Στο ρόλο του Θεατρικού Κριτικού ο ΧΕΝ
Σίγουρα εντυπωσίασε! Η σημερινή ήταν μία πρεμιέρα από τα παλιά για την Κρατική Σκηνή του Βορρά. Μία παράσταση των Περσών μεστή και λιτή αλλά και προκλητική όσο και έκδηλη, ωσάν να μπόρεσε να σού βάλει με το ζόρι στο μυαλό το νόημα της...
Κάπως έτσι πρέπει να εισέπραξε την πρεμιέρα η χιλιαδίτσα των θεατών της.
Και μπροστά στην αποδοχή αυτή Βούρος και Κοντούρη όπως και οι λοιποί συντελεστές δεν έκρυβαν την ευτυχία τους, καθώς, όταν άναψαν τα φώτα, δέχονταν τα συγχαρίκια του κοινού, τόσο των πρώτων διαζωμάτων όσο και των από πίσω...
Το αντρικό γυμνό σίγουρα θα συζητηθεί...
Ομως έδενε υπέροχα με την κορυφαία (κατά την ταπεινή μου άποψη) στιγμή του έργου:
(Ο Ξέρξης- καλίγραμμος Γιώργος Κολοβός, ξεσκισμένος και με μορφή που προκαλεί τον οίκτο, περιγράφει ολόγυμνος, στο κέντρο της σκηνής την ήττα του. Οι Πέρσες, που τον ακούν οδύρονται για το χαμό των αγαπημένων τους. Περνούν από τον πόνο στην οργή και από εκεί στην προσωπική συντριβή. Η απώλεια των αγαπημένων προσώπων, τη στιγμή που κάποιος την συνειδητοποιεί, βιώνει τον απόλυτο προσωπικό εκμηδενισμό!
Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος αυτό να καταδειχθεί από την φυσική απογύμνωση, από την αποκάλυψη των "απόκρυφων", που γίνεται αφού πλέον, μπροστά στο δράμα, τίποτε δεν έχει σημασία...
Τέτοιες παραστάσεις όμως σού δίνουν την ευκαιρία να υποκλιθείς μπροστά στον Πολιτισμό της Αρχαίας Αθήνας. Σκεφθείτε: οι "Πέρσες" γράφτηκαν μόλις οκτώ χρόνια μετά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνος από τον Αισχύλο που συμμετείχε ως πολεμιστής και ήθελε με την τραγωδία του αυτή να πει ότι στο αντίπαλο στρατόπεδο ο πόλεμος έφερε πόνο... Ο ίδιος πόλεμος που στην πόλη του έφερε ελευθερία, θρίαμβο και πανηγύρια ήταν τραγωδία για τους εχθρούς!
Μήπως είδατε κάτι αντίστοιχο στον σύγχρονο "Μοντέρνο" πολιτισμό, δυτικό ή ανατολικό;
Περιμένετε να δείτε ένα ισραηλιτικό θεατρικό για τον πόνο των Παλαιστηνίων ή θυμάστε κάποιο βρετανικό καλλιτεχνικό δημιούργημα (έστω ποίημα) για τα θύματα των βομβαρδισμών τη Δρέσδης;
Είναι να ριγείς...
Η πρεμιέρα πάντως ήταν επιτυχής. Φέρτης και Σακελαρίου αλλά και όσοι ανέβηκαν στην ευρηματική αλλά λιτή σκηνή πήραν το κοινό από το χέρι και το ανέβασαν λίγο ψηλότερα.
Επιπλέον είδαμε (μετά από καιρό είναι η αλήθεια) ένα ενεργό και παρεμβατικό Γραφείο Τύπου και πρόθυμους νεαρούς ταξιθέτες...
Το κλίμα που το Έργο δημιούργησε ήταν κλίμα υψηπετές.