Πρώτος και καλύτερος λόγος είναι ότι πήρε την Περιφέρεια Αττικής από τον κυβερνητικό έλεγχο -κι ενώ αυτή είναι μια χρυσή ευκαιρία να δούμε επιτέλους πώς λειτουργεί μια ανεξάρτητη Περιφέρεια (με τον Σγουρό, τον «yes man» του Φούχτελ, ιδέα δεν είχαμε τι σημαίνει Περιφέρεια)- πολλοί έχουν πέσει σε… κατάθλιψη γιατί ενώ έκαναν όνειρα για μια «Χρυσή Πενταετία Σγουρού», τελικά έμειναν με αυτά…
Άλλοι πάλι δεν την «πάνε» επειδή η Ρένα Δούρου δεν είναι η συνηθισμένη ΣΥΡΙΖΑία με το ταγάρι, το σανδάλι και την αντικοινωνική – περιθωριακή περιφερόμενη εικόνα (ξέρετε, της μιζέριας και της στείρας καταγγελίας), δεν μπορούν δηλαδή να την απαξιώσουν εύκολα.
Είναι πιο «φιλική» στα μεσαία στρώματα που παραδοσιακά στήριζαν τη δημοκρατική παράταξη, ξέρει να μιλάει ελληνικά (δεν λέει τον Μάιο… Μάη), έχει πατριωτικά αντανακλαστικά (θυμάστε που πήρε στο κυνήγι τον Βενιζέλο επειδή κοιμόταν όρθιος με τα όσα συνέβαιναν στην Ουκρανία) κι από ό,τι φαίνεται επικοινωνεί ικανοποιητικά με τη βάση του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν έχει άνθρωπο να την εκφράσει. (Η Σοφία Σακοράφα που θα μπορούσε να παίξει έναν τέτοιο ρόλο δείχνει ότι δεν τον θέλει, ο Αλέξης Μητρόπουλος αν και συμπαθής στα λαϊκά στρώματα του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ δεν έχει τη «σπίθα» να συσπειρώσει κόσμο πέρα από το κοινό του Γιώργου Αυτιά).
Αρχίζουν, λοιπόν, τα παπαγαλάκια να λένε ότι την έβαλαν στην Περιφέρεια Αττικής για να «καεί» αλλά δεν τους βγήκε, το διαβάσαμε κι αυτό, ώστε να μην παίζει ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Βεβαίως αυτό το επιχείρημα δεν στέκει πουθενά, διότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ έχανε την Περιφέρεια Αττικής αυτό θα σήμαινε εκλογικό Βατερλό και τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας, που αισθάνεται να βρίσκεται μια ανάσα από την πρωθυπουργική καρέκλα δεν θα διακινδύνευε να «θαφτεί» στην Περιφέρεια Αττικής μόνο και μόνο για να «εξοντώσει» τη Δούρου, με την οποία έχει άριστες σχέσεις και στην τελική ανάλυση ποτέ της δεν συμπεριφέρθηκε ως δελφίνος, ούτε έχει δώσει δείγμα ότι θα ήθελε να γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Πιθανό κάποιες συνιστώσες ιδεοληπτικών να μην την κάνουν «κέφι» αλλά οι ίδιες συνιστώσες δεν κάνουν «κέφι» ούτε τον Τσίπρα, ούτε τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ που… παραμεγάλωσε και γέμισε ΠΑΣΟΚους, τουλάχιστον ως ψηφοφόρους κι αναπολούν τις ωραίες ημέρες του περιθωρίου, του 3-4%, που μεταξύ τους «φτιάχνονταν» με την προσδοκία της… επανάστασης, την απελευθέρωση των gay από την καταπίεση των straight, που έκαναν ομαδικές ψυχαναλύσεις και τις ονόμαζαν «πολιτικές διεργασίες», που ως άλλοι πρωτοχριστιανοί «σφάζονταν» για το ποιος ερμήνευσε καλύτερα το… ευαγγέλιο του Μαρξ ή… ακόμα χειρότερα, τα παραληρήματα του Τρότσκι. Αυτός όμως ο πολιτικός ζωολογικός κήπος τελειώνει από την κοινωνική πλειοψηφία που στρέφεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο η δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνική πλειοψηφία θέλει να δει μια νέα δημοκρατική παράταξη και όχι το κάμπινγκ των χίπις στον Μυλοπόταμο.
Στην πραγματικότητα η Ρένα Δούρου έχει να αντιμετωπίσει δύο μέτωπα. α) Τα μεγάλα συμφέροντα που συναγωνίζονται ποιο πρώτο θα… πατήσει πόδι στο Ελντοράντο της Περιφέρειας Αττικής και β) τους ρακένδυτους ιδεοληπτικούς τροφοσυλλέκτες που πάσχουν από την ανίατη νόσο της αριστεράς, τον αριστερισμό.
Σε κάθε περίπτωση η Ρένα Δούρου οφείλει να τραβήξει μπροστά, με τις δυνάμεις της Λογικής και με τους συντρόφους της να κάνουν έργο που θα νιώσουν με όλες τις αισθήσεις τους και θα εισπράξουν οι πολίτες της Αττικής που έχουν υποστεί τα μεγαλύτερα δεινά από το μνημόνιο. Πιθανό τα συμφέροντα να χρησιμοποιήσουν μέχρι και τους «χρήσιμους ηλίθιους» για να την πλήξουν, αλλά ποτέ κανείς δεν είπε ότι η πολιτική είναι μια εύκολη υπόθεση. Ειδικά με έναν ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα βρίσκεται στο στάδιο της μετάλλαξης από «αποικία αντιφρονούντων» σε δύναμη διακυβέρνησης της χώρας.
ΠΗΓΗ: tribune.gr
