πρωταγωνιστή της τελευταίας διαφημιστικής καμπάνιας των Jumbo και (για αρκετούς) το λόγο που θέλεις να αλλάξεις κανάλι ή ραδιοφωνικό σταθμό.
Εμείς πάντως τον συναντήσαμε, τον ακούσαμε, τον απολαύσαμε και σάς παρουσιάζουμε τον άνθρωπο, για χάρη του οποίου το «Ποτέ δεν σε ξεχνώ» του Γιάννη Πάριου (σε στίχους Πυθαγόρα), διασκευή του El Bimbo (των Bimbo Jet, 1974) και του ακόμα παλιότερου, Tanha shodam tanha (του Αφγανού Ahmed Zahir, 1971) έγιναν ξανά χιτ. Συμπληρώνουμε: Η μουσική ακούστηκε στην ταινία «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή (Νο 4)» στις σκηνές στο Blue Oyster Bar, αλλά και την αντιπολεμική σοβιετική ταινία μικρού μήκους «Πολύγωνο», το 1977 (του Sever Gansovsky).
Ποια η εμπειρία του από τα γυρίσματα; Τι τον παρακίνησε να συμμετάσχει σε διαφημιστικό σποτ; Ποια τα χόμπι και τα «πιστεύω» του και τελικά, μήπως να τον δούμε με άλλο μάτι, εκτός από αυτό της προκατάληψης που προκαλεί η εμπορική επωνυμία της τελευταίας δουλειάς του;
Σε μία φράση: Ένιωσε σαν πολεμικός ανταποκριτής.
Αγγελοπουλικός, λάτρης του γερμανικού θεάτρου, της εσωτερικής φιλοσοφίας, αλλά και των ταινιών της Αγγελικής Αντωνίου, του Παντελή Βούλγαρη, του Νίκου Περάκη, του Θόδωρου Μαραγκού και της Τώνιας Μαρκετάκη, περιγράφει: « Έχω προλάβει Μάνο Κατράκη. Είχα φτάσει μία ώρα νωρίτερα στο θέατρο και περίμενα στην ουρά για να δω το “Ντα”, του Ιρλανδού συγγραφέα Χιου Λέοναρντ. Από εκεί κατάλαβα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός».
Η τηλεόραση υποβαθμίζει θεατρικές καριέρες; «Ποτέ. Δεν το βλέπω έτσι. Δεν πάσχω από το σύνδρομο του “μην χαλάσει το όνομά μου”. Είμαι σημαντικά ασήμαντος και ασήμαντα σημαντικός. Ο κόσμος με ξέρει σαν το Δημήτρη της διαφήμισης, αλλά σαν τον Μικέλη του κινηματογράφου, με έχει απολαύσει σε θέατρο ή σε αναλόγιο, έχει γελάσει μαζί μου στο κουκλοθέατρο ή με έχει ακούσει να τραγουδάω. Δεν είναι μόνο το σποτ του Jumbo. Και το έκανα, γιατί δεν φοβάμαι να μην καταστραφώ. Άλλωστε, ποιος είμαι για να φοβάμαι κάτι τέτοιο; Κανένας. Απλά με ό, τι καταπιάνομαι, θέλω να το κάνω σωστά. Και όχι μόνο για τα χρήματα. Αν θέλετε πιστέψτε το, αν θέλετε όχι. Δεν πρόκειται να πείσω κανέναν για τίποτα. Απλά μου άρεσε και το πάλεψα. Θέλει πίστη, καλή διάκριση διάθεσης και ελεύθερη βούληση όλο αυτό. Δυστυχώς, συνήθως σκοντάφτουμε στην ελεύθερη βούληση».
Ποιον ηθοποιό θα ήθελε να δει σε επόμενο διαφημιστικό σποτ του Jumbo; «Έβλεπα άλλους φίλους στην τηλεόραση. Με ρωτούσα: Πώς ήμουν, καλός; Πάντα παρακολουθούσα. Έχω γελάσει πολύ με τον Θοδωρή Προκοπίου, στο σποτ “Ο καλός, ο κακός και ο άσχετος”. Αλλά δεν μπορώ να πω ποιος θα ήθελα να είναι ο επόμενος. Εδώ καλά καλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον δικό μου εαυτό».
Στόχος ζωής; «Να γνωριστώ καλύτερα με τον εαυτό μου και τους ανθρώπους μέσα από δουλειές, συνεργασίες, σχέσεις. Αυτό για εμένα είναι το κίνητρο να ζω. Δεν στερείς τον εαυτό σου από κάτι, όταν ακολουθείς τα κίνητρά σου».
Αυτή την περίοδο; «Διαβάζω πολλά. Τραγικούς. Αλλά και Μακρυγιάννη. Προσπαθώ να έρθω σε γνωριμία με τον ιστορικό μας λόγο. Δυστυχώς, δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στην ιστορία μας, ενώ ζούμε ιστορικές στιγμές».
Τελικά, τι δεν ξεχνά ο Δημήτρης Μικέλης ποτέ; Θα ήθελε να μην ξεχνά τα όνειρά του. Αυτά που βλέπει στον ύπνο του και εικάζει ότι συμβαίνουν στον ξύπνιο του, ίσως το επόμενο πρωί. Αυτό. Και βουρκώνει (αν διέκρινα σωστά πίσω από το ταπεινό του βλέμμα). «Δύσκολη ερώτηση. Και απαιτητικό κεφάλαιο η Μνημοσύνη μας».
H πρόταση που ο Δημήτρης Μικέλης «ποτέ δεν θα ξεχάσει»
Στα μέσα Σεπτεμβρίου, το τηλεφώνημα του Ηλία Μουστάκη από την εταιρία Athens Casting, συμπλήρωσε απλά το «κερασάκι» σε μία «τούρτα ρουτίνας» πολλών ετών. Αυτή τη φορά όμως, με happy end. «Τον ξέρω χρόνια τον Ηλία. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δέχτηκα τηλεφώνημά του. Εδώ και επτά χρόνια πάω σε casting. Με βλέπουν, δοκιμάζω, προχωράω πιο πέρα, άλλες φορές με απορρίπτουν. Μία φορά, έφτασα στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπια. Το έπαιρνα πατριωτικά. Έλεγα, ρε γαμώτο, κοίτα να δεις. Εμένα γιατί δεν με παίρνουν; Το θεωρούσα τιμητικό και πάντα πήγαινα. Οπωσδήποτε αφού πρώτα μάθω το concept ή διαβάσω πολύ καλά το τι πρέπει να υποδυθώ. Αλλά ποτέ δεν έκλεισα συμφωνία».
Ποτέ δεν υποτίμησε δουλειές και ποτέ δεν είδε την τηλεόραση σαν τον «μεγάλο εχθρό» που ευτελίζει ήθη και ιδέες. «Να ξεκαθαρίσω κάτι. Εγώ τη διαφήμιση, την βλέπω σαν ένα πολύ σοβαρό είδος τέχνης. Και αυτό έχει να κάνει με την ιδέα, την πραγμάτωση και την εκτέλεσή της. Δεν είσαι λιγότερο σοβαρός, επειδή συμμετέχεις σε σποτ. Σήμερα, δυστυχώς υπάρχει οικονομική κρίση, αλλά πρωτίστως κρίση ιδεών. Είναι θείο δικαίωμα να έχουμε ιδέες. Και αυτές να τις ανταλλάσσουμε. Πόσο μάλλον στην τέχνη».
«Τη διαφήμιση τη βρήκα πολύ έξυπνη από την αρχή. Και το concept είχε ένα μυστήριο. Μόλις έλαβα το μέιλ με το τραγούδι, άρχισα να το σιγοψιθυρίζω. Με άγγιξε, με γαργάλισε. Άλλωστε, έχει αφήσει εποχή. Το τραγουδούσα και εγώ, στα 16-17 μου. Είτε το ερμήνευε ο Γιάννης Πάριος, είτε ήταν η μελωδία του Paul Mauriat».
«Κατάλαβα ότι θέλει μία προσέγγιση ειλικρινή. Δεν μπορείς να προσποιηθείς. Αν και τρεις σειρές λόγια, είδα ότι έχουν δύναμη. Πρέπει να το πιστέψεις. Να το αγαπήσεις. Όπως το αντιλαμβάνεται κανείς το “αγαπήσεις”. Πάντα θεωρούσα έξυπνες τις διαφημίσεις της συγκεκριμένης εταιρίας».
Για τα δικά του υψηλά standards, στο πρώτο casting, δεν τα πήγε πολύ καλά. «Νόμιζα ότι άλλοι θα είχαν πάει πολύ καλύτερα. Αλλά με ξαναπήραν να δοκιμάσουμε και μία δεύτερη εκδοχή. Μού είπαν, άρεσε και αυτό. Μετά με πήραν και για τρίτο casting. Ήταν πλέον εκείνη η στιγμή που αποφάσισαν ότι τούς κάνω. Τους άρεσε ο τρόπος ερμηνείας μου».
Μέσα σε λίγες ημέρες, απανωτές οι πρόβες. Με τα κατάλληλα ρούχα, με το μακιγιάζ, όλα σχολαστικά. «Και μετά, ήρθε η αρχή. Μπήκαμε σε ένα αεροπλάνο και ξεκινήσαμε. Ένα διαφορετικό ταξίδι».
http://news247.gr/
