Η Δικαιοσύνη αποφάσισε – Συνταγματικές οι
μειώσεις στις αποδοχές εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα – Μόνο που αποφάσισε μετά
από 19 μήνες, ή ακριβώς 563 μέρες, αν προτιμάτε – Και αφού περάσαμε, ως εκλογική
πελατεία, τρεις φορές από ισάριθμες κάλπες – Δεν υπονοώ τίποτε περισσότερο από
αυτό που εννοείται ότι εννοείτε – Εξάλλου, έχει γραφτεί κι αυτό: «οι εξουσίες φιλιούνται
σαν χαδιάρες γάτες»
Γράφει ο Θάνος Τάκης
Στον δημόσιο λόγο, η μεγάλη πλειοψηφία
θα υποστηρίξει ότι σέβεται απολύτως τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, τις οποίες μάλιστα,
ουδέποτε σχολιάζει. Υποκριτικά, ή και αμυντικά, σε μεγάλο βαθμό, πάντα κατά την
άποψή μου. Αλλά δεν νομίζω να τις θεωρεί όλες «σεβαστές», και μάλλον για λόγους
πολιτικής ορθότητας ή και φόβου, τον τελευταίο καιρό, οι πολίτες να πράττουν αναλόγως.
Χαριτολογώντας ίσως, ο εξαίρετος αρθρογράφος κ. Σωτήριος Καλαμίτσης, υπογράφει τα κείμενά
του με συγκεκριμένη μανιέρα, διότι υποπτεύεται (ή λόγω της ιδιότητάς του πιθανότατα
γνωρίζει) ότι η Δικαιοσύνη, όχι μόνο δεν ενεργεί τυφλά, αλλά μια χαρά ανασηκώνει
το μαντήλι και διακρίνει πεντακάθαρα αυτά που θέλει και αυτούς που αγαπά. Ή,
αυτούς που αποστρέφεται. Και ορίζει τον κατάλληλο τρόπο αντίδρασης. Επιπλέον, η
εκτελεστική εξουσία έχει (ή αν προτιμάτε εξ/απ/ανέκαθεν είχε) σφιχταγκαλιασμένη
την κορυφή της Δικαιοσύνης, όπως τα θαλάσσια φίδια τον Λαοκόοντα. Εκτός κι αν
θεωρείτε ότι το γκουβέρνο ποτέ δεν παρεμβαίνει, οπότε να σας αφήσω στη γαλήνη
σας και στο παράλληλο σύμπαν σας.
Υποθέτω ότι είστε ήδη ενήμεροι: η
Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας δημοσίευσε την υπ΄ αριθ. 2307/2014
απόφασή της με την οποία έκρινε αντισυνταγματικό το Μνημόνιο ΙΙ (νόμος
4046/2012) μόνο κατά το σκέλος που αφορά την κατάργηση της δυνατότητας των
σωματείων να καταφεύγουν μονομερώς σε διαιτησία, μετά την αποτυχία να συναφθεί
συλλογική σύμβαση εργασίας. Αντιθέτως, άλλα μέτρα, όπως οι μειώσεις στις
αποδοχές εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα δεν κρίνονται αντισυνταγματικές.
Πολλή συζήτηση θα γίνει για την σκέψη
των δικαστών. Πώς γίνεται να κρίνεται συνταγματική η μείωση για τους εργαζόμενους
του ιδιωτικού τομέα, η μείωση για τους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα, εφόσον
περιλαμβάνονται στην κατηγοριοποίηση που θέτει το ενιαίο μισθολόγιο και να μην
είναι συνταγματική η μείωση στις αποδοχές των εργαζομένων του δημοσίου τομέα,
οι οποίοι περιλαμβάνονται στα ειδικά μισθολόγια;
Ή, πώς είναι δυνατόν να κρίνεται
συνταγματικά ανεκτή η πρόβλεψη ειδικής κατηγορίας των εργαζομένων κάτω των 25
ετών, όπου οι μισθοί υπολείπονται σημαντικά από εκείνους που γιόρτασαν τα 26α
γενέθλιά τους; Ποιος έβαλε αυτό το (εντελώς αυθαίρετο) όριο στη συζήτηση; Και πώς
δικαιολογείται αυτό από το Σύνταγμά μας;
Παρασύρομαι και γράφω σκέψεις, ερωτήματα
και λεπτομέρειες που δεν αφορούν στο παρόν άρθρο.
Διότι το επίκαιρο ερώτημα, για μένα, είναι
μόνο αυτό:
Γιατί χρειάστηκαν 29 μήνες για να δικαστεί αυτή η εξαιρετικά σημαντική υπόθεση
και κυρίως, γιατί χρειάστηκαν σχεδόν 19 μήνες για να δημοσιευτεί αυτή η απόφαση;
Διότι την προσφυγή κατέθεσαν η Γ.Σ.Ε.Ε.
και άλλοι φορείς καθώς και πολλά σωματεία εργαζομένων, τον Ιανουάριο του 2012,
δηλαδή 29 μήνες πριν. Συζητήθηκε ενώπιον της Ολομέλειας του Συμβουλίου της
Επικρατείας, στις 7 Δεκεμβρίου 2012,
δηλαδή σχεδόν 19 μήνες πριν. Για το αρχείο σας, παρότι αναφερόμαστε στην Ολομέλεια
του ΣτΕ, εντέλει συμμετείχαν μόλις 31 δικαστές, ενώ κατά την συζήτηση για το
Μνημόνιο Ι συμμετείχαν 55 δικαστές.
Και η απόφαση δημοσιεύθηκε χθες, 24 Ιουνίου
2014. Αφού επισκεφτήκαμε τρεις κάλπες, οι πολίτες. Και οι θιγόμενοι, οι οποίοι δεν το γνώριζαν τότε, φυσικά.
Δεκαεννέα μήνες ‘κυοφορίας’. Όσους
διαρκεί η εγκυμοσύνη στον μεγάλο αφρικανικό ελέφαντα. Με τους πολίτες να περιμένουν
με αγωνία τα σπουδαία. Την δίκαιη κρίση της Ανώτατης Δικαιοσύνης. Και ισονομία.
Αναγκαία η αναφορά στο γνωστό γνωμικό.
Τζάμπα τόσες ωδίνες.
Κι εδώ ποντίκι γεννήθηκε.
Υ.Γ.
Τυφλή; Είπες, τυφλή;
Τυφλός είσαι και φαίνεσαι!
Υ.Γ.2
Ζητούνται οι σύγχρονοι Τερτσέτης και Πολυζωΐδης.
Επειγόντως.
