Της Έλενας Ιατρού / δημοσιογράφος
Θέλω να θυμάμαι πως …. στις 28 Οκτωβρίου 1940 ο παππούς μου την ώρα που γλεντούσε στο γάμο της αδερφής του, επιστρατεύτηκε για να πολεμήσει στην Κορυτσά. Άφησε την γυναίκα του 4 μηνών έγκυο στο πρώτο τους παιδί και την αδερφή του με το νυφικό. Πήρε τον γαμπρό του από το γαμήλιο γλέντι, δίχως να προλάβει να κοιμηθεί στο νυφιάτικο κρεβάτι. Φόρεσαν κι οι δυο τα στρατιωτικά κι έφυγαν για τη Δράμα.
Από τη Δράμα έφτασαν στην Κορυτσά και για μήνες πολεμούσαν τους Ιταλούς, παρά τις κακουχίες. Όπως μας εξιστορούσε, έπλεναν το πρόσωπο με χιόνι που έλιωσαν για να το κάνουν νερό, τα πόδια τους υπέφεραν από κρυοπαγήματα κι οι ψείρες είχαν φτάσει στη μασχάλη. Οι μάχες σώμα με σώμα συνεχίζονταν κι υπήρχαν και απώλειες. Είδε φίλους του να σκοτώνονται, όμως έπρεπε να συνεχίσει.
Στα χωριά της βόρειας Ηπείρου τους έστρωναν κόκκινα χάλια και τους υποδέχονταν σαν ήρωες, φώναζαν «αέρα» κι ορμούσαν στους Ιταλούς που το έβαζαν στα πόδια…
Υπήρχαν όμως και οι στιγμές που ήξερε πως αυτός ο δρόμος ίσως και να μην είχε γυρισμό. Έστειλε γράμμα στη γυναίκα του: «ίσως να μην καταφέρω να γυρίσω πίσω. Αν σκοτωθώ, το παιδί που θα γεννήσεις να το βάλεις Κωνσταντίνο αν είναι αγόρι, και Κωνσταντινιά αν είναι κορίτσι»…..
Την ώρα που έπιασαν τη γυναίκα του οι πόνοι της γέννας, τα γερμανικά αεροπλάνα έσκιζαν τους αιθέρες. Οι χωριανοί εγκατέλειψαν τα σπίτια και πήγαν να κρυφτούν σε καταφύγια. Δίπλα της έμεινε μόνο η μάνα της. Κι έτσι γέννησε τον γιο: 7 Μαρτίου 1941.
Ο «Κωτσάρας», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι, λόγω της σωματικής του διάπλασης, δεν είχε δώσει μέχρι τότε κανένα σημείο ζωής. Δεν ήξερε για τη γέννηση του γιου του και στο χωριό τον θεωρούσαν νεκρό!
Στις 23 Απριλίου υπογράφηκε η συνθηκολόγηση και τα ελληνικά στρατεύματα αποχώρησαν από τα αλβανικά βουνά. Κατέβηκαν πεζοί στη Λάρισα κι εκεί τους συνέλαβαν, γιατί φορούσαν στρατιωτικά ρούχα. Βρήκε πολιτικά και με τα πόδια πήρε τον δρόμο του γυρισμού για τη Θάσο.
Μετά από σχεδόν ένα μήνα ταλαιπωρίας και πεζοπορίας, έφτασε στο χωριό του, βρώμικος, πεινασμένος, με μακριά γενειάδα κι…αγνώριστος. Στην είσοδο του χωριού είδε την ξαδέρφη του που με αναφιλητά του είπε τα καθέκαστα: «έχεις γιο!» Ο Κωτσάρας τα ξέχασε όλα. Φούσκωσε απο περηφάνια. Η ξαδέρφη τον πήγε στο σπίτι της, πλύθηκε, ντύθηκε και πήγαν μαζί στο δικό του σπίτι. Εκτυλίχθηκαν στιγμές απερίγραπτης χαράς με τη γυναίκα και τους συγγενείς τους. Η δαιμόνια ξαδέρφη όμως, πήγε στο δωμάτιο που ήταν το δικό της παιδί και το παιδί του ξαδέλφου της, τα «φάσκιωσε» καλά, τα έβαλε πάνω στο κρεβάτι και τον φώναξε να βρει ποιος είναι ο γιος του που ήταν ήδη τριών μηνών.
Ο Κωτσάρας είδε την μικροκαμωμένη γυναίκα του, είδε και τα δυο μωρά: το ένα πολύ ανεπτυγμένο και το άλλο μικροσκοπικό, κατέβασε το κεφάλι και διάλεξε το μικρότερο. Έπεσαν όλοι στα γέλια, ξεφάσκιωσαν τα μωρά και είδαν πως το ανεπτυγμένο μωρό ήταν το αγόρι, άρα ο γιος του, και το άλλο μωρό ήταν κορίτσι….
Εγώ λοιπόν, αυτή την ιστορία ζωής, με την απαράμιλλη αυτοθυσία που μέχρι σήμερα μας παραδίδει μαθήματα, δεν θέλω να την ξεχάσω. ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ. Να θυμάμαι και να μαθαίνω.
Γιατί τότε ήταν αυτοθυσία για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, σήμερα μπορεί να είναι αυτοθυσία για την οικογένεια, τον συνάνθρωπο, τις αρχές, τις αξίες….. Εγώ θα θυμάμαι κι όποιος θέλει μπορεί να ξεχνά! Ίσως οι παππούδες αυτών που θέλουν να ξεχνούν, να μην τόλμησαν να πολεμήσουν για τα πιστεύω τους, ίσως να ήταν κρυμμένοι στα σπίτια τους…
Εγώ όμως σημερα έχω τη δύναμη και μάχομαι για ο,τι πιστεύω, γιατι κάποτε ο δικός μου παππούς άφησε πίσω του την έγκυο γυναικα του για να πολεμήσει στα βουνά της Αλβανίας για την πατρίδα του!
Πηγή: Thinkfree
