Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Πριν αρχίσω τη γκρίνια οφείλω να σημειώσω ότι διαπίστωσα επί τέλους μία ορατή μεταρρύθμιση. Συνεδέθησαν ηλεκτρονικώς τα Δημοτολόγια με την ΕΛ.ΑΣ., εξ ου και κατέστη δυνατή η έκδοση...
ταυτότητος εντός μερικών λεπτών χωρίς την προσκομιδή δικαιολογητικών κ.λπ. Βέβαια, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ γιατί αυτή η εξέλιξη έπρεπε να περιμένει τόσα χρόνια για να γίνει και αφού είχε βγει προηγουμένως ο Βρούτσης να πετάξει τη μεγαλοπρεπή παπάρα ότι θα πρέπει τις οικογενειακές μεταβολές να δηλώνει κανείς σε συμβολαιογράφο, ο οποίος θα ενημερώνει στη συνέχεια όλα τα Ταμεία.
Μήπως ήλθε, επί τέλους, η ώρα να συνδεθούν και τα Ασφαλιστικά Ταμεία με τα Δημοτολόγια, ώστε π.χ. μόλις εκδοθεί από τον Δήμο η ληξιαρχική πράξη θανάτου να ενημερώνεται και το Ασφαλιστικό Ταμείο για τον θάνατο και να μην χρειάζεται να γίνεται ειδική δήλωση στο Ταμείο, για να διακόψει αυτό τη σύνταξη του θανόντος; Και με τις ΔΟΥ να συνδεθούν τα Δημοτολόγια, ώστε με τη μεν γέννηση κάποιου να χορηγείται αυτομάτως ΑΦΜ, ενώ με τον θάνατο να απενεργοποιείται αυτομάτως ο ΑΦΜ. Γιατί θα πρέπει, δηλαδή, να πηγαίνουν οι κληρονόμοι στη ΔΟΥ να δηλώσουν τον θάνατο, για να απενεργοποιηθεί ο ΑΦΜ του θανόντος; Λέω εγώ τώρα.
Ας έλθω, όμως, στο θέμα μου.
Θα ξαναγράψω ότι ο αείμνηστος Γιάγκος Πεσμαζόγλου δίδασκε Εφηρμοσμένη Οικονομία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το μάθημά του δεν με ενθουσίαζε, εξ ου και δεν θυμάμαι τίποτε από αυτό εκτός από μία φράση που με είχε εντυπωσιάσει. Έλεγε και έγραφε ότι «η επένδυση σε κατοικία είναι ίδιον των υπανάπτυκτων οικονομιών». Είχα καταλάβει τότε ότι μία ανεπτυγμένη οικονομία επενδύει κυρίως σε εργοστάσια που παράγουν. Δεν έβλεπα, όμως, πουθενά γύρω μου να χτίζονται εργοστάσια. Κάτι ελάχιστα πράγματα. Μέχρι βιοτεχνία. Κάθε ελληνική επιχειρηματική προσπάθεια για το στήσιμο ενός εργοστασίου, π.χ. βιομηχανίας συναρμολόγησης αυτοκινήτων στον Βόλο, αποτύγχανε. Γραφειοκρατία, συμφέροντα κ.λπ. Κάτι αποικιοκρατικού τύπου επενδύσεις, όμως, από αλλοδαπούς, π.χ. Pechiney, ευδοκιμούσαν.
Αντιθέτως, ο οικοδομικός οργασμός ήταν στο φουλ. Ο θεσμός της «αντιπαροχής» μεσουρανούσε. Τα πάντα για την κατοικία, είτε για να κατοικήσει κανείς με την οικογένειά του είτε για να έχει κάποιο εισόδημα από ενοίκια. Και κάποια στιγμή χαρακτήρισαν κάποιοι Ταμήλοι την οικοδομική δραστηριότητα ως την «ατμομηχανή της οικονομίας», γύρω από την οποία δραστηριοποιούνται 250 επαγγέλματα, κατά πως λέγεται. Αυτή η ατμομηχανή, όμως, τροχοπέδησε απότομα πριν από 4 χρόνια και σήμερα βρίσκεται εν στάσει. Κατ’ επέκταση έχασαν τουλάχιστον τη μισή αξία τους όλα τα προϊόντα της ατμομηχανής.
Και ήλθε τώρα η κυβερνητική εκπρόσωπος να μας πει ότι τα λεφτά που επένδυσε μία ολόκληρη χώρα σε ντουβάρια είναι «πεταμένα λεφτά». Όταν οι ειδήμονες αποκαλούσαν την οικοδομή «ατμομηχανή της οικονομίας» δεν άκουσα κανέναν να λέει ότι τα λεφτά που επενδύει κανείς σε ντουβάρια είναι πεταμένα λεφτά. Ούτε οι τράπεζες που χορηγούσαν δάνεια για ν’ αγοράσουμε ντουβάρια έλεγαν κάτι τέτοιο. Αυτές, όμως, παίρνουν πίσω τα πεταμένα λεφτά μέσω ανακεφαλαιοποιήσεων και τα ζητούν από εμάς, για να επιστρέψουν τις ανακεφαλαιοποιήσεις. Κάτι σαν προσωρινή διευκόλυνση, λες και είμαστε μέτοχοί τους.
Ούτε άκουσα ποτέ κανέναν να λέει ότι η ΕΡΤ ή ΝΕΡΙΤ δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη, επειδή χρηματοδοτείται από τον ελληνικό λαό. Αυτό μόνον η κ. Βούλτεψη θα μπορούσε να το εκστομίσει. Εικάζω ότι ήθελε να πει πως ο ελληνικός λαός που πληρώνει για τη ΝΕΡΙΤ πρέπει να ακούει και να βλέπει αυτά που του αρέσουν. Και αυτά που του αρέσουν είναι μόνον αυτά που κάνει η κυβέρνηση, την οποίαν αυτός εξέλεξε. Ενώ τα άλλα κανάλια και ραδιόφωνα που είναι στα χέρια εργολάβων μπορούν ασφαλώς να είναι ανεξάρτητα και να εκθειάζουν όλως περιέργως αυτά που δεν αρέσουν στον λαό, επειδή δεν τα χρηματοδοτεί ο λαός, αλλά οι τράπεζες, τις οποίες χρηματοδοτεί ο λαός.
Και βεβαίως δεν θυμάμαι να είχα ακούσει κανέναν να λέει το 1999 στον λαό ότι τα λεφτά που επενδύει στις φούσκες του Χρηματιστηρίου είναι πεταμένα. Τότε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονταν υπό ποίου κόμματος τη διακυβέρνηση θα σηκωθεί το Χρηματιστήριο πιο ψηλά, να φθάσει τις 7.000 μονάδες όπως έλεγαν Σάλλας και Κόκκαλης. Έστω και τώρα, κατόπιν εορτής, όπως και με τις κατοικίες, δεν είπε κανείς πως τα λεφτά του λαού πέταξαν μέσω του Χρηματιστηρίου και προσγειώθηκαν στις τσέπες των γνωστών αγνώστων του εργολαβοπολιτικού συμπλέγματος. Μόνον ο αείμνηστος Έβερτ πάλεψε ΜΟΝΟΣ του για να αναδείξει το φαγοπότι του Χρηματιστηρίου και τους υπευθύνους που κατείχαν δημόσια πόστα και έπαιζαν σοσιαλιστικά τους κόπους ενός λαού που τους εμπιστεύθηκε. Ο αγώνας άνισος και ο Έβερτ ηττήθηκε. Χιλιάδες οι Μήδοι που πέρασαν από πάνω του. Τα λαμόγια θριάμβευσαν με δικαστική βούλα. Η βούλα αναιρέθηκε και θα ξαναδούμε το σόου 15 χρόνια μετά από εκείνη τη λεηλασία.
Βρες λες να έχει δίκηο τελικά η κ. Βούλτεψη; Δεν αποκλείεται. Όπως τρέξαμε ηλιθίως να επενδύσουμε στο στημένο Χρηματιστήριο, μήπως με την ίδια λογική συρθήκαμε πίσω από την ατμομηχανή της οικονομίας; Πώς να εξηγήσει κανείς αυτό που κυκλοφορούσε στα χείλη του κάθε Έλληνα από τη δεκαετία του ΄50 ήδη: «Όποιος επένδυσε σε ακίνητο, δεν έχασε ποτέ» παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις του αείμνηστου Πεσμαζόγλου;
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομὀκελλος σε φυλακές τύπου Γ΄
