Γράφει ο Λευτέρης Νέσερης
Φοιτητής Οικονομικών
Στην τσέπη του Έλληνα, ναι, άλλαξαν πολλά και μάλιστα σε πολλούς άλλαξαν δραματικά πολλά -προς τα κάτω-. Και στο κοινωνικό κράτος άλλαξαν πολλά, έπαψε ..
να είναι το κοινωνικό κράτος που απαιτεί ο 21ος αιώνας.
Όλα αυτά όμως, ανεξάρτητα από το αν εγώ ή κάποιος άλλος είναι υπέρμαχος των μνημονιακών υποχρεώσεων ή όχι, θα συνέβαιναν απ τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδρασε όχι απλά με ρυθμό χελώνας αλλά και ενάντια στο εθνικό συμφέρον και σε εντεταλμένη υπηρεσία, μετά τις εκλογές του 2009.
Αυτό που δεν άλλαξε και που ίσως έπρεπε να αποτελεί ρήτρα κάποιου εγχώριου μνημονίου, είναι η νοοτροπία στην Ελλάδα, αυτή η νοοτροπία που ξεκινά από κάποιους Υπουργούς, Γενικούς Γραμματείς ....κτλ και φτάνει σε μια πολύ μεγάλη μερίδα του λαού. Και τι εννοώ με αυτό. Κρατικοί αξιωματούχοι - δημόσιοι λειτουργοί βραδύκαυστοι, επικίνδυνοι και ανίδεοι.
Συστήματα παραπαιδείας – παραΥγείας - μεσάζοντες – μιζαδόροι .....κτλ, ζουν και βασιλεύουν στην πλάτη του όποιου υγιούς κομματιού υπάρχει σε αυτή τη χώρα, που υπάρχει. Αποδείξεις δε κόβουν σε πολλά μαγαζιά ακόμα και σήμερα, ο ΦΠΑ δεν αποδίδεται, αποκρύπτουν εισοδήματα εις βάρος του υπόλοιπου συνόλου και του κράτους.
Στις υπηρεσίες του δημοσίου δεν υπάρχει η απόδοση και η εξειδίκευση που απαιτείται για ένα πιο παραγωγικό κράτος. Κονδύλια και επιδοτήσεις από την Ε.Ε. που πραγματικά είναι για το καλό της χώρας και για εκείνη τη στροφή που απαιτείται στο παραγωγικό της μοντέλο βρίσκονται στα αζήτητα. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν κάνουν τη δουλεία τους και οι διακριτές κατά τα άλλα εξουσίες της Αστικής μας Δημοκρατίας, μπερδεύονται μεταξύ τους.
Εδώ αυτό που δεν αντιληφθήκαμε είναι ότι όσα πρωτογενή πλεονάσματα και να φέρουμε, αν δεν κάνουμε πράξη την αλλαγή σε όλες τις μορφές της, η ίδια ιστορία που βιώνουμε από 2009 ως σήμερα, με την ίδια ή μεγαλύτερη ένταση θα επαναληφθεί και σύντομα μάλιστα ή μάλλον θα ανακοπεί στο άμεσο μέλλον η όποια ως τώρα καλή δημοσιονομική εικόνα της χώρας.
Απαιτείται, για μένα τουλάχιστον, σε αυτή την τόσο σπουδαία χώρα να δράσουμε επιτέλους συλλογικά και να καταλάβουμε πως όταν το σύνολο ευημερεί, τότε θα ευημερεί και το άτομα, εν αντιθέση με αυτό που συμβαίνει σήμερα και είναι να προσπαθούμε να ευημερήσουμε ως άτομα-μονάδες χτυπώντας το σύνολο, με αποτέλεσμα να μην ευημερεί ούτε το σύνολο, ούτε το άτομα και αυτό φαίνεται από την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα και που είναι απόρροια αυτού που πριν περιέγραψα.
Πρέπει να αντιληφθούμε πως αποτελεί εθνικό αγώνα η αλλαγή του τρόπου σκέψης μας, του τρόπου δουλειάς μας, της νοοτροπίας μας και της παιδείας μας. Και επειδή πάντα στους εθνικούς αγώνες ήμασταν νικητές, με όποιες απώλειες και άσχημα φαινόμενα και αποτελούσαμε το παράδειγμα για τους άλλους λαούς, νομίζω πως και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε για την αλλαγή αυτή, γιατί είναι κάτι που αξίζει να το έχουμε ως λαός. Ίσως η συλλογικότητα δε μας εξέφραζε πάντα με την έννοια της οργάνωσης και της κοινής καθόδου, αλλά εκεί που απαιτούνταν, η ιδέα έγινε πιστευτή απ όλους και έτσι φτάσαμε σε άθλους.
Όλες οι αλλαγές αυτές πρέπει να έχουν κύριο στόχο τους νέους και από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε, μιας και οι μεγαλύτερες γενιές ότι κατάφεραν-κατάφεραν. Επειδή ακριβώς τα βιώματα είναι αυτά που μας καθοδηγούν στη ζωή και μας δίνουν κατευθύνσεις, πρέπει να στρέψουμε την απόλυτη προσοχή μας και ως σύνολο και ως κράτος, στην παιδεία και στο τι απορρέει απ αυτήν. Να σταματήσει επιτέλους το όλο σύστημα της παραπαιδείας. Το σχολείο πρέπει να γίνει πρότυπο για τα παιδιά σε κάθε του μορφή. Όταν από μικροί μεγαλώνουμε μέσα σε ένα σύστημα, κακέκτυπο παιδείας, τότε βάσει αυτού διαπλάθεται και ο χαρακτήρας.
Πέραν αυτού όμως, υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει επιτέλους ένα παραγωγικό μοντέλο, γιατί η αλήθεια είναι ότι δε διαθέτει και όσοι κατάφεραν και μεγαλούργησαν το έκαναν με πολύ αίμα και κόστος. Ναι, έχουμε ανεργία 27%. Δεν είδα όμως το 27% να επιχειρεί στον πρωτογενή τομέα ή στη μεταποίηση, γιατί μάλλον φαίνεται πως το επίδομα του ΟΑΕΔ είναι πιο ξεκούραστο εισόδημα και ας φτάνει ο μήνας 20 και το πορτοφόλι είναι άδειο.
Η λύση είναι μία, δουλεία και στροφή στον πρωτογενή τομέα, αν όχι με οικονομίες κλίμακας, σίγουρα με οικονομίες ποιότητας. Όσο για το δημόσιο δεν είναι το πρόβλημα η πληθώρα υπαλλήλων που έχει σωρευτεί σε αυτό, είναι η μη παραγωγικότητα και αποδοτικότητα τους, είναι η μη εξειδίκευση τους, είναι η έλλειψη στόχων και ελέγχων.
Μέχρι να γίνει και να γίνει όπως πρέπει η μηχανοργάνωση των κρατικών υπηρεσιών, όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτές έχουν δουλειά να κάνουν. Από το να εξειδικευτούν μέχρι να καλύψουν έργο που κοστίζει χρόνο και άρα χρήμα. Όσο τώρα για τις διακριτές εξουσίες της δημοκρατίας μας, για να παραμείνουν έτσι όπως πρέπει, διακριτές, θα πρέπει να οριστεί ανώτατο χρονικό όριο που θα παραμένουν στις θέσεις τους τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτές, και πιο ξεκάθαρο και αποτελεσματικό μέσο δε νομίζω πως μπορεί να υπάρξει. Πιστεύουμε στην Αστική Δημοκρατία άρα πιο ορθός τρόπος για να την υποστηρίξουμε και να της δώσουμε εμπιστοσύνη είναι μόνο αυτός.
Λύσεις και επιλογές υπάρχουν, αρκεί να αποφασίσουμε να δράσουμε συλλογικά.
Το τρίπτυχο μονάχα όταν ευημερεί το σύνολο, πάει μπροστά και το άτομο-μη περιμένεις τι κάνει για σένα το κράτος, αλλά τι κάνεις εσύ για αυτό και αν δε βρίσκεις μια θέση εργασίας, τότε δημιούργησε την, πρέπει να είναι το εθνικό σύνθημα που θα ξεκινήσει και θα επικρατήσει στην χώρα και σε ορίζοντα 5-10ετίας θα υπάρξουν και θα προχωρήσουν όλες αυτές οι αλλαγές. Πέντε-δέκα χρόνια ακόμα φαίνονται ίσως πολλά, αλλά μαγικές λύσεις χωρίς υπομονή, διάθεση και όρεξη για δουλειά δεν υπάρχουν....... αν θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο και ομορφότερο.
Νέσερης Λευτέρης
Οικονομολόγος ΑΠΘ
