Να λέμε τα κακά να λέμε όμως και τα καλά...
Μετά τη βάφτιση ήρθε η ώρα για την πρώτη Θεία Κοινωνία της κόρης μου. Έτσι την περασμένη Κυριακή πήγαμε στην εκκλησία της ενορίας μας με την νονά της μικρής. Πρόκειται για μια μεγάλη εκκλησία, σήμα κατατεθέν της περιοχής μας. Η εκκλησία δεν ήταν γεμάτη, όμως όταν ήρθε η ώρα της Θείας Κοινωνίας σχηματίστηκαν δύο σειρές μία σε κάθε πλευρά και από ό,τι μου είπαν βγαίνουν κανονικά δύο ιερείς και κοινωνούν τους πιστούς, ένας από την πλευρά των ανδρών και ένας από την πλευρά των γυναικών.
Βγήκε μόνον ένας ιερέας και κοινώνησε όσους ήταν από τη μία πλευρά, τα παιδιά και μετά τους ηλικιωμένους και μετά ενώ περιμέναμε να βγει ο άλλος παπάς να κοινωνήσει τα υπόλοιπα μωρά που ήταν στην πλευρά των γυναικών με τις μωρομάνες, ο ίδιος ιερέας γύρισε να κοινωνήσει τα μωρά με το ίδιο κουτάλι που είχε κοινωνήσει τους ηλικιωμένους. Πήρα το παιδί μου κι έφυγα.
Σήμερα, κατόπιν προτροπής ενός φίλου, πήγα στον Ιερό Ναό Οσίας Ευφροσύνης και Αγίας Αναστασίας.
Είναι μια μικρή εκκλησία, χωρίς βαρείς πολυελαίους και πανάκριβα ξυλόγλυπτα στασίδια και τέμπλο. Οι πιστοί κάθονταν σε απλές καρέκλες και ήταν ντυμένοι ευπρεπώς όχι όμως με την τάση επίδειξης που διακρίνει κάποιους στην μεγάλη εκκλησία της ενορίας μας. Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία που φαίνεται πως επισκέπτονταν τακτικά τον συγκεκριμένο ναό, μας είπαν τι έπρεπε να κάνουμε (που να αφήσουμε το καρότσι, πού να ανάψουμε τη λαμπάδα κλπ) ενώ πολλοί άλλαζαν θέση ή σηκώνονταν προκειμένου να διευκολύνουν τις μωρομάνες.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι συμμετείχαν με κατάνυξη που πρώτη μου φορά είδα σε εκκλησία, λέγοντας όλοι μαζί το Σύμβολο της Πίστεως και την προσευχή. Η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά συγκινητική. Όταν ήρθε η ώρα της Θείας Κοινωνίας ο ιερέας έκανε νόημα να περάσουν πρώτα τα μωράκια και με τρυφερότητα τους έδινε την πρώτη τους κοινωνία. Το μωράκι μου τον κοιτούσε στα μάτια, μες την χαρά χωρίς κανέναν φόβο! Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση.
Πόσο μετάνιωσα που δεν επέλεξα αυτή την εκκλησία για την βάφτιση της μικρής! Πρώτη φορά πήγα σε εκκλησία όπου η Θεία Κοινωνία να είναι πραγματικό θαύμα! Σα να βρέθηκα μέσα σε μια μεγάλη οικογένεια.
Μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη με περίμενε και στη συνέχεια, αφού όντας καλεσμένοι σε μια βάφτιση στον Ι. Ν. Αγίου Βασιλείου δίπλα στο Αλλατίνη, παρακολουθήσαμε τον ιερέα να μυεί τόσο το μωρό όσο και τους γονείς, τη νονά και τους καλεσμένους στο μυστήριο εξηγώντας το κάθετί με λόγια απλά και κατανοητά.
Το μόνο κακό ήταν ότι πληροφορήθηκα πως και σε αυτή την εκκλησία ισχύει η ταρίφα των 150 ευρώ για την τέλεση του μυστηρίου κάτι το οποίο είναι πραγματικά απαράδεκτο.
Αφήνουμε το τελευταίο στην άκρη για να μη μας χαλάσει την ζεστασιά που νιώσαμε σήμερα με τους δύο πραγματικά υπέροχους ιερείς.
ΚΝ
ΥΓ: Το κείμενο αποτελεί συνέχεια του Παπάδες: διάκονοι της χριστιανοσύνης ή φιλάργυροι Φαρισαίοι;
.jpeg)
