του Βλάση Γωγούση
Α)
Μου τόπε - πριν λίγα χρόνια - ένας συνάδελφός μου γιατρός και έβγαλα….ιλαρά.
Μιλάμε για την περίοδο 1947- 1950 , για την περίοδο του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου !
« Υπηρετούσα την εποχή εκείνη – μούπε- άρτι αφιχθείς από την Αμερική όπου τελειωσα τις σπουδές μου . την θητεία μου στον Ελληνικό Στρατό
Επειδή μιλούσα άπταιστα τα Αμερικάνικα με τοποθέτησαν σαν (προσωπικό) διερμηνέα του τότε Αρχηγού Γ.Ε.Σ. !
Αν μπορούσα , φίλε Βλάση , να περιγράψω με τις …..δυό παλάμες μου την έννοια «ΕΘΝΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ» , απλώς θα τις έφτυνα και θα τις έστρεφα την μια πάνω στην άλλη προς το προσωπό μου !
Γιατί τότε , θυμάμαι , μας επισκέπτονταν καθημερινά ένας Αμερικάνος ( λοχαγός στον βαθμό ) , «σύνδεσμος» ανάμεσα στον εντεταλμένο για την Ελλάδα Στρατηγό των ΗΠΑ και τον δικό μας ( δήθεν) Αρχιστράτηγο.
Θυμάμαι, λοιπόν, όταν έρχονταν ο σύνδεσμος, άνοιγε ( χωρίς να χτυπήσει) την πόρτα του γραφείου μας, τραβούσε μια πολυθρόνα απέναντι από το γραφείο του Αρχηγού , ανέβαζε τεντωμένα τα δυό του πόδια ., ( το ένα πάνω στο άλλο), έσπρωχνε το πηλίκιό του προς τα πίσω, τραβούσε ένα πούρο από το τσεπάκι του χιτωνίου του, και….έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση με το δεξί του χέρι ( φωτιά θέλω, τσακμάκι !) προς τον αρχηγό , ο οποίος έσπευδε να του το….ανάψει !!
Τέλος- μετά την πρώτη ρουφιξιά …..ξεκινούσε την ….συζήτηση μεταβιβάζοντας απλώς τις εντολές της φίλης και συμμάχου Αμερικής.
Β)
Το είδα με τα μάτια μου, το έζησα αυτοπροσώπως όταν- έφηβος επαναστάτης τότε - υπηρετούσα στον Δ.Σ.Ε. ( ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΟΣ ) .
—Μίλα, ποιος σ’ έστειλε;
—Κανένας.
Όρθιος πάνω στο ένα πόδι (το άλλο το ’χανε τσακίσει με μια σφαίρα, όταν ξετρελαμένος απ’το φόβο του προσπαθούσε να διαφύγει τρέχοντας μέσα στο δάσος) έστεκε ο δόλιος ο στρατιώτης.
Πιάστηκε σε μια μάχη αιχμάλωτος απ` τους αντάρτες και – κατά τη συνήθεια του Δ.Σ.Ε.– του δώσανε όπλο και τον τοποθέτησαν βοηθό μαγείρου στην έδρα της 6ης μεραρχίας, στο Μπέλλες.
Τον είδε κάποια μέρα ένας αντάρτης, Θεσσαλονικιός.
—Εσύ δε δούλευες στο απολυμαντήριο –ρώτησε– κοντά στο Λευκό Πύργο;
Τ’ άκουσε ο μάγειρας, το ανέφερε στη διοίκηση κι ο άτυχος στρατιώτης βρέθηκε στο σκαμνί, με απειλή εκτέλεσης.
—Γι’ αυτό προθυμοποιήθηκες να πας στο μαγειρείο; ρωτούσε ο ψευτοανακριτής.
— Τι είναι αυτά που λέτε, , εσείς με στείλατε στο μαγειρείο , εγώ τι φταίω;
—Γι’ αυτό τον έστειλαν για να μας ρίξει δηλητήριο στο καζάνι και να μας ξεπαστρέψει όλους.
Τον στήσαν όρθιο με το ένα πόδι και :
- Λέγε ,ποιος σ`έστειλε ;
Έντρομος ο ταλαίπωρος, ο αθώος, τραύλιζε :
-κανείςςςςςςς!
- Λέγεεεεεεεεεεεεε, θα σε καθαρίσουμε !!
—Τώρα θα σας πω, να δείτε πώς τον λέγανε...
Ένα όνομα έψαχνε να βρει, ένα ψεύτικο, ένα φανταστικό για να κερδίσει χρόνο, ένα όνομα –ένα λεπτό ζωής θα κέρδιζε ο δόλιος– μα δεν έβρισκε και...
Έγνεψε στο απόσπασμα ο ψευτοανακριτής και είπε
—Πυρ!
Έτσι έπεσε ο κουτσός, έτσι δολοφονήθηκε ο Στρατιώτης του Εθνικού Στρατού ο δόλιος, ο αθώος …., στ` όνομα της…..Δημοκρατίας ,
Δρ Βλάσης Γωγούσης
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ :
Για την Ελλάδα ρε …γαμώτο !!!
Α)
Μου τόπε - πριν λίγα χρόνια - ένας συνάδελφός μου γιατρός και έβγαλα….ιλαρά.
Μιλάμε για την περίοδο 1947- 1950 , για την περίοδο του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου !
« Υπηρετούσα την εποχή εκείνη – μούπε- άρτι αφιχθείς από την Αμερική όπου τελειωσα τις σπουδές μου . την θητεία μου στον Ελληνικό Στρατό
Επειδή μιλούσα άπταιστα τα Αμερικάνικα με τοποθέτησαν σαν (προσωπικό) διερμηνέα του τότε Αρχηγού Γ.Ε.Σ. !
Αν μπορούσα , φίλε Βλάση , να περιγράψω με τις …..δυό παλάμες μου την έννοια «ΕΘΝΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ» , απλώς θα τις έφτυνα και θα τις έστρεφα την μια πάνω στην άλλη προς το προσωπό μου !
Γιατί τότε , θυμάμαι , μας επισκέπτονταν καθημερινά ένας Αμερικάνος ( λοχαγός στον βαθμό ) , «σύνδεσμος» ανάμεσα στον εντεταλμένο για την Ελλάδα Στρατηγό των ΗΠΑ και τον δικό μας ( δήθεν) Αρχιστράτηγο.
Θυμάμαι, λοιπόν, όταν έρχονταν ο σύνδεσμος, άνοιγε ( χωρίς να χτυπήσει) την πόρτα του γραφείου μας, τραβούσε μια πολυθρόνα απέναντι από το γραφείο του Αρχηγού , ανέβαζε τεντωμένα τα δυό του πόδια ., ( το ένα πάνω στο άλλο), έσπρωχνε το πηλίκιό του προς τα πίσω, τραβούσε ένα πούρο από το τσεπάκι του χιτωνίου του, και….έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση με το δεξί του χέρι ( φωτιά θέλω, τσακμάκι !) προς τον αρχηγό , ο οποίος έσπευδε να του το….ανάψει !!
Τέλος- μετά την πρώτη ρουφιξιά …..ξεκινούσε την ….συζήτηση μεταβιβάζοντας απλώς τις εντολές της φίλης και συμμάχου Αμερικής.
Β)
Το είδα με τα μάτια μου, το έζησα αυτοπροσώπως όταν- έφηβος επαναστάτης τότε - υπηρετούσα στον Δ.Σ.Ε. ( ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΟΣ ) .
—Μίλα, ποιος σ’ έστειλε;
—Κανένας.
Όρθιος πάνω στο ένα πόδι (το άλλο το ’χανε τσακίσει με μια σφαίρα, όταν ξετρελαμένος απ’το φόβο του προσπαθούσε να διαφύγει τρέχοντας μέσα στο δάσος) έστεκε ο δόλιος ο στρατιώτης.
Πιάστηκε σε μια μάχη αιχμάλωτος απ` τους αντάρτες και – κατά τη συνήθεια του Δ.Σ.Ε.– του δώσανε όπλο και τον τοποθέτησαν βοηθό μαγείρου στην έδρα της 6ης μεραρχίας, στο Μπέλλες.
Τον είδε κάποια μέρα ένας αντάρτης, Θεσσαλονικιός.
—Εσύ δε δούλευες στο απολυμαντήριο –ρώτησε– κοντά στο Λευκό Πύργο;
Τ’ άκουσε ο μάγειρας, το ανέφερε στη διοίκηση κι ο άτυχος στρατιώτης βρέθηκε στο σκαμνί, με απειλή εκτέλεσης.
—Γι’ αυτό προθυμοποιήθηκες να πας στο μαγειρείο; ρωτούσε ο ψευτοανακριτής.
— Τι είναι αυτά που λέτε, , εσείς με στείλατε στο μαγειρείο , εγώ τι φταίω;
—Γι’ αυτό τον έστειλαν για να μας ρίξει δηλητήριο στο καζάνι και να μας ξεπαστρέψει όλους.
Τον στήσαν όρθιο με το ένα πόδι και :
- Λέγε ,ποιος σ`έστειλε ;
Έντρομος ο ταλαίπωρος, ο αθώος, τραύλιζε :
-κανείςςςςςςς!
- Λέγεεεεεεεεεεεεε, θα σε καθαρίσουμε !!
—Τώρα θα σας πω, να δείτε πώς τον λέγανε...
Ένα όνομα έψαχνε να βρει, ένα ψεύτικο, ένα φανταστικό για να κερδίσει χρόνο, ένα όνομα –ένα λεπτό ζωής θα κέρδιζε ο δόλιος– μα δεν έβρισκε και...
Έγνεψε στο απόσπασμα ο ψευτοανακριτής και είπε
—Πυρ!
Έτσι έπεσε ο κουτσός, έτσι δολοφονήθηκε ο Στρατιώτης του Εθνικού Στρατού ο δόλιος, ο αθώος …., στ` όνομα της…..Δημοκρατίας ,
Δρ Βλάσης Γωγούσης
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ :
Για την Ελλάδα ρε …γαμώτο !!!
