Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Όχι από ανάγκη, μας ενημερώνει η κ. Βούλτεψη. Έτσι, για πλάκα, λέω εγώ.
Για να μπορέσουμε να μειώσουμε τη φορολογία, μας λέει ο κ. Καραγκούνης. Δηλαδή, θα δανεισθούμε, ώστε το Δημόσιο να έχει λεφτά να πληρώνει τις υποχρεώσεις του και, έτσι, να μειώσει τη φορολογία. Και το δάνειο πώς θα αποπληρωθεί, όταν έλθει η ώρα της αποπληρωμής; Εικάζω ότι...
θα αποπληρωθεί από τους φόρους, με χαμηλούς συντελεστές, που θα έχει εισπράξει το κράτος από την ανάπτυξη που τρία χρόνια τώρα είναι επί θύραις.
Όλα τούτα λέγονται όταν αποδεικνύεται με αδιάσειστα στοιχεία πλέον ότι ακόμη και οι τυχεροί που εξακολουθούν έχουν δουλειά πληρώνονται με μεγάλη καθυστέρηση. Στον ιδιωτικό τομέα, βεβαίως βεβαίως. Διότι για τον Δημόσιο Τομέα λεφτά υπάρχουν.
Οι δανειολήπτες στενάζουν από τις δόσεις που πρέπει να πληρώνουν στις τράπεζες, οι οποίες τράπεζες κάνουν ρυθμίσεις, δήθεν για να αλαφρύνουν τον δανειολήπτη και να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Στην πραγματικότητα, όμως, για να μην εγγράψουν ως επισφαλή τα δάνεια, δοθέντος ότι ακόμη και οι πλειστηριασμοί ενυπόθηκων ακινήτων αποβαίνουν άκαρποι ως επί το πλείστον. Και η ρύθμιση επαυξάνει τις δανειακές υποχρεώσεις του δανειολήπτη. Τόκος επί τόκου κ.ο.κ. Τί διαφορετικό θα μπορούσε να συμβεί με τα δάνεια του κράτους; Μήπως δεν φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα, επειδή δανειζόμασταν αφειδώς για να πληρώνουμε τα προηγούμενα δάνεια;
Θα βγούμε, λοιπόν, στις αγορές, για να φανεί πόσο μας εμπιστεύονται οι αγορές. Ακριβώς όπως παρακολουθούμε καθημερινά τον δείκτη του Χρηματιστηρίου, για να δούμε πόσο μας εμπιστεύονται οι επενδυτές. Ανεβαίνει ο δείκτης; Υγιής η οικονομία. Πέφτει ο δείκτης, τα βάφουμε μαύρα. Το ότι η άνοδος ή η πτώση της τιμής μίας μετοχής δεν έχει καμμία σχέση με την αύξηση της αξίας της εταιρείας, περί της οποίας η μετοχή, αλλά με τα παιχνίδια που παίζονται από όσους τζογάρουν στο χρηματιστήριο αντί στο Τζόκερ είναι άνευ σημασίας. Η συμφορά του 1999 το έχει αποδείξει νομίζω.
Και όλα τούτα δείχνουν πολιτική σταθερότητα. Το ότι πρέπει να εκπληρώσουμε άλλα 12 προαπαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, για να πάρουμε δύο δόσεις ήδη εγκεκριμένων από την τρόικα δανείων, ούτε και αυτό έχει σημασία.
Βάρδα μην οδηγηθούμε σε εκλογές εξ αφορμής της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και πισωγυρίσουμε. Αν η κυβέρνηση αυτή παραμείνει άλλα δύο χρόνια, η πολιτική σταθερότητα θα έχει εμπεδωθεί και θα έχουμε ακόμη μεγαλύτερη πιστοληπτική ικανότητα. Πώς, όμως, γίνεται να έχουμε μεγάλη πιστοληπτική ικανότητα ως κράτος και να μην έχει μεγάλη πιστοληπτική ικανότητα ο κάθε ένας από εμάς απέναντι στις τράπεζες;
Για να δούμε τί θα κάνει ο σύμβουλος του κ. Γκίκα που ακούει στο όνομα Στεφανάδης. Ναι, αυτός, που τον Νοέμβριο 2011 αρθρογραφούσε υπέρ της δραχμής ως εξεταστέας εναλλακτικής λύσης. Τον αδικούν όσοι γράφουν ότι με εκείνο το άρθρο ετάσσετο υπέρ της επιστροφής της δραχμής. Εκείνο που έλεγε είναι ότι πρέπει να γίνει εσωτερική υποτίμηση, αλλά αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, τότε να εξεταστεί η σωστή και συντεταγμένη επιστροφή στη δραχμή. Έγινε η εσωτερική υποτίμηση και βρισκόμαστε στο σημερινό χάλι. Ας μη συζητήσουμε πάλι το αν έπρεπε ή όχι να γυρίσουμε το 2010 στη δραχμή. Είναι μια πονεμένη ιστορία.
Πάντως, από το επίμαχο άρθρο του κ. Στεφανάδη κρατώ την εισαγωγή, επειδή θεωρώ τον εαυτό μου σκεπτόμενο πολίτη:
«Είναι προφανές σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη ότι η ελληνική οικονομία χρειάζεται μεγάλες δομικές αλλαγές. Πρέπει να μειωθεί η διαφθορά στη δημόσια διοίκηση, να βελτιωθεί το δικαστικό σύστημα, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα και να αυξηθεί ο ανταγωνισμός στις ολιγοπωλιακές αγορές. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες για τη μακροχρόνια ευημερία της χώρας. ΄Ομως, όπως δείχνει η οικονομική ιστορία, όσο και αν οι δομικές αλλαγές βοηθούν στη μακροχρόνια ανάπτυξη, συνήθως δεν συνεισφέρουν σημαντικά στην έξοδο από μία κυκλική κρίση. Είναι υπεραισιόδοξο να περιμένουμε πως η χώρα θα ανακάμψει μέσα σε αποδεκτό χρονικό διάστημα διαμέσου δομικών μεταρρυθμίσεων».
Μειώθηκε η διαφθορά στο Δημόσιο, η οποία έπρεπε να εξαλειφθεί και όχι να μειωθεί; Όχι. Αντιθέτως, αθωώνονται σωρηδόν οι διεφθαρμένοι με νομοθετικές ρυθμίσεις. Βελτιώθηκε το δικαστικό σύστημα; Όχι. Άνοιξαν τα κλειστά επαγγέλματα; Ναι, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα, για να μην πω με αποτελέσματα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα. Αυξήθηκε ο ανταγωνισμός στις ολιγοπωλιακές αγορές; Όχι. Μας πληροφορεί δε ο κ. Στεφανάδης ότι είναι υπεραισιόδοξο να περιμένουμε ανάκαμψη μέσα σε αποδεκτό χρονικό διάστημα δια μέσου χρονικών μεταρρυθμίσεων. Πουθενά ο κ. Στεφανάδης δεν αναφέρει την πολιτική σταθερότητα ως παράγοντα ανάκαμψης. Όταν δεν υπάρχουν υποδομές για τη σωστή λειτουργία της οικονομίας, η πολιτική σταθερότητα αποτελεί την καραμέλα διαιώνισης του συστήματος διατήρησης στην εξουσία.
Ας θυμίσω τα λόγια του επί κεφαλής των αμερικανικών στρατευμάτων στρατηγού που κατέλαβαν την Κούβα στις αρχές του 20ου αιώνα δήθεν για να βοηθήσουν τους επαναστάτες που είχαν εξεγερθεί κατά της διεφθαρμένης κυβέρνησης. Όταν ρωτήθηκε πότε θα φύγουν τα αμερικανικά στρατεύματα, απάντησε: «Όταν αποκτήσετε σταθερή κυβέρνηση. Και σταθερή κυβέρνηση σημαίνει ικανότητα δανεισμού προς 6%». Έτσι του είχαν πει να λέει, έτσι έλεγε.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος
