Μετά τη σημερινή απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου (δείτε την εδώ) το ελληνικό δημόσιο βρίσκεται μπροστά σε δύο εξαιρετικά δυσάρεστα ενδεχόμενα:
ή θα επαναδιαπραγματευτεί με την κοινοπραξία, η οποία ζητά -και για να συμφωνήσει θα πάρει!- 500 εκατομμύρια ευρώ επιπλέον
ή θα αφήσει τον εργολάβο να αποχωρήσει, αφού τελειώσει τα ανοιχτά εργοτάξια και θα επαναπροκηρύξει το έργο, πράγμα που σημαίνει νέα μεγάλη καθυστέρηση -αν και η λέξη καθυστέρηση έχει χάσει το νόημά της
Έτσι, γίνεται ακόμη περισσότερο κατανοητό αυτό που μόνο το taxalia σε ολόκληρο το τοπίο των ΜΜΕ βροντοφωνάζει: "το μετρό δεν θα γίνει ποτέ, το μόνο που θα μείνει είναι οι λαμαρίνες. Για αυτό, πάρτε τις λαμαρίνες σας και ξεκουμπιστείτε από τη Θεσσαλονίκη μας".
Το γράψαμε χιλιάδες φορές, εξηγήσαμε ότι περιμέναμε στην αρχή, να μας λοιδωρεί το 100% των αναγνωστών λέγοντας "μα τι είναι αυτά που λέτε; αντί να πιέζουμε όλοι μαζί να γίνει το έργο, λέτε να το αφήσουμε στη μέση;"
Όσο περνούν οι μήνες, όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν πόσο δίκιο είχαμε σε αυτή την παράδοξη απαίτηση ! Όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι οι θεωρητικές συζητήσεις θα διαρκέσουν δεκαετίες, ότι σε κάθε λύση κάποιος βρίσκει ένα πρόβλημα και τελικά η πόλη είναι εδώ και 8 χρόνια, όμηρος της λαμαρίνας, χωρίς να καταλήξει κάπου το έργο.
Όχι, παρά τις διαβεβαιώσεις, παρά τις συζητήσεις και τις συσκέψεις, το μετρό δεν θα γίνει ! Θα μείνουν τρύπες να χάσκουν και να μας θυμίζουν ότι αυτά ...μόνο στην Ελλάδα γίνονται.
Πού θα πάει; Σε λίγους μήνες θα το καταλάβει και ο τελευταίος αφελής: τα έργα δεν τελειώνουν με συσκέψεις, τελειώνουν με λεφτά.
