Τω αγνώστω στρατιώτη

Τις μέρες τούτες που το Έθνος θρηνεί τον χαμό άλλης μίας πατρίδας και το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» όλο και περισσότερο ξεθωριάζει, ο νους μας πάει στους ήρωες του 1974 που έχουν όνομα και τιμώνται από την πλειονότητα του ελληνικού

λαού. Πάει και στον ΣΥΡΙΖΑ που καλπάζει προς την εξουσία έχοντας στους κόλπους του στελέχη που κήδονται των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων [Μηλιός] ή εξυμνούν ο,τιδήποτε ενάντιο στην εθνική μας ταυτότητα, όπως ο κ. Νάσος Θεοδωρίδης που κατέχει την ιστορική αλήθεια και έχει ως εγκόλπιο του καλού ανθέλληνα σοσιαλιστή τα έργα του Φαλμεράιερ.

Περισσότερο, όμως, πάει ο νους μου στους Έλληνες ήρωες που ελάχιστοι γνωρίζουν πως πολέμησαν για την πατρίδα. Αναφέρομαι στους καταδρομείς που πήγαν διατεταγμένοι στη Μεγαλόνησο την περίοδο 1963-1964 και έδωσαν το αίμα τους ή τη ζωή τους για την Ελλάδα. Αυτούς που είχαν άλλη ταυτότητα, για ευνόητους λόγους, κι’ όταν επέστρεψαν στην πατρίδα δεν υπήρχε κανείς να τους αναγνωρίσει το ελάχιστο. Ούτε παράσημα.  Ούτε συντάξεις, σαν αυτές που πήραν από το  ΝΑΤ οι παλιννοστούντες εκ της ΕΣΣΔ. Βλέπεις δεν μπορούσαν οι 100-150 ήρωες με τις πλαστές ταυτότητες να τύχουν σύνταξης τιμητικής. Μπορούσαν, όμως, οι 600.000 παλιννοστήσαντες που είχαν γνήσιες ταυτότητες.

Κατά καιρούς είδα μερικούς απ’ αυτούς τους ήρωες σε «περιθωριακές» εκπομπές να εκφράζουν την πικρία τους, επειδή η πατρίδα τούς ξέχασε. Μόνοι και ανήμποροι, ανάπηροι μερικοί εξ αυτών, ζουν ή ζούσαν ένα Γολγοθά χειρότερο από αυτόν που συνάντησαν στα βουνά της Μεγαλονήσου απέναντι στους Τούρκους.

Σ’ αυτούς τους άγνωστους ήρωες πήγε ο νους μου σήμερα. Και σκέφτηκα να κλίνω το γόνυ με τούτες τις λίγες αράδες, αφού ουκ εν τω πολλώ το ευ.

Σωτήριος Καλαμίτσης