Είχε καιρό να βρέξει μα το παράκανε, δυο μηνών βροχές πέσανε σε δυο μέρες. Αρκετοί ήταν προβληματισμένοι, αν θα συνεχίσει να βρέχει, ή αν κάποια ώρα θα ξεθυμάνει, θα σταματήσει. Το..
θαύμα έγινε, παρέμεινε όμως για αδιευκρίνιστους λόγους, ανεκμετάλλευτο από την εκκλησία. Πραγματοποιήθηκε η παρέλαση, μια πολύ σπουδαία παρέλαση, σχεδόν απολαυστική.
Μα καλά γίνεται ομελέτα δίχως αυγά; Μπορούμε να μαγειρέψουμε φασολάδα, χωρίς φασόλια; Μπορούμε, μπορούμε, αν όχι όλοι, κάποιοι μπορούν, όπως ο Σαμαράς, ο Άνθιμος, διάφοροι καλοπληρωμένοι παράγοντες και άλλοι «υπερπατριώτες».
Καγκελόφραχτή η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, παρευρίσκονταν στη γιορτή, όσοι είχαν ονομαστική πρόσκληση. Ο μπακάλης, ο μανάβης, ο κρεοπώλης, ο περιπτεράς, ο γαλατάς, ο φούρναρης και ο καντηλανάφτης της γειτονιάς μου. Ο τελευταίος έδωσε τις προσκλήσεις, μιας και η τελετή γινόταν στα χωράφια της εκκλησίας. Μα καλά που πήγανε, σε γκαλά; Στο μέγαρο μουσικής μήπως; Σε κάποιο περιοδεύοντα θίασο; Σε βαριετέ ή σε τσίρκο πήγανε; Οι κάτοχοι των προσκλήσεων είχαν ακόμα ένα σημαντικό προνόμιο, το να παρακολουθήσουν την παρέλαση για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Όλα γίνανε όπως έπρεπε, γιορτάστηκε κατά λαμπρό καγκελόφραχτο τρόπο η μνήμη του Αγίου Δημητρίου, παρουσία του πρωθυπουργού, ο οποίος επισκέφθηκε κάποια σημεία της πόλης, θα έλεγα, σχεδόν συνωμοτικά. Το αποκορύφωμα της απόλαυσης ήρθε στο τέλος, με τη σύμπραξη του καιρού.
Τη χθεσινή μαθητική παρέλαση, παρακολούθησε ο Ορφανός και στη συνέχεια μίλησε στα κανάλια, προστατευμένος από κάγκελα. Οι γονείς των παιδιών, ο λαός, ορφανός, χειροκρότησε πίσω από τα κάγκελα. Μα τι γελοία, τι αναίσθητη κυβέρνηση είναι αυτή;
Πραγματοποιήθηκε η παρέλαση, καγκελόφραχτη παρέλαση, με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Παρέμεινε στην πόλη, ποια πόλη, στο κυβερνείο κατέλυσε, εκεί που έμενε παλιότερα, όταν υπήρχε βασιλεία, ο βασιλιάς. Είχε χρόνο στη διάθεσή του, όπως οι ιθαγενείς άνεργοι. Ήρθε με τους θεσμοθετημένους (καλά το είπα) συνοδούς του, πόσοι ήταν, πόσο πληρώθηκαν, εκτός έδρας και επί τα αυτά; Πόσο στοίχισαν οι φιέστες στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, πόσο στην πόλη, πόσο στην παραλιακή λεωφόρο, όπου πραγματοποιήθηκε η καγκελόφραχτή παρέλαση; Φοβάμαι πως δεν θα το μάθουμε. Μου προκάλεσαν ιδιαίτερη εντύπωση τα χειροκροτήματα, τα χαμόγελα, οι χαιρετισμοί. Ένα παλιό φασιστικό τραγούδι αρχίζει: «Γιατί χαμογελάει ο κόσμος πατέρα;» Έλα ντε, γιατί χαμογελάει; Ως φαίνεται, για να απολαύσουμε μέχρι το τέλος την παράσταση. Διότι, για παράσταση πρόκειται. Παράσταση των υποτακτικών της τρόικας, στους τοκογλύφους, εσωτερικού και εξωτερικού. Μέλημά τους είναι να πάρουν με το παραπάνω, τα χρήματά τους, με τοκογλυφικό τόκο, εννοείτε.
Παράσταση προς τους χειμαζόμενους ιθαγενείς; Να βλέπουν τι θυσίες υφίστανται οι ηγέτες μας, για το «καλό» μας; Ας σοβαρευτούμε, αυτοί οι ηγέτες, αυτές οι ηγεσίες, δεν έχουν καμία σχέση, με τον ταλαιπωρημένο λαό. Έχουν χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Στέκονται ψηλά, στην παγερή μοναξιά του ύψους τους. Βέβαια, υπάρχει το αυθόρμητο ερώτημα, ποιος τους ανέβασε ψηλά; Κάπως έτσι έγιναν αυτά. Θα μπορούσαν να γίνουν αλλιώς;
Πιθανόν, ίσως, μάλλον, μπορεί. Θα μπορούσα να είχα ονειρευτεί ή φανταστεί, πως ο πρωθυπουργός και ο Ανώτατος Άρχοντας, δεν μιλούν εξ ονόματος μου ή εξ ονόματος πολλών εκατομμυρίων Ελλήνων.
Αλλά πως μίλησε ο καθένας μόνο για τον εαυτό του, σαν ιδιώτης. Στο Μεσαίωνα υπήρχε ο σιδηρόφρακτος ιππότης. Τώρα, μπορώ να ονειρευτώ ή να φανταστώ, πως υπάρχει ένας καγκελόφραχτος ιδιώτης. Και ένας Καγκελάριος ιδιώτης.
ΚΟΣΜΑΣ ΗΛΙΑΔΗΣ