Ηλεκτρονική εποχή – Το Ελληνικό
Δημόσιο διεκδικεί διαδραστικό (interactive, ρε
παιδιά!) ρόλο για τον εαυτό του και τους πολίτες – Ζητά βοήθεια – Την λαμβάνει –
Και μετά, πέφτει για ύπνο, όπως συνήθως – Στέκομαι στον καθρέπτη και βλέπω έναν
αφελή, αν όχι ηλίθιο...
Γράφει ο Θάνος Τάκης
Πρόπερσι, έκανε τον γύρο του κόσμου η είδηση ότι ένα μπουκάλι με μήνυμα εντοπίστηκε ανοιχτά των νησιών Σέτλαντ, βόρεια της Σκοτίας, 98 χρόνια αφότου είχε αφεθεί το 1914 στο πλαίσιο έρευνας για τα θαλάσσια ρεύματα στην ευρύτερη περιοχή. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, το μπουκάλι είχε μία κάρτα που έγραφε ότι θα δοθούν έξι πένες σε όποιον το βρει. Αν και είχαν ριχτεί 1.890 μπουκάλια, μέχρι σήμερα βρέθηκαν μόλις 315.
Και είναι βέβαιο ότι προσωπικά δεν μπορώ
να γνωρίζω πόσοι άλλοι, αφελείς σαν του λόγου μου, ασχολήθηκαν και ενημέρωσαν τον αιτούντα φορέα, με αντίστοιχο μήνυμα. Διότι, αν και το αρμόδιο υπουργείο επιζητούσε την
διαδραστικότητα με τους πολίτες, προφανώς στην πορεία ταύτισε το ηλεκτρονικό μήνυμα
με το παραδοσιακό μπουκάλι με τον σφραγισμένο φελλό.
Αλλά ας εξιστορήσουμε το περιστατικό από
την αρχή.
Καταρχάς, πολλά μπράβο του κ. Γιάννη Ραγκούση, εμπνευστή της «Διαύγειας»,
μιας εφαρμογής πραγματικά μεταρρυθμιστικής. Χάρη στην οποία, έστω ένα τμήμα της
σουλτανικού τύπου ελληνικής δημόσιας διοίκησης με τα βαθιά συρτάρια, που δεν έδινε
λογαριασμό σε κανέναν, δυσκολεύτηκε πολύ κι έχασε τη βολή της. Βέβαια, παρότι η
υποχρέωση ανάρτησης πλειάδας τύπου εγγράφων της διοίκησης είναι δεδομένη, άγνωστο
είναι εάν και σε ποιον βαθμό εφαρμόζεται. Ή, βολικώς για ορισμένους, παραλείπεται.
Έλεγχος δεν έγινε ποτέ. Ακόμη κι έτσι όμως, δεκάδες εκατομμύρια έγγραφα εκτέθηκαν
στο φως της δημόσιας κρίσης.
Ο νόμος που διέπει την Διαύγεια αναφέρει
ότι κάθε προβλεπόμενη ανάρτηση πρέπει να γίνεται αμελλητί, δηλαδή χωρίς καθυστέρηση.
Κι εδώ είναι που θα χρειαστούμε το μπουκάλι
που λέγαμε.
Τούτο διότι, ο αφελής εαυτός μου, τσίμπησε
με μια επιλογή του προγράμματος που ζητούσε την βοήθεια των πολιτών, αν εντόπιζαν
κάποιο πρόβλημα στην λειτουργία του. Αυτό
έγινε 37 μήνες πριν. Συγκεκριμένα, στις 6 Σεπτεμβρίου του 2011, εντοπίζω ένα τεχνικό ζήτημα. Ευθύς ενημερώνω
την σχετικά φρέσκια Διαύγεια, με ηλεκτρονικό μήνυμα. Ίδετε:
Την επόμενη μέρα, λαμβάνω επεξηγηματικότατο
μήνυμα όπου αναφέρεται ότι το αίτημά μου ‘τροποποιήθηκε’ – ότι κι αν σήμαινε
αυτό - και πως όταν υπάρξει πρόοδος στην υλοποίηση,
θα ενημερωθώ μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος, άμεσα.
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Την ίδια μέρα
λαμβάνω και δεύτερο μήνυμα, στο οποίο περιγράφεται ότι υπήρξε ανάθεση του αιτήματός
μου σε συγκεκριμένο συνεργάτη. Πσσσσσσσς!,
σκέφτηκα, Warp speed, mr. Suly!
Και μετά σιωπή. Μάλλον δεν την πέτυχε
την ταχύτητα δίνης, ο καπετάνιος. Μάλλον ο καπετάνιος γοητευόταν, ως παιδί, από
τις πειρατικές ιστορίες με τα περιπλέοντα μπουκάλια.
Τούτο καθώς χθες, 8 Οκτωβρίου 2014, και –
ας το ξαναγράψω – 37 μήνες και δύο μέρες μετά - μου ΄ρθε το ηλεκτρονικό μπουκάλι κι έλαβα απάντηση για το συγκεκριμένο αίτημά μου, από το team της Διαύγειας!
Και τι λέει τούτη;
Τιτλοφορούμενη με το βαρύγδουπο «Οριστικοποίηση
αιτήματος», ενημερώνομαι ότι «ήδη από την
Τρίτη 10 Ιουνίου 2014 έχει ξεκινήσει η λειτουργία του νέου “ΔΙΑΥΓΕΙΑ”» και
πως «Προβλήματα και παρατηρήσεις που μας
έχετε αναφέρει και αφορούσαν θέματα για την εφαρμογή της ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ πριν την
συγκεκριμένη ημερομηνία (10 Ιουνίου) είναι πιθανό
να έχουν αντιμετωπιστεί στο νέο σύστημα». Ίδετε:
Διασκεδαστικό, έτσι;
Ενημερώνομαι μετά από 37 μήνες οριστικώς
περί του πιθανού!
Αθάνατο ονειροκτόνο ελληνικό δημόσιο!
Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβούμαι τίποτε,
είμαι Έλληνας φορολογούμενος!
Υ.Γ. Αλιευτικό που είχε παρασυρθεί από
το τσουνάμι στη Φουκουσίμα, βρέθηκε να πλέει ακυβέρνητο στις ακτές του Καναδά. Χρειάστηκε
μόλις 13 μήνες για να φτάσει...
