Η… «ΤΡΕΛΑ» ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ…
Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης
Κανείς δεν είχε φέτος την οικονομική δυνατότητα να πάει διακοπές, αλλά η Αθήνα άδειασε!!!! Θα μου πείτε ας είναι καλά οι συγγενείς στα χωριά, που όπως κάπου διάβασα γέμισαν ασφυκτικά!!!! Αλίμονο σε μας που δεν έχουμε χωριό!! Εδώ λοιπόν στην άδεια Αυγουστιάτικη Αθήνα, μόλις αρχίσει να σκοτεινιάζει και πέφτει λίγο η ζέστη βγαίνω για μια βόλτα στη γειτονιά που γεννήθηκα και επιμένω να ζω στα… «κατεστραμμένα» Πατήσια…
Όχι ότι μου αρέσει να βλέπω τα χάλια της Πατησίων με τα κλειστά μαγαζιά με τις βρώμικες βιτρίνες, ούτε τους ανθρώπους που είναι κρεμασμένοι μέσα στους κάδους των σκουπιδιών, ούτε όλους αυτούς που περνούν δίπλα σου με απλωμένα τα χέρια – σε πόσους μπορείς να δώσεις λίγα ψιλά ή ένα τσιγάρο;; - αλλά τι να κάνω – εντολή γιατρού! – πρέπει να περπατώ.. Σε αυτές τις νυχτερινές βόλτες μου τους μόνους που συναντώ είναι αλλοδαποί - από κάθε γωνιά της γης – που βγαίνουν μόνο την νύχτα από τα υπόγεια των πολυκατοικιών που ζουν κατά δεκάδες.. Δεν έχουν «χαρτιά» και δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν την ημέρα..
Η έντονη παρουσία – αυτό είναι αλήθεια – των αστυνομικών με τις μηχανές, τους αναγκάζουν να βγαίνουν μόνο την νύχτα..Ολοι τους μ ένα τηλέφωνο στο χέρι – οι περισσότεροι το κρατούν μπροστά στο στόμα και όχι στο αυτί!! Και φωνάζουν, φωνάζουν πολλή, ότι ώρα και να είναι… Σε αυτές τις μοναχικές βόλτες μου εδώ στην..βρώμικη Πατησίων, δεν λείπουν και τα μαύρα… «κορίτσια» που ψάχνουν πελάτες για 5 ή 10 ευρώ έξω από την άλλοτε σπουδαία βίλα «Κλωναρίδη».. Κάτι δυστυχισμένα, άσχημα πλάσματα που μόνο λύπη σου προκαλούν..Και οι νταβατζήδες από κοντά…Και οι φάπες πέφτουν συχνά σε κάποιες ανυπάκουες!! Καθημερινά συναντώ και κάποια δικά μας παλικάρια που μου ραγίζουν την ψυχή..
Στημένα σε γωνιές – έξω από το αυτοκίνητο τους ή στην μηχανή τους – περιμένουν να πάρουν την «δόση» τους από κάτι άθλιους μαύρους - στο χρώμα και την ψυχή – που πουλούν τον θάνατο σαν να πουλούσαν καραμέλες… Αυτή η εικόνα μου φέρνει στο νού ένα αγαπημένο φίλο πού «έφυγε» πριν έξι χρόνια, τον Κωστάκη.. Είκοσι χρόνια πάλευα εγώ και η δυστυχισμένη η μάνα του να τον τραβήξουμε από τα ναρκωτικά, να τον κρατήσουμε στη ζωή…Δεν τα καταφέραμε.. Ετσι σαν αυτά τα παλικάρια που βλέπω εδώ στη γειτονιά μου ήταν ο Κωστάκης..Ένα καλόψυχο, ευγενικό, πάντα καθαρό και πάντα καλοντυμένο παιδί που τον έμπλεξαν κάποιοι για να του φάνε ότι είχε και δεν είχε.. Ευτυχώς δίπλα του «κέρβερος» - παρ όλα τα λάθη της – η μάνα του πάλεψε με νύχια και με δόντια και όμως δεν καταφέραμε τίποτα..
Αυτά τα καταραμένα ναρκωτικά δεν μπορεί κανείς να τα νικήσει… Βλέπω μέρα την μέρα το πρόσωπο αυτών των παιδιών εδώ στη γειτονιά μου να αλλοιώνεται από την «χρήση» και ξέρω πια θα είναι η κατάληξη τους.. Εκείνος ο μαύρος, βαθύς λάκκος που βάλαμε τον Κωστάκη στη Μάκρη… Αυτά και πολλά άλλα σκέπτομαι περπατώντας στους δρόμους εδώ στην άλλοτε όμορφη γειτονιά μου που κάποιοι - δεν ξέρω για ποίους λόγους - την μετέτρεψαν σε κόλαση… Και επειδή όλα αυτά είναι στενάχωρα, λέω να σας κάνω έστω για μια στιγμή να γελάσετε..
Χθες βράδυ, κάνοντας την καθημερινή νυχτερινή μου βόλτα στην Πατησίων και έχοντας την συνήθεια – όπως οι παλιότεροι – να κοιτούν στις κολόνες τα χαρτιά για τις κηδείες [σπάνια πιά διαβάζεις το όνομα κάποιου γνωστού] παρατήρησα να υπάρχει επάνω τους να ένα κολλημένο χαρτάκι…Το διάβασα, ένα μάλιστα το ξεκόλλησα..
Διαβάστε το και εσείς και μην μου πείτε ότι ο κόσμος με όλα όσα περνάει από όλους αυτούς του ανίκανους και επικίνδυνους που μας κυβερνούν τα τελευταία αρκετά χρόνια, δεν έχει αρχίσει να τρελαίνεται;;; Αλλοι πέφτουν από τις ταράτσες γιατί δεν αντέχουν και άλλοι πληρώνουν 500 ευρώ τον μήνα με σκοπό τον…γάμο!!!!! Για γέλια και για κλάματα μας έκαναν!!!
Κανείς δεν είχε φέτος την οικονομική δυνατότητα να πάει διακοπές, αλλά η Αθήνα άδειασε!!!! Θα μου πείτε ας είναι καλά οι συγγενείς στα χωριά, που όπως κάπου διάβασα γέμισαν ασφυκτικά!!!! Αλίμονο σε μας που δεν έχουμε χωριό!! Εδώ λοιπόν στην άδεια Αυγουστιάτικη Αθήνα, μόλις αρχίσει να σκοτεινιάζει και πέφτει λίγο η ζέστη βγαίνω για μια βόλτα στη γειτονιά που γεννήθηκα και επιμένω να ζω στα… «κατεστραμμένα» Πατήσια…
Όχι ότι μου αρέσει να βλέπω τα χάλια της Πατησίων με τα κλειστά μαγαζιά με τις βρώμικες βιτρίνες, ούτε τους ανθρώπους που είναι κρεμασμένοι μέσα στους κάδους των σκουπιδιών, ούτε όλους αυτούς που περνούν δίπλα σου με απλωμένα τα χέρια – σε πόσους μπορείς να δώσεις λίγα ψιλά ή ένα τσιγάρο;; - αλλά τι να κάνω – εντολή γιατρού! – πρέπει να περπατώ.. Σε αυτές τις νυχτερινές βόλτες μου τους μόνους που συναντώ είναι αλλοδαποί - από κάθε γωνιά της γης – που βγαίνουν μόνο την νύχτα από τα υπόγεια των πολυκατοικιών που ζουν κατά δεκάδες.. Δεν έχουν «χαρτιά» και δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν την ημέρα..
Η έντονη παρουσία – αυτό είναι αλήθεια – των αστυνομικών με τις μηχανές, τους αναγκάζουν να βγαίνουν μόνο την νύχτα..Ολοι τους μ ένα τηλέφωνο στο χέρι – οι περισσότεροι το κρατούν μπροστά στο στόμα και όχι στο αυτί!! Και φωνάζουν, φωνάζουν πολλή, ότι ώρα και να είναι… Σε αυτές τις μοναχικές βόλτες μου εδώ στην..βρώμικη Πατησίων, δεν λείπουν και τα μαύρα… «κορίτσια» που ψάχνουν πελάτες για 5 ή 10 ευρώ έξω από την άλλοτε σπουδαία βίλα «Κλωναρίδη».. Κάτι δυστυχισμένα, άσχημα πλάσματα που μόνο λύπη σου προκαλούν..Και οι νταβατζήδες από κοντά…Και οι φάπες πέφτουν συχνά σε κάποιες ανυπάκουες!! Καθημερινά συναντώ και κάποια δικά μας παλικάρια που μου ραγίζουν την ψυχή..
Στημένα σε γωνιές – έξω από το αυτοκίνητο τους ή στην μηχανή τους – περιμένουν να πάρουν την «δόση» τους από κάτι άθλιους μαύρους - στο χρώμα και την ψυχή – που πουλούν τον θάνατο σαν να πουλούσαν καραμέλες… Αυτή η εικόνα μου φέρνει στο νού ένα αγαπημένο φίλο πού «έφυγε» πριν έξι χρόνια, τον Κωστάκη.. Είκοσι χρόνια πάλευα εγώ και η δυστυχισμένη η μάνα του να τον τραβήξουμε από τα ναρκωτικά, να τον κρατήσουμε στη ζωή…Δεν τα καταφέραμε.. Ετσι σαν αυτά τα παλικάρια που βλέπω εδώ στη γειτονιά μου ήταν ο Κωστάκης..Ένα καλόψυχο, ευγενικό, πάντα καθαρό και πάντα καλοντυμένο παιδί που τον έμπλεξαν κάποιοι για να του φάνε ότι είχε και δεν είχε.. Ευτυχώς δίπλα του «κέρβερος» - παρ όλα τα λάθη της – η μάνα του πάλεψε με νύχια και με δόντια και όμως δεν καταφέραμε τίποτα..
Αυτά τα καταραμένα ναρκωτικά δεν μπορεί κανείς να τα νικήσει… Βλέπω μέρα την μέρα το πρόσωπο αυτών των παιδιών εδώ στη γειτονιά μου να αλλοιώνεται από την «χρήση» και ξέρω πια θα είναι η κατάληξη τους.. Εκείνος ο μαύρος, βαθύς λάκκος που βάλαμε τον Κωστάκη στη Μάκρη… Αυτά και πολλά άλλα σκέπτομαι περπατώντας στους δρόμους εδώ στην άλλοτε όμορφη γειτονιά μου που κάποιοι - δεν ξέρω για ποίους λόγους - την μετέτρεψαν σε κόλαση… Και επειδή όλα αυτά είναι στενάχωρα, λέω να σας κάνω έστω για μια στιγμή να γελάσετε..
Χθες βράδυ, κάνοντας την καθημερινή νυχτερινή μου βόλτα στην Πατησίων και έχοντας την συνήθεια – όπως οι παλιότεροι – να κοιτούν στις κολόνες τα χαρτιά για τις κηδείες [σπάνια πιά διαβάζεις το όνομα κάποιου γνωστού] παρατήρησα να υπάρχει επάνω τους να ένα κολλημένο χαρτάκι…Το διάβασα, ένα μάλιστα το ξεκόλλησα..
Διαβάστε το και εσείς και μην μου πείτε ότι ο κόσμος με όλα όσα περνάει από όλους αυτούς του ανίκανους και επικίνδυνους που μας κυβερνούν τα τελευταία αρκετά χρόνια, δεν έχει αρχίσει να τρελαίνεται;;; Αλλοι πέφτουν από τις ταράτσες γιατί δεν αντέχουν και άλλοι πληρώνουν 500 ευρώ τον μήνα με σκοπό τον…γάμο!!!!! Για γέλια και για κλάματα μας έκαναν!!!
