Ενα εντελώς διαφορετικό ματς από τα τρία προηγούμενα που δώσαμε σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Κόστα Ρίκα δεν έχει καμία σχέση με την Κολομβία, την Ιαπωνία ή την Ακτή Ελεφαντοστού.
Δεν έχει καμία σχέση διότι πρώτον και σημαντικότερον δεν έχεις να φυλαχτείς από κάποιον, δεν έχεις και να φοβηθείς κάποιον. Στην Κόστα Ρίκα δεν υπάρχει Χάμες Ροντρίγκες ή Κουαδράδο, δεν υπάρχει Χόντα ή έστω Ουτσίντα και Ναγκατόμο, δεν υπάρχει φυσικά Γιάγια Τουρέ ή Ζερβίνιο ή Ντρογμπά. Οσο κι' αν στην Ελλάδα λέμε ότι υπάρχει Κάμπελ ή Ρουίς ή Μπολάνος. Καλοί παίκτες όλοι τους, αλλά κανείς δεν είναι καθοριστικός για την Κόστα Ρίκα. Για την Κόστα Ρίκα καθοριστική είναι η ομάδα και τίποτα άλλο.
Πώς να τους διασπάσεις;
Οι τύποι παίζουν μονίμως με τέσσερις παίκτες να είναι στην άμυνα. Οι τρεις στόπερ και ο ένας από τους δύο ακραίους οπισθοφύλακες του 3-4-2-1 δεν ανεβαίνουν ΠΟΤΕ, παρά μόνο στα στημένα. Σοβαρή κόντρα επίθεση σε ολόκληρο το τουρνουά δεν έχουν φάει ακόμη. Και δεν έφαγαν ούτε όταν βρέθηκαν πίσω στο σκορ από την Ουρουγουάη με 1-0. Δεν πανικοβλήθηκαν δεν άλλαξαν στυλ παιχνιδιού και το γύρισαν σε 3-1 με τον αγαπημένο τρόπο τους. Πίσω από την μπάλα και οι 11!
Εννοείται ότι δεν θέλουν την μπάλα στα πόδια τους και την αφήνουν για τον αντίπαλο. Μέσος όρος κατοχής μπάλας στο τουρνουά 44%. Αλλά αυτό συνέβη γιατί έπαιζαν με Ουρουγουάη, Ιταλία και Αγγλία. Για να δούμε το εννοείται με την Ελλάδα όμως; Τι θα επιλέξουμε εμείς,; Να κρατήσουμε την μπάλα και να επιτεθούμε ή μήπως να την αφήσουμε σε αυτούς; Ακόμη περισσότερο μήπως οι Κοσταρικανοί αισθανθούν φαβορί και αποφασίσουν να αλλάξουν στυλ παιχνιδιού; Μακάρι λέω εγώ...
Πώς ψάχνουν το γκολ;
Στην Ελλάδα το παιχνίδι του θα το βαφτίζαμε αναχρονιστικό. Ο τρόπος με τον οποίο αναζητούν το γκολ είναι βαθιές μπαλιές από την άμυνα (40 ή και 50 μέτρων) για να βγάλουν στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας τον γρήγορο Κάμπελ. Μανωλάς και Παπασταθόπουλος είναι ίσως το καλύτερο κεντρικό αμυντικό δίδυμο της διοργάνωσης για να αντιμετωπίσει αυτό το στυλ παιχνιδιού. Αρκεί να είναι απολύτως συγκεντρωμένοι και αρκεί να μην φάει η άμυνα μας τις διαγώνιες σέντρες (περισσότερο γεμίσματα) στην πλάτη του Τόρο και του Χολέμπας.
Ο δεύτερος αγαπημένος τρόπος σκοραρίσματος είναι οι στημένες φάσεις. Και εκεί δυνατοί είμαστε, αλλά χρειάζεται προσοχή γιατί ανεβάζουν τρεις στόπερ στο πώς θα βγουν τα μαρκαρίσματα.
Αρκτές φορές κυρίως με Κάμπελ και Ρουίς επιχειρούν και μακρινά δυνατά σουτ και για αυτά χρειάζεται να είναι πάντα στην τσίτα ο Καρνέζης. Για τους Κοσταρικανούς δεν υπάρχει η φράση “είναι μακριά για να σουτάρεις” αφού το δοκιμάζουν από παντού.
Το πλεονέκτημά τους.
Εχουν ένα... μαγικό τρόπο να μεταφέρουν το παιχνίδι στον άξονα. Πάνω από 60% του καθαρού χρόνου των παιχνιδιών τους παίζεται στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Εκεί είτε κυκλοφορούν την μπάλα με αργό ρυθμό, κοιμίζοντας τον αντίπαλο και ψάχνοντας την μακρινή μπαλιά που θα πιάσει στον ύπνο, είτε αφήνουν την μπάλα στον αντίπαλο να την κυκλοφορεί. Εδώ υπάρχει και η μεγάλη παγίδα που στήνουν. Υπάρχουν κομμάτια μέσα στους αγώνες που αφήνουν τον αντίπαλο να κυκλοφορεί την μπάλα στην μεσαία γραμμή με άνεση, δεν τον πρεσάρουν και τον περιμένουν πίσω, δίνοντας του την αίσθηση ότι δεν κινδυνεύει, να του κλέψουν την μπάλα. Και υπάρχουν και πεντάλεπτα και δεκάλεπτα στο ματς που πρεσάρουν οργανωμένα, μανιασμένα θα μπορούσα να πω, χρησιμοποιώντας ακόμη και τους ακραίους χαφ που κλείνουν προς τον άξονα με αποτέλεσμα να πέφτουν πάνω στον αντίπαλο δύο και τρεις παίκτες. Σε 3 ματς έχουν κλέψει την μπάλα σχεδόν 140 φορές! Επιπλέον είναι μία από τις πρώτες ομάδες της διοργάνωσης στην στατιστική κατηγορία επιτυχημένα τάκλιν, με 20 μέσο όρο ανά ματς. Γενικά η ενέργεια που βγάζει αυτή η ομάδα είναι εντυπωσιακή. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι από τις πρώτες ομάδες και σε τρεξίματα...
Το μειονέκτημα τους...
Είναι μία ομάδα που πάντα της αρέσει, την βολεύει, να είναι αγωνιστικά και πνευματικά το αουτσάιντερ και όχι το φαβορί. Στο ματς με την Ελλάδα δεν θα είναι έτσι. Ως εκ τούτου, αυτό μπορεί να τους μπερδέψει, να τους αποπροσανατολίσει. Αλλά αυτό είναι μία υπόθεση που στην πράξη μπορεί να μην επιβεβαιωθεί. Εκείνο που δεν είναι υπόθεσή είναι η απειρία τους σε σχέση με την ελληνική ομάδα και τους Ελληνες παίκτες. Δεν έχουν παραστάσεις, δεν έχουν βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση ως Εθνική ομάδα, δεν έχουν καν τους ποδοσφαιριστές (με εξαίρεση τον Ρουίς ίσως), που έχουν εικόνες σαν αυτές που έχουν οι δικοί μας ποδοσφαιριστές. Και κάτι ακόμη. Εχουν τρομακτικό πρόβλημα στο να διαχειριστούν νοκ άουτ ματς. Σε Κόπα Αμέρικα ή Μουντιάλ στο πρώτο νοκ άουτ που παίζουν, με εξαίρεση μία φορά, αποκλείονται πάντα...
Υ.Γ.
Ενας παίκτης της Κόστα Ρίκα για να ανησυχείς υπάρχει τελικά. Δεν μπορεί να σου κάνει την ζημιά, αλλά μπορεί να σε αποκλείσει μόνος του. Κι' ακόμη μεγάλη εμφάνιση δεν έχει κάνει. Ο Κέιλορ Νάβας είναι ένας από τους τρεις τέσσερις καλύτερους τερματοφύλακες σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.
gazzetta.gr
