Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Ο υπουργός Δικαιοσύνης απάντησε στις νέες «αθλιότητες» Βαξεβάνη περί απαράδεκτων απονομών χαρίτων, όπως ακριβώς και ο Καστανίδης, όταν υπέγραφε τον Φεβρουάριο του 2010 την απονομή....
χάριτος σε υπεξαιρέτες, πλαστογράφους, χρήστες όπλων κ.λπ. για να μπορέσουν να διορισθούν στο Δημόσιο ή να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια που θα τους επέτρεπε να λάβουν άδεια λειτουργίας εταιρείας security κ.λπ. (http://taxalia.blogspot.gr/2010/03/blog-post_8599.html) Βασικό επιχείρημα αμφοτέρων ότι βρήκαν τις υποθέσεις έτοιμες από τον προκάτοχό τους και τις προώθησαν.
Αναφέρει ο υπουργός στην ανακοίνωσή του:
«…. Ως γνωστόν ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν απονέμει χάρη. Οι εμπνευστές και ο ανωτέρω συντάκτης του άθλιου αυτού δημοσιεύματος, γνωρίζουν και πολύ καλά μάλιστα, ότι η απονομή Χάρης σε πολίτες, που έχουν καταδικαστεί, αποτελεί, αποκλειστικά, συνταγματικό προνόμιο του Προέδρου της Δημοκρατίας, το οποίο ασκεί, αφού προηγηθεί απόφαση του Συμβουλίου Χαρίτων, το οποίο αποτελεί σημαντικό θεσμό του Κράτους Δικαίου και συγκροτείται από το Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης, τέσσερις ανώτερους δικαστικούς λειτουργούς και δύο υπηρεσιακούς παράγοντες. Τη γνωμοδότηση αυτή διαβιβάζει υποχρεωτικά προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο υπουργός της Δικαιοσύνης, ακόμη και όταν διαφωνεί με αυτή. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κυριαρχικά, αποφασίζει αν θα δοθεί ή όχι χάρη, ότε και εκδίδεται σχετικό Προεδρικό Διάταγμα.»
Η εντύπωση που αποκομίζει ο αναγνώστης είναι ότι ο υπουργός έχει υποχρέωση να διαβιβάσει απλώς τον φάκελο στον Πρόεδρο, ακόμη και αν διαφωνεί με την άποψη του Συμβουλίου Χαρίτων. Βλέπει, δηλαδή, τον φάκελο, δυσφορεί, αλλά τον διαβιβάζει εκών άκων και αφήνει τον Πρόεδρο να κάνει ό,τι κατεβάσει η γκλάβα του.
Ας δούμε, όμως, τι λένε οι νόμοι:
«΄Αρθρον 6 ν.δ. 68/1968
Αι γνωμοδοτήσεις του Συμβουλίου Χαρίτων, μεθ’ ολοκλήρου του σχετικού φακέλλου, τίθενται μερίμνη του αρμοδίου υπαλλήλου υπ` όψιν το Υπουργού ης Δικαιοσύνης, όστις και διατυποί συμφώνως τω άρθρω 52 Συντάγματος την εαυτού πρότασιν προς την Α. Μ. τον Βασιλέα εις ον και υποβάλλει ολόκληρον τον φάκελλον, διά την τελικήν κρίσιν».
Άρα, ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι απλός courier του Charles le roi [όπου Βασιλεύς, γράφουμε Πρόεδρος της Δημοκρατίας]. Διατυπώνει γνώμη, υποβάλλει πρόταση και λέει π.χ. στον Άνακτα της Δημοκρατίας «Διαφωνώ για τούτο και εκείνο τον λόγο». Και μετά έρχεται το Σύνταγμα που ορίζει:
«Άρθρο 47
1. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει το δικαίωμα, ύστερα από πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης και γνώμη συμβουλίου που συγκροτείται κατά πλειοψηφία από δικαστές, να χαρίζει, μετατρέπει ή μετριάζει τις ποινές που επιβάλλουν τα δικαστήρια, καθώς και να αίρει τις κάθε είδους νόμιμες συνέπειες ποινών που έχουν επιβληθεί και εκτιθεί.»
Αφού, λοιπόν, παραλάβει τον φάκελο, ο Πρόεδρος δεν έχει υποχρέωση, αλλά δικαίωμα, να απονείμει χάρη, αφού διαβάσει τη γνώμη του Συμβουλίου που δεν τον δεσμεύει, αλλά και την πρόταση του υπουργού, η οποία, επίσης, δεν τον δεσμεύει. Πώς, όμως, ο Πρόεδρος θα δώσει χάρη σε κάποιον, όταν ο υπουργός τού λέει «ΟΧΙ»; Κομμάτι δύσκολο. Πώς θα αναλάβει μία τέτοια ευθύνη ο ανεύθυνος, κατά το Σύνταγμα, Πρόεδρος; Με ποιά κριτήρια;
Εν πάση δε περιπτώσει, για να μας διαφωτίσει πλήρως ο υπουργός που έριξε το μπαλάκι στον Πρόεδρο, μπορεί να μας πει σε ποιες περιπτώσεις, από αυτές που διεβίβασε στον Πρόεδρο, υπέβαλε αρνητική πρόταση, αλλά ο Πρόεδρος προχώρησε στην απονομή χάριτος παρά την αντίθετη πρόταση του υπουργού;
Είπαμε ότι μας δουλεύουν και θα μας δουλεύουν κανονικά, αλλά όχι και να μας φτύνουν.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος
