"Σε αυτό το σύστημα εξουσίας ο Γιάννης Μπουτάρης έχει κεντρικό ρόλο, όχι γιατί απολαμβάνει της εκτίμησης των συστατικών του μερών, αλλά γιατί είναι ο πιο ευάλωτος, άρα ο πιο ελέγξιμος κρίκος του. Εξασφαλίζει διαρκώς αυτογελοιοποιούμενος ο ίδιος, ότι τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν σε αυτόν. Αυτός είναι η «εικόνα» της πόλης. Πλήρως προστατευμένος από τα φιλικά ΜΜΕ."
Του Χρήστου Μάτη
Το αποτέλεσμα των εκλογών για το Διοικητικό Συμβούλιο της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων της Κεντρικής Μακεδονίας αντικατοπτρίζει μία ισορροπία, η οποία είναι πολύ σημαντική για την ερμηνεία του πολιτικού τοπίου που έχει δημιουργηθεί.
Η συντριπτική ήττα του Γιάννη Μπουτάρη δείχνει ότι τα όρια της πολιτικής του επιρροής δε μπορούν να ξεπεράσουν τα υπολείμματα των καθεστωτικών δυνάμεων, που δίνουν τη μάχη οπισθοφυλακών γύρω από το ΠΑΣΟΚ, αλλά συγχρόνως καταγράφει και την πλήρη εξάρτησή του από αυτό το κέντρο εξουσίας.
Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης αντλεί τη δύναμή του από το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ του έχει εξασφαλίσει πλήρη πολιτική (και όχι μόνο) ασυλία και απόλυτη κάλυψη από τα ισχυρά μέσα ενημέρωσης.
Όταν κανένας από τους δύο παράγοντες δεν έχει σημασία για το εκλογικό σώμα, όπως συνέβη στην ΠΕΔ, τότε η επιρροή του είναι καταδικασμένη να είναι μικρή και η αποδοχή του στο εσωτερικό της παράταξης, ακόμη μικρότερη. Αυτό ερμηνεύει τόσο το 34% της παράταξης, όσο και την τέταρτη θέση που πήρε σε σταυρούς, (τον πέρασαν δυο δήμαρχοι και ένας δημοτικός σύμβουλος), καθώς ένας στους 5 ψηφοφόρους της παράταξης αποδοκίμασε τον επικεφαλής της.
Το ίδιο θα μπορούσε να είχε συμβεί στις δημοτικές εκλογές του Μαΐου. Αλλά το εκλογικό σώμα πήγε στις κάλπες δηλητηριασμένο από μία ψευδή εικόνα: Ότι το κύρος του Μπουτάρη είναι τέτοιο που αναγκάζει την κυβέρνηση να του κάνει χατίρια και εξυπηρετήσεις.
Οι παροικούντες κάθε κυβερνητική Ιερουσαλήμ από το 2010 γνωρίζουν ότι αυτή η σκανδαλώδης διαχείριση του Γιάννη Μπουτάρη, υπήρξε το αποτέλεσμα της δημιουργίας στη Θεσσαλονίκη μιας ιδιότυπης πολιτικής βαρονίας υπό τον πλήρη έλεγχο του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Από το ΠΑΣΟΚ προέρχονταν οι επικεφαλής των δημοσίων φορέων που ασκούσαν πελατειακού χαρακτήρα επιρροή στην κοινωνία: Το Λιμάνι, η ΕΥΑΘ, η ΕΡΤ3, η ΔΕΘ, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Κρατικό Θέατρο, ο Οργανισμός Λαϊκών Αγορών κ.α.. Και αυτοί απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του αρχηγού του κόμματος. Ο ΟΑΣΘ νόμισε ότι μπορεί να αυτονομηθεί, αλλά πήρε εγκαίρως το μήνυμα και εγκαίρως υπετάγη.
Σε αυτό το σύστημα εξουσίας ο Γιάννης Μπουτάρης έχει κεντρικό ρόλο, όχι γιατί απολαμβάνει της εκτίμησης των συστατικών του μερών, αλλά γιατί είναι ο πιο ευάλωτος, άρα ο πιο ελέγξιμος κρίκος του.
Εξασφαλίζει διαρκώς αυτογελοιοποιούμενος ο ίδιος, ότι τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν σε αυτόν. Αυτός είναι η «εικόνα» της πόλης. Πλήρως προστατευμένος από τα φιλικά ΜΜΕ.
Η «προθυμία» του να υποστηρίξει δημόσια τον Ευάγγελο Βενιζέλο πριν τις εκλογές του 2012 και τις ευρωεκλογές του 2014, αλλά και όταν έγινε ο καυγάς Βενιζέλου –Παπανδρέου, αποκαλύπτει αυτήν την εξάρτηση.
Στις πρόσφατες εκλογές στην ΠΕΔ, αυτό το σύστημα αποπειράθηκε να εντάξει στη λογική του και την ΠΕΔ. Είχε λιμάνι, αεροδρόμιο, δρόμους, ήθελε να έχει και σύνορα. Η φόρμουλα των «ανεξαρτήτων» ήταν ο πολιορκητικός κριός των ενταγμένων στην απέναντι παράταξη. Όπως έγινε και στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Αλλά πόσους «ανεξάρτητους», έστω τύπου Μπουτάρη, είχε αυτό το ψηφοδέλτιο; ΚΑΝΕΝΑΝ!
Αυτή τη φορά ο μύθος του «ανεξάρτητου» δεν ήταν επαρκής. Οι «απέναντι» δεν τσίμπησαν, το κράτος δεν ήταν φιλικό, το εκλογικό σώμα δεν επηρεαζόταν από τις αγιογραφίες των ΜΜΕ και οι αντίπαλοι δεν ήταν ουδέτεροι.
Δηλαδή ο εκλογικός αγώνας ήταν περίπου επί ίσοις όροις. Και γι’ αυτό η προσπάθεια απέτυχε.
Ευτυχώς!
