Καθόταν αμίλητος στο ταρατσάκι κάτω από την κληματαριά με το βλέμμα απλανές κατά Σαρωνικό μεριά, καθώς φωτάκια πηγαινοέρχονταν λαμπυρίζοντας πάνω στο ασημί της
θάλασσας.
Δίπλα του η κυρά Λένα με την κοιλιά στον ένατο. Το πρωτάκι διάβαζε στην κουζίνα ένα παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο στο φως της λάμπας πετρελαίου που ξέθαψαν από το υπόγειο, όταν ο Ταμήλος ενημέρωσε ότι ο ηλεκτρισμός δεν είναι κοινωνικό αγαθό, εξ ου και δεν μπορούν να τον απολαμβάνουν.
Τον τρώει η έγνοια πως κάποια μέρα θα στείλει το πιτσιρίκι στο σχολείο χωρίς κουλούρι. Ρίχνει το βλέμμα του στην κοιλιά της κυρά Λένας και τα μάτια του υγραίνουν. Βγάζει έναν αναστεναγμό και ανάβει το μισό τσιγάρο που είχε αφήσει για λίγο αργότερα.
Από την τηλεόραση του γείτονα ακούγονται συγκεχυμένα πράγματα. Κάποια Αλαμουντίν επισκέφθηκε την Ακρόπολη, αλλά δεν την περπάτησε, επειδή την εμπόδιζαν οι ψηλοτάκουνες γόβες της. Έφαγε ψάρι με τον υπουργό που σίγουρα δεν θα θυμόταν ότι ως υφυπουργός Εθνικής Άμυνας επανελάμβανε όρθιος όσα του υπαγόρευε ο καθιστός υποβολέας υπουργός Μεϊμαράκης απαντώντας σε ερώτηση της τότε αντιπολίτευσης και νυν συμπολίτευσης. Η Αλαμουντίν επισκέφθηκε το μουσείο της Ακρόπολης φορώντας κόκκινο φόρεμα. Την επομένη έφυγε φορώντας φόρεμα με μπλε πουά. Συναντήθηκε και με την πρέσβειρα καλής θελήσεως της UNESCO κ. Μαριάννα. Είχε έλθει, λέει, για να της αναθέσει η κυβέρνηση τη διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα. Εκείνος, όμως, δεν έδινε σημασία. Χαμένος στις σκέψεις του.
Ούτε για το μοναδικό ταφικό μνημείο της Αμφίπολης άκουσε και για τις διενέξεις μεταξύ των αρχαιολόγων. Αλλά και να τ’ άκουγε, θα του θύμιζαν διενέξεις σεισμολόγων ή συνταγματολόγων. Το δικό του μυαλό κολλημένο στο χθες. Τότε που έσφυζε η Ζώνη από ζωή. Με το ματσακόνι ν’ ακούγεται ρυθμικά από μακρυά. Με τον κάματο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του καθώς κίναγε το απόγευμα για το σπίτι, να φάει το ζεστό φαγητό της κυρά Λένας, να φιλήσει τον Ανέστη στην κούνια και να ξαποστάσει βλέποντας ποδόσφαιρο πριν τον πάρει ο ύπνος.
Φύσηξε αεράκι που τον επανέφερε στη σημερινή πραγματικότητα. Κύτταξε την κυρά Λένα με το ύφος του δαρμένου σκυλιού και σηκώθηκε αμίλητος να πάει για ύπνο, αν και τον έχει χορτάσει τρία χρόνια τώρα.
Είναι κρίμα που δεν έδωσε σημασία στους αγώνες των σωτήρων του. Που νοιάζονται γι’ αυτόν φέρνοντας όλο και πιο κοντά την ανάπτυξη και την εργασία. Και σαν μην έφταναν αυτοί οι αγώνες, αγωνίζονται να του φέρουν και τα γλυπτά. Μιλάμε για μεγαλειώδη αυταπάρνηση. Κι΄ εκείνος να νοιάζεται μόνο για τους απογόνους του αδιαφορώντας για τους προγόνους. Μα τόση αχαριστία ρε Γιώργο;
Η κυρά Λένα έμεινε μόνη. Σκεφτόταν το εξώδικο της τράπεζας. Το χρέος είχε φτάσει τα € 1.356. Πριν τρία χρόνια ήταν € 1.110. Έστησε αυτί καθώς ο γείτονας δυνάμωνε τον ήχο στην τηλεόραση. Ψήφισαν, λέει, οι Ταμήλοι διάταξη για το ακατάσχετο του 40% της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων. Κάποιος πανελίστας σχολίασε: «πάλι καλά που είναι μόνον το 40% ακατάσχετο». Στη συνέχεια ο παρουσιαστής διάβασε το άρθρο 43§4 ν.4071/2012:
«4. Η τέταρτη δόση του έτους 2011, καθώς και η πρώτη και δεύτερη δόση του έτους 2012 της χρηματοδότησης των άρθρων 1 και 3 του ν. 3023/2002 (Α` 146), καθώς και οι αντίστοιχες δόσεις της οικονομικής ενίσχυσης του άρθρου 4 του ίδιου νόμου, δεν κατάσχονται και δεν εκχωρούνται, καταβάλλονται δε υποχρεωτικά στα δικαιούχα κόμματα και συνασπισμούς σε λογαριασμό πιστωτικού ιδρύματος που δηλώνεται από τον δικαιούχο στο Υπουργείο Εσωτερικών, μέσα σε προθεσμία ενός μηνός από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου.»
Καθώς περνούσε το κατώφλι του σπιτιού πήρε τ’ αυτί της την τραγική είδηση ότι το Χρηματιστήριο κατέρρευσε, με αποτέλεσμα να χαθούν κάπου € 7-10 δισ. «Μα πώς γίνεται να πέφτει το Χρηματιστήριο και ν’ ανεβαίνει το χρέος μας στην τράπεζα;» μουρμούρισε.
Είχε κλείσει την πόρτα πίσω της και, έτσι, έχασε την τελευταία σημαντική είδηση: η υπουργός Τουρισμού κ. Κεφαλογιάννη γεύτηκε κόκκινο κρασί στην Κρήτη.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος σε φυλακές τύπου Γ΄
