«Τραμπουκισμός» επάνω σε δυο τροχούς…

Οι Θεσσαλονικείς θα γνωρίζουν σίγουρα το φιάσκο με τους ποδηλατόδρομους με τους οποίους γέμισε εδώ και μερικά χρόνια η ...

πόλη, και που απλά δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την ήδη βεβαρυμένη κίνηση των οχημάτων.

Και οι οποίοι μόνο από ποδηλάτες δεν χρησιμοποιούνται.

Εν ολίγοις, οι ποδηλατόδρομοι στη πόλη μας θυμίζουν το κλασικό «όλα τα είχε η Μαριωρή ο φερετζές της έλειπε…».

Και όχι μόνο δεν συμβάλουν σε κάποια ανακούφιση του κυκλοφοριακού χάους, αλλά το επιτείνουν αφού απλά μειώνουν τα πλάτη των άτυχων δρόμων στους οποίους τοποθετήθηκαν, ή χρησιμεύουν για την εναπόθεση κάδων, εγκαταλειμμένων ι.χ. κλπ.

Εν πάση περιπτώσει, ο ποδηλατισμός είναι ιδέα (αφού), κάποιοι «φωστήρες» το σκέφτηκαν, και κάποιοι επιτήδειοι σίγουρα τα ‘κονόμησαν (στις εποχές των παχέων αγελάδων) και τώρα οι χορταριασμένοι ποδηλατόδρομοι έμειναν για να μας θυμίζουν ότι συνεχίζουμε να ζούμε σε μπανανία (που δεν παράγει ούτε μπανάνες).

Με διάφορους πειραγμένους νεοχίπιδες, χορτοφάγους, εναλλακτικούς, δήθεν, και γενικά τύπους «προχώ», που νομίζουν ότι δηλώνοντας ποδηλάτες βρίσκονται στη πρωτοπορία του οικολογικού ακτιβισμού, να καβαλάνε τα πανάκριβα ποδήλατά τους, με όλα τα παραφερνάλια, και όποιον πάρει ο χάρος!

Διότι όπως έγραψα και άλλοτε, ο ποδηλατισμός είναι το τελευταίο στάδιο του ακτιβισμού (και εν μέρει του αγαναΧτισμού).

Βέβαια, το ότι προκαλούν τεράστια ζημιά στο περιβάλλον δημιουργώντας μποτιλιαρίσματα και μόλυνση του αέρα όταν αναγκάζουν π.χ. δεκάδες ι.χ. να τους ακολουθούν με 5 χλμ/ω είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Χώρια το ότι όλοι τους είναι κατά βάση παράνομοι, αφού αν δεν απατώμαι ο ΚΟΚ απαιτεί άδεια κυκλοφορίας, πινακίδες και για τα ποδήλατα.

Ψιλά γράμματα για τους τραμπούκους των δυο τροχών.

Που είναι πρωτοπόροι μεν, αλλά πιστεύουν ότι ο κόσμος (ειδικά οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια) τους ανήκει, διότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε υλιστικά γουρούνια.

Στη πόλη μέσα λοιπόν, ο ποδηλατισμός είναι μια ακόμη μούφα, μια μόδα που εύχομαι σύντομα να περάσει όπως πέρασαν και άλλες παρόμοιες.

Εκτός και αν ποτέ γίνουμε Κοπεγχάγη, που δεν το βλέπω.

Μογκαντίσου ίσως (με τη βοήθεια του Αλέξη).

Στη παραλία της Θεσσαλονίκης όμως οι ποδηλατόδρομοι λειτουργούν.

Κυρίως επειδή εκεί ο κάθε μοδάτος ποδηλάτης αρέσκεται στο να κάνει τη βόλτα του, αδιαφορώντας πολλές φορές για παιδάκια ή σκυλάκια που τυχόν θα βρεθούν μέσα στα όρια του ποδηλατόδρομου.

Που ειδικά στο κομμάτι της παλιάς παραλίας, πιάνει το μισό της αποβάθρας (το άλλο μισό το πιάνουν οι συμπαθείς μαύροι με τα σεντόνια και τις πραμάτειες τους), με αποτέλεσμα να μη μπορεί να κυκλοφορήσει πεζός με ασφάλεια.

Και αν τυχόν γλιτώσεις από το να σε πατήσει κανείς, αν πας να διαμαρτυρηθείς θα ακούσεις τα σχολιανά σου.

Διότι σύμφωνα με αυτή τη νέα τρέλα «νόμος είναι το δίκιο του ποδηλάτη»!

Σε άλλες χώρες πάλι, σαφώς πιο πολυπληθείς και πιο οργανωμένες, που ίσως έχουν λύσει το κυκλοφοριακό τους εδώ και χρόνια, υπάρχουν άλλα προβλήματα που εδώ ακόμη δεν μας απασχολούν.

η συνέχεια του άρθρου στο http://orthografos.blogspot.gr/2014/09/blog-post_34.html