξουσίας. Όλα αυτά ενεργοποιούν ιστορικά ένα δυνάμει πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα που θα συνδυάζει αιτήματα για την εθνική απελευθέρωση, την κοινωνική δικαιοσύνη, την άμεση δημοκρατία, την οικολογική ευαισθησία, καθώς και το αίτημα για την πολιτιστική και παραγωγική αναγέννηση του τόπου. Για αυτά τα ιδανικά έδωσε ο Γρηγόρης Λαμπράκης την ζωή του –και είμαστε όλοι εμείς οι σύγχρονοι πολίτες της Θεσσαλονίκης που καλούμαστε να τα πραγματώσουμε στο παρόν για να ανοίξουμε δρόμο προς το μέλλον.
