Μία κρύα Παραμονή Πρωτοχρονιάς, οι κάτοικοι μιας χιονισμένης «χώρας» - χαρούμενοι και ζεστά ντυμένοι, φορτωμένοι με ψώνια και δώρα - βάδιζαν βιαστικοί προς τα γιορτινά τους σπίτια, αγνοώντας μία...
μικρή ορφανή «χώρα» που κάθονταν μαζεμένη σε μια γωνιά του δρόμου. Με σβησμένη φωνή, ψιθύριζε αχνά πως δεν ζητιάνευε αλλά πως πουλούσε……πουλούσε για να ζήσει. Τότε μια «τρόικα» πέρασε από πάνω της και η μικρή χώρα μόλις που πρόλαβε να τραβηχτεί στην άκρη του δρόμου. Η «μικρή χώρα» γονάτισε στο χιόνι και άρχισε να μαζεύει ένα-ένα τα μουσκεμένα χαρτιά και συμβόλαια. Αυτά ήταν όλο το βιός και όλος ο κόσμος της, αφού γονείς, σπίτι, οικογένεια ήταν μία μακρινή ανάμνηση γι' αυτή. «Νησιά-οικόπεδα-λιμάνια-αεροδρόμια-χωράφια-κατοικίες κ.α.» πωλούνταν σε τιμές ευκαιρίας.
Έκανε παγωνιά, σηκώθηκε γεμάτη μελανιές από το κρύο και τα χτυπήματα που δέχτηκε τα τελευταία χρόνια. Και τώρα, ήταν ανάγκη να εμφανιστεί και αυτήν η «τρόικα». Φοβόταν,φοβόταν τόσο πολύ, μόνη και απροστάτευτη! Να γυρίσει πίσω δεν μπορούσε καθώς τα αφεντικά της θα την χτυπούσαν μην έχοντας πουλήσει τίποτε!
Σε κάποιο παράθυρο είδε ένα στολισμένο δωμάτιο και ένα γιορτινό τραπέζι που όμοιο του δεν είχε ξαναδεί. Θυμόταν βέβαια ότι κάποτε και το δικό της τραπέζι ήταν γεμάτο με πολλά αγαθά, αλλά ποτέ δεν φανταζόταν ότι ακόμα και σήμερα θα υπήρχε κάπου τόσος πλούτος. Τότε βούρκωσε. Αποκαμωμένη και μελαγχολική βρήκε καταφύγιο σε μια γωνιά και άναψε ένα σπίρτο για να ζεσταθεί.
Στην λάμψη του είδε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο στην πλατεία μιας άλλης χώρας με πολλές εκκλησίες και πολύχρωμα μαγαζιά μόνο που ο κόσμος και εκεί δεν φαινόταν τόσο χαρούμενος. Έτρεχαν, έτρεχαν χωρίς να βλέπουν την γιορτινή ατμόσφαιρα, δε σταματούσαν να ψωνίσουν παρά μόνο έτρεχαν…..έτρεχαν….Δίπλα σε μια άλλη χώρα η εικόνα ήταν ίδια όλοι έτρεχαν…έτρεχαν να προλάβουν κάτι ή κάποιον δεν είχε σημασία…. όλοι έτρεχαν…..
Γιατί τρέχετε….. ακούστηκε η ξεψυχισμένη φωνή της μικρής χώρας…γιατί; Δεν βλέπετε εμένα ,και εγώ έτρεχα κάποτε, έτρεχα…. περισσότερο από εσάς…. Η μικρή χώρα κοίταξε προς τον ουρανό και είδε ένα πεφταστέρι, θυμήθηκε τότε μια ιστορία που έλεγε πως όταν πέφτει ένα αστέρι κάποιος πέθανε και πάει στον παράδεισο.
Καθώς άναψε το επόμενο σπίρτο είδε άλλο ένα όραμα είδε ότι ζούσε….ζούσε και πάλι όπως παλαιά, με γεμάτο το τραπέζι και τους δρόμους στολισμένους και τον κόσμο να τρέχει…να τρέχει….να τρέχει…… Άναβε το ένα σπίρτο μετά το άλλο για να κρατήσει το όραμα κοντά της για όσο περισσότερο μπορούσε.
Το επόμενο πρωί περαστικοί βρήκαν τη «μικρή χώρα» παγωμένη από το κρύο. Η «μικρή χώρα» πέθανε…..ο κόσμος γύρω της όμως συνέχιζε να τρέχει……ο «παράδεισος μπορούσε να περιμένει»…..
*Ο Μιχάλης Τουντζιάρης είναι χρηματιστηριακός αναλυτής
.png)
