Οφείλουμε ν αναγνωρίσουμε μιαν ευφυίαν εις τον Απόστολο Γκλέτσο. Έγινε γνωστός στο πανελλήνιο ως μπαλαμός, τουτέστιν κατά την γύφτικην διάλεκτον ο τίποτας, ο λευκός, ο ξεθωριασμένος. Δεν το λένε ρατσιστικά οι γύφτοι αυτό για τους άλλοι, είναι ποιητική αδεία από ..
τον Σαρτρ ο οποίος αποσαφήνισε την διαφορά αλλά και την απόσταση μεταξύ του είναι και του μηδενός κι ο οποίος επίσης Σαρτρ διακήρυξε ότι το πρόβλημα είναι οι άλλοι, οπόταν ποητική αδεία δικιά μου πλέον ο Σαρτρ είναι ο θεωρητικός των γύφτων. Ως μηδέν λοιπόν ο Απόστολος αναγκάστηκε να μεταναστεύσει μην αντέχοντας άλλο την ανυπαρξία του και με διαβατήριο αυτήν ακριβώς πολιτεύτηκε. Ακολούθησε τα χνάρια του Οσίου Ιωάννου του Στυλίτη. Εγκατέλειψε τα εγκόσμια του life style κι αναζήτησε έναν στύλο τον οποίο με υπομονή κι επιμονή και βαθειά προσήλωση προσαύξανε χρόνο με τον χρόνο. Γνώριζε την τέχνη της οικοδομής άλλωστε κι ας μην του φάνηκε χρήσιμη στην οικοδόμηση σχέσης εμπιστοσύνης με τους γύφτους. Διόλου τυχαία αλλά και για οικονομία χτισίματος διάλεξε μια πόλη με το όνομα Στυλίδα. Μια πόλη κουκίδα αλλά και κηλίδα στον χάρτη των πολλών αμαρτιών του αλλά και σημείο στίξεως στην σκελίδα σκόρδου που έχει για να μην τον ματιάζουν. Απάνω εκεί λοιπόν στον στύλο της Στυλίδας κι αφού εισακούστηκαν οι προσευχές του για λύτρωση και συγχώρεση διαπίστωσε ότι δεν έχει άλλο ν ανέβει πιο ψηλά. Είναι και σεισμογενής περιοχή όσο να το κάνεις είναι πρόβλημα τα ταρακουνήματα. Έβαλε λοιπόν τελεία. Ότι χτίσαμε χτίσαμε, είπε στους πιστούς που συρρέουν καθημερινά να λάβουν ευλογία από τον αναχωρητή των βυζιών τόσων και τόσων καλλίπυγων τηλεπερσόνων οι οποίες γαλούχησαν στρατιές φαντάρων με τα ενσταντανέ των απόκρυφων τους. Κατέβηκε από τον στύλο, πήρε και την τελεία η οποία ήταν το τελευταίο καρφί συνομολογήσεως φόβου για το σεισμογενές δημιούργημά του και ανακοίνωσε την δημιουργία τσαντιριού ευελπιστώντας να κατευνάσει αφ ενός την οργή των γύφτων κι αφ ετέρου να θέσει επί τον τύπον των ήλων την φράση αποστροφή του φιλοσόφου Ράμφου, «Ζούμε σε ένα τοξικό νέφος σε ένα πνιγηρό παρόν». Ο Απόστολος επάνω στον στύλο όσο βρισκόταν εξάλλου ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε το τοξικό νέφος το οποίο δημιουργεί πνιγηρό παρόν. Τόσες καφετέριες με θαμώνες να καπνίζουν αρειμανίως ντουμάνι φάση λέμε. Κι έτσι προέκυψε άλλο ένα τσαντίρι αλλά για λόγοι που εμείς, ο Απόστολος δηλαδή, δεν έχομεν νομιμοποίηση από τον Σαρτρ προστασίας το βαφτίσαμε κόμμα. Τελεία. Αυτοί οι γύφτοι τελικά έχουν καταφέρει απίστευτα πράματα. Έχουν απαλλαγεί από τους μπαλαμούς και με τον τρόπο τους μας έχουν κάνει όλους γύφτους, ν αναζητάμε δηλαδή έναν Σαρτρ κι εμείς ως λόγο ύπαρξης αλλά και προστασίας.
O θείος Κουρνόγαλος
