Αναγνώστρια που βίωσε τον σεισμό της 20ης Ιουνίου 1978, θυμάτε συγκινημένη και μοιράζετια με τους αναγνώστες του taxalia, όσα έζησε:
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΦΗΓΗΣΗ.
Την ημέρα του σεισμού ήμουν σε νοσοκομείο μεγάλο της πόλης με το ηλικίας 2.5 μηνών παιδί μου.
Αυτό που θυμάμαι ήταν ο πανικός των ασθενών! Κατάσταση πολέμου....Άνθρωποι κάθε ηλικίας πανικόβλητοι. Γονείς με θερμοκοιτίδες να τρέχουν στους δρόμους και τα καλώδια τους να ανεμίζουν......πήραν τα νεογέννητά τους και τρέχαν προς άγνωστη κατεύθυνση για να τα σώσουν! να τα σώσουν πώς?? χωρίς την παροχή ρεύματος? Πολλές φορές αναρρωτήθηκα τί να απέγιναν αυτά τα μωράκια...ζήσαν χωρίς οξυγόνο που ενδεχομένως λάμβαναν μέσα στην θερμοκοιτίδα, ο Θεός μόνο ξέρει....
Είχαν βάλει την άλλη μέρα, τα πιο βαρειά περιστατικά σε μεγάλα στρατιωτικά αντίσκηνα στην αυλή του νοσοκομείου. Ήμασταν κι εμείς σ'ένα απ'αυτά. Σ'ένα ράντζο , το μωρό, πόσο χώρο να έπιανε....η κούραση απίστευτη από τόσων ημερών ξενύχτι λόγω της κατάστασης του μωρού ( που σήμερα είναι ένας υγιέστατος μπαμπάς δύο πανέμορφων παιδιών!) και χιλιάδες μυρμήγκια , στρατιές από μυρμήγκια...(αυτή την εικόνα έχω την αίσθηση πως δεν θα την ξεχάσω ποτέ), να παρελαύνουν πάνω στο ράντζο και να μην έχω την δύναμη ούτε να τα κάνω έτσι, μία με το χέρι μου (κι ήμουν κοπέλα, 24 χρόνων) να τα διώξω. Θυμάμαι είχα κάνει την σκέψη...μικρά είναι...δεν θα μας φάνε.....Κούραση, αγωνία, εξάντληση και ψυχικός πόνος από την διάλυση του γάμου μου , που συνέβει δέκα ακριβώς ημέρες πριν το σεισμό....Αναμνήσεις δυνατές, που δε σβήνουν εύκολα....
Σήμερα όμως, καμαρώνω τους δύο γιους μου, και δοξάζω τω Θεώ, γιατί μέσα από τις δοκιμασίες που μας έστειλε, βγήκαμε δυνατότεροι και ήρθαμε πιο κοντά Του.
Σας ευχαριστώ
Μία φίλη Ε.
στείλτε κι εσείς τις δικές σας εμπειρίες στο taxalia@gmail.com για να τις συμπεριλάβουμε στο μεγάλο ετήσιο αφιέρωμα (δείτε το εδώ)
.jpeg)
